Νίκος Ιωάννου – aftoleksi.gr
Η πανδημία μας έφερε μπροστά σε κάποιες αλήθειες που μέχρι πρότινος απλώς τις υποψιαζόμασταν ή τις ακούγαμε μόνο ως κραυγές των εχθρών του καπιταλισμού. Μία από αυτές τις αλήθειες είναι πως οι ιδιωτικές επιχειρήσεις δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν τις ανάγκες που προέκυψαν στον χώρο της υγείας.
Στη χώρα μας οι ιδιωτικές κλινικές κρύφτηκαν από προσώπου γης. Εμφανίζονται μόνο για να τζιράρουν τρελά λεφτά από τα μη covid περιστατικά, λόγω κορεσμού των δημόσιων νοσοκομείων. Ακόμη και όταν “επιτάχθηκαν”, στην πραγματικότητα δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να καρπώνονται ενοίκια κλινών ελαφρών περιπτώσεων. Μάλιστα, κάποιες ιδιωτικές κλινικές αναστήθηκαν οικονομικά μετά την “επίταξη”!
Καμιά κεφαλαιουχική επιχείρηση δεν θα επένδυε ποτέ τα τεράστια ποσά που απαιτήθηκαν για την ταχεία έρευνα και παραγωγή του εμβολίου κατά της covid 19. Καμιά φαρμακευτική εταιρεία δεν θα μπορούσε να αναλάβει αυτό το τεράστιο μέγεθος με αυτό το τεράστιο ρίσκο. Και παρότι κόπηκε φρέσκο χρήμα για την παραγωγή του εμβολίου, οι φαρμακευτικές εταιρείες δεν κατάφεραν να είναι συνεπείς στους χρόνους που υποσχέθηκαν με αποτέλεσμα να τινάξουν στον αέρα τους κοινωνικούς-οικονομικούς σχεδιασμούς κρατών και διεθνών οργανισμών.
Αυτές είναι αλήθειες που κόστισαν και κοστίζουν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και πλήγματα ανεπούλωτα στην προσωπική και κοινωνική ζωή των ανθρώπων.
Η κερδοσκοπική διαχείριση των κοινών αγαθών αποτυγχάνει συνεχώς και στην περίπτωση της πανδημίας απέτυχε παταγωδώς.
Κερδοσκοπική διαχείριση από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις της υγείας, κερδοσκοπική διαχείριση και από το κράτος, την κυβέρνηση. Όλα τα μέτρα παίρνονται (ή δεν παίρνονται) με γνώμονα την παραγωγή κέρδους για τους τομείς της οικονομίας, κυρίως για αυτούς που βρίσκονται ψηλά στην κλίμακα.
Μα όταν το κράτος μεταλλάσσεται σε κερδοσκοπικό οργανισμό, οι κοινοβουλευτικές ολιγαρχίες δηλώνουν ότι αυτή τη δουλειά θα μπορούσε να την κάνει καλύτερα μια κερδοσκοπική ιδιωτική επιχείριση. Θα παράξει πραγματικό κέρδος που είναι και το ζητούμενο της ιστορίας.
Και εδώ αρχίζει το πανηγύρι. Τα κοινά αγαθά, που στην πραγματικότητα είναι ο δημόσιος χώρος, παραδίδονται εξολοκλήρου στις κεφαλαιουχικές επιχειρήσεις. Αυτό βεβαίως είναι κάτι που εξηγείται. Η διάθεση των ανθρώπων για επενδύσεις στην παραγωγή υποχωρεί χρόνια τώρα και αυτή η κοινωνική τάση, αυτή η μεταστροφή του κοινωνικού φαντασιακού επηρεάζει πρώτα πρώτα τους ανθρώπους της αγοράς. Το κενό που δημιουργείται καλύπτεται επαρκώς από το παγκόσμιο εργοστάσιο της Κίνας. Όμως οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν γιατί αλλιώς τι θα γίνει ο καπιταλισμός;
Τι είναι αυτό που παράγει κέρδος ακόμη στις κοινωνίες μας; Μα ο δημόσιος χώρος! Τα κοινά αγαθά! Γιούργια στα παλιούρια, λοιπόν, κι όποιον πάρει ο χάρος.
Στην Αθήνα, εδώ και αρκετό καιρό, ιδιωτικά συμφέροντα και κυβερνητικοί συνεργάτες τους πλαγιοκοπούν τον δημόσιο χαρακτήρα του νερού. Έναν δημόσιο χαρακτήρα τον οποίο το νερό της Αθήνας έχει βεβαίως χάσει ήδη από την στιγμή που η ΕΥΔΑΠ λειτουργεί σαν κερδοσκοπική επιχείρηση. Ωστόσο, το να παραδοθεί στο ιδιωτικό κεφάλαιο μας φέρνει αντιμέτωπους με τον κίνδυνο της μείωσης των προσφερόμενων υπηρεσιών όπως συνέβη σε πολλές μεγα-πόλεις του κόσμου.
