«Στον Πληθυντικό !!!» | Του Μανόλη Πετράκη
«…Τι γιατί…;»
«Μισό λεπτό να πάρω παραγγελία από κει και θα εξηγήσω…»
«….Καλησπέρα σας, παρακαλώ…»
«….Λοιπόν….» (….Κοίτα να δεις που κάθεται και καλύτερα να βγαίνει κι η μαγκιά έξω…) «Έχεις παϊδάκια…;»
(…Και παϊδάκια έχω, κι απολυτήριο Λυκείου έχω, και πτυχίο Φιλολόγου του Πανεπιστημίου Κρήτης έχω, και μεταπτυχιακές σπουδές έχω, και…) «Μάλιστα κύριε έχω…»
«Λοιπόν φέρε μας….», (……….…) «φέρε μας ενάμισι κιλό, δύο κάντο δύο, παϊδάκια, φέρε μας μια χωριάτικη, μια φέτα λαδορίγανη και… Σπληνάντερο έχεις…;»
(Απ’ αυτό κι αν έχω !!! Απ’ αυτό, μια και με τη στάση σου μου ‘χουν βγει και τ’ άντερα κι η σπλήνα όξω…)
«Να κοιτάξω κύριε…»
«Ναι κοίταξε να δεις και που ‘σαι…;»
(…Που να μην ήμουνα…)
«Ναι κύριε…»
«Πιάσε ωστόσο», (κάτι θα πιάσω δεν μπορεί…), «ένα κιλό κόκκινο το δικό σου, (….το δικό μου…;), και, θέλετε τίποτα άλλο εσείς παιδιά…;»
«Μια κόκα κόλα φέρε εμένα…» «Και μια μπύρα εμένα…» «Κι εμένα άλλη μια…» «Μια Amstel πιάσε ή, πιάσε καλύτερα μια Heineken, ναι μια Heineken πιάσε, (έ το ‘πάμε θα την πιάσω…), «κι εμένα άλλη μια, ή, πιάσε καλύτερα, (σ.σ. τώρα που την έπιασα 😉 ναι μωρέ Heineken πιάσε, (την αφήνω εγώ τώρα…;) ά και να σου πω…», (-που να σου πει ο παπάς στ’ αυτί κι ο διάκος στο…-), «μάλιστα κύριε…» «Αν έχεις συκωτάκια, (….έχω έχω, πρησμένα…) φέρε μας και μια μερίδα…»
«….Και το σπηνάντερο έ…»
Και το σπληνάντερο λοιπόν και τα συκωτάκια (τα πρησμένα), κι όλα θα σας τα φέρω τελικά και μεγάλα μεγάλα σαν και τ’ αμελέτητα που μου ‘χετε πρήξει και τα οποία βεβαίως, ναι μεν δεν παραγγείλατε αλλά όμως εγώ θα σας τα φέρω και μάλιστα…., «αμέσως κύριε…!»
«…Να σου πω τώρα…;»
«Μισό λεπτό να δώσω την παραγγελία τους κι έρχομαι…»
«……Έλα καλώς τονε, κάτσε δυο λεπτά τώρα να ξεκουραστείς…»
«…Δεν μου επιτρέπεται κύριε…»
«Κάτσε ντε δυο λεπτά να σου πω…! Γιατί τσαντίστηκες με τους απέναντι…;»
«Για την αγένεια κύριε !!! Γι’ αυτή την ελεεινή, γι’ αυτήν την αχρεία στάση κάποιου, που επειδή πληρώνει, νομίζει πως γίνεσαι δούλος του ! Για τον κάθε μα κάθε ένα που, πέρα απ’ τη γεύση του κρέατος ανάμεσα στα δόντια του, δεν νιώθει και δεν θα νιώσει ποτέ, την προσβολή που εισπράττει κάποιος όταν του μιλάνε σαν να ‘ναι υποχείριο… Για την ψευτομαγκιά τελικά ενός «τίποτα», που κι όμως νιώθει πως μετατρέπεται «στα πάντα», μ’ αυτό το συνηθισμένο : «εγώ πληρώνω…» «Για….»
«…Ναι βρε δίκιο έχεις αλλά κάτσε τώρα, κι αν… Κι αν δεν έχει διδαχτεί, -λέω ‘γω τώρα-, την ευγένεια κάποιος να παραγγείλει τα συκωτάκια του, τα παϊδάκια, τα σπληνάντερα του και τα λοιπά μεζεδάκια του ευγενικά …;»
«Να σας απαντήσω ειλικρινά για όλα και κυρίως για τα μεζεδάκια του…;»
«Ναι…»
«Στα μέζεα μου κι εμένα…»
