Η αριστερά δεν είναι λεβεντιά, δεν είναι «εγώ», είναι «εμείς» και θυσία. Ενας έντιμος «λεβέντης», πλην όμως με πολιτική αντίληψη νηπίου, δεν είναι ικανός να «θυσιαστεί» κλείνοντας το στόμα του
Του Τάκη Ψαρίδη Takis Psaridis
Στο πρόσωπο του χτίστηκε η απαξία της αριστεράς για να «μην ξανακυβερνήσει ποτέ».
Πάνω στο «τσιγάρο» του κερδήθηκαν οι εκλογές καθαρά επικοινωνιακά, χωρίς πολιτικό λόγο και επιχειρήματα.
Η μαγκιά και η «λεβεντιά» του χρησιμοποιείται ως απάντηση για τα καθημερινά μας προβλήματα, για την πανδημία, την φτωχοποίηση της κοινωνίας, τα εθνικά θέματα.
Κάθε φορά που τα «κανάλια» αναγκάζονται να πουν και μια μισή αλήθεια για την πραγματικότητα και στριμώχνεται η κυβέρνηση, έρχεται και της πετάει ένα σωσίβιο επικοινωνιακής σωτηρίας. Και δεν τόχει κάνει μόνο μία φορά αλλά δεκάδες.
Ξέρει πολύ καλά ότι η κυβέρνηση για να καλύψει την αλήθεια και να αντιστρέψει την πραγματικότητα, δεν έχει άλλον τρόπο παρά μόνο τις επικοινωνιακές της αθλιότητες.
Εντούτοις αυτός εξακολουθεί ασταμάτητα να υπηρετεί, «λεβέντικα» και προκλητικά, την επικοινωνιακή επιχείρηση απαξίας της αριστεράς και του προέδρου του.
Η τελευταία «λεβεντιά» του θα μείνει στην ιστορία στις μαύρες σελίδες της πανδημίας καταγράφοντας το ανόητο και προκλητικό του μήνυμα στον κόσμο.
«Εμείς θα το γλεντίζομε κι όπου το βγάλει η βράση ή που θα σιάξει η δουλειά ή που θα σιοχαλάσει»!
Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος μόνο όταν αποτελεί τον πρωταγωνιστή της πολιτικής αντιπαράθεσης επιβεβαιώνει την ύπαρξη του.
Είναι επίσης βέβαιο ότι οι πολιτικοί αντίπαλοι και το μίσος κατά της αριστεράς, ακόμα και αν αυτός κλείσει το στόμα του, θα βρουν έναν άλλο «πολάκη» για να στηρίξουν τις επικοινωνιακές τους αθλιότητες.
Όμως, πόσο αριστερός και λεβέντης είναι ένας καθόλα έντιμος άνθρωπος που πάνω απ όλα, απ’ το κόμμα του, από τους συντρόφους του, απ τον αρχηγό του που εκθέτει καθημερινά, ακόμα και απ’ την υγεία του κόσμου, θέτει την «λεβεντιά» του;
Η αριστερά δεν είναι λεβεντιά, δεν είναι «εγώ», είναι «εμείς» και θυσία.
Και αυτό ένας έντιμος «λεβέντης», πλην όμως με πολιτική αντίληψη νηπίου, που δεν είναι ικανός να «θυσιαστεί» κλείνοντας το στόμα του έστω και μόνο για πέντε λεπτά, δεν μπορεί να το καταλάβει.
Ούτε αυτός ούτε και αυτοί που τον ανέχονται και τον χειροκροτούν.
Και έτσι πάντα θα σώζει τους αντιπάλους του καταδικάζοντας τους συντρόφους του.