Άκτωρ, Τέρνα και Μηχανική διεκδικούν έργο 300 εκατομμυρίων που αφορά τη λειτουργία και τη συντήρηση του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος. Φυσικά η κυβέρνηση άφησε έξω από τον διαγωνισμό την ΕΥΔΑΠ. Το είχε υποσχεθεί στους φίλους της εργολάβους; Ποιος ξέρει; Σίγουρο είναι ότι είχε υποσχεθεί στην ΕΥΔΑΠ νομοθετική ρύθμιση με την οποία θα μπορούσε να αναλαμβάνει έργα εκτός περιφέρειας Αττικής, κάτι που ποτέ δεν έγινε.
Κομμάτι κομμάτι και σιγά σιγά οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις επεκτείνονται στον δημόσιο χώρο και στη χώρα μας. Συμβαίνει σε μια χρονική περίοδο που η διεθνής εμπειρία δείχνει την αποτυχία αυτής της επέκτασης, αποτυχία σε σχέση με τις προσφερόμενες υπηρεσίες. Στα τρένα και την υγεία (Αγγλία, Γερμανία), στο νερό (Παρίσι, Λονδίνο κ.λπ.) και πάει λέγοντας.
Και ενώ η πανδημία αποκαλύπτει τη γύμνια της πρωτοκαθεδρίας του τομέα της οικονομίας, οι κυβερνήσεις επιμένουν. Επιμένουν επειδή είναι απόλυτα εξαρτημένες από το υπάρχον οικονομικό σύστημα. Ολιγαρχικές ψευτοδημοκρατίες και καπιταλιστικές επιχειρήσεις διαφεντεύουν τον κόσμο και τον οδηγούν στην καταστροφή. Ζούμε μονίμως μια κρίση.
Μπορούμε να φανταστούμε ένα κοινωνικό σώμα όπου αποφασίζονται οι νόμοι;
Ένα κοινωνικό σώμα στο οποίο συμμετέχουν όλοι και το οποίο έχει αποφασίσει, για παράδειγμα, έναν νόμο για τη διαχείριση των δημόσιων δρόμων; Μιλάμε για ένα σώμα όπου όλοι και όλες θα είχαν καταθέσει την εμπειρία τους για όλα αυτά που θα πρέπει να συμπεριλάβει αυτός ο νόμος. Και που οι εκτελεστές του νόμου θα ήταν ταυτόχρονα αυτοί που τον ψήφισαν αλλά και αυτοί που θα είχαν υποστεί μια ταλαιπωρία σαν και τούτη που έζησαν χιλιάδες άνθρωποι στην Αττική Οδό αυτές τις μέρες του χιονιά. Και που οι κανόνες λειτουργίας της Αττικής Οδού θα άλλαζαν οποιαδήποτε στιγμή έκρινε κάτι τέτοιο το σώμα των αποφάσεων. Και δεν θα ήταν κανόνας μια γενικόλογη αναφορά περί εύρυθμης λειτουργίας, δίνοντας το περιθώριο να ξεμπερδεύει η “ΑΤΤΙΚΗ ΟΔΟΣ Α.Ε” μοιράζοντας στους πληγέντες ένα μικρό δωράκι. Ο Άκτωρ, κύριος μέτοχος της εν λόγω Α.Ε, διεκδικεί τη συντήρηση και λειτουργία του Εξωτερικού Υδροδοτικού Συστήματος του ευρύτερου αστικού κόμβου της Αθήνας! Αλίμονο!
Και η Επιβλέπουσα-Προϊσταμένη Αρχή; Η πολιτική ηγεσία της χώρας; Σε ποιο μπακαλοτέφτερο έτρεχε να κάνει τους υπολογισμούς της μέσα στον άγριο χιονιά που ταλαιπωρούσε ανυπεράσπιστους ανθρώπους;
Ποια “πολιτική” δύναμη να ψηφίσουμε για κυβέρνηση για να αλλάξει νοοτροπία και κατεύθυνση; Καμιά, γιατί θα ασκεί εξουσία με γενικόλογους όρους ώστε να μπορεί να μην δίνει λόγο ποτέ και πουθενά. Από τη φύση της αυτή η διαχωρισμένη εξουσία, που είναι μία αλλά λέει ότι είναι τρεις, δεν δίνει λόγο παρά μόνο στον εαυτό της.
Αυτές οι κυβερνήσεις δεν θα αλλάξουν ποτέ! Χρώμα μόνο θα αλλάζουν…
