Συναπάντημα στη θάλασσα | Του Γιάννη Μακριδάκη

Σήμερα είδα στη θάλασσα τον μαστρο τάδε. Είναι κρύα, τον ρώτησα. Ε, το ‘χει λιγάκι, μου απάντησε. Εδώ και μέρες, από τότε που άρχισε το μελτέμι, η θάλασσα πάγωσε απότομα. Ο άνεμος σπρώχνει το ζεστό επιφανειακό νερό προς το πέλαγος και βγαίνουν στον αφρό τα υπόγεια ύδατα που έρχονται από το βουνό και είναι σαν να κάνεις βουτιά σε ποτάμι. Τόσο κρυστάλλινη.

Πήγα να βουτήξω και με σταμάτησε. Οι συχωριανοί μου, μου λέει, σε μερικά θέματα είναι βλάκες. Τώρα πάλι είσαι πρώτο όνομα στο καφενείο και παντού. Επειδή λένε δεν αφήνεις να μπαζώσουνε τον ποταμό και να κάνουνε τον δρόμο. Είναι όμως βλάκες, εγώ τους τα λέω και μου λένε, του Μακριδάκη μοιάζεις κι εσύ, ίδια σκατά με αυτόνε είσαι.

Συνέχισε μετά από ένα αμυδρό γελάκι

Το 1954 πήγανε οι χωριανοί και καθαρίσανε τον ποταμό, κόψανε τις πλατάνες και κάνανε όλοι καμίνια, τον ανοίξανε από πάνω από την Παναγιά μέχρι κάτω. Το αποτέλεσμα ήτανε τον άλλο χειμώνα να γίνει το φύρμα.

Το φύρμα είναι μια ομηρική λέξη που επιζεί ολοζώντανη στο χωριό. Είναι η πλημμύρα και η καταστροφή του τόπου από φερτές ύλες που κατεβάζει ο χείμαρρος. Είναι εντυπωσιακό το ότι τη λέξη αυτή την ξέρουν και την χρησιμοποιούν αυθόρμητα όλοι στο χωριό, ενώ δεν ακούγεται πουθενά αλλού στο νησί. Ίσως επειδή εδώ είναι ο μεγαλύτερος χείμαρρος του νησιού, αν και στην πόλη υπήρχαν πάντοτε ορμητικοί χείμαρροι, που δημιούργησαν κατά καιρούς και “φύρμα”, όπως ο Καλοπλύτης, ο Καντήλας και ο Παρθένης, οι οποίοι πλέον και οι τρεις είναι εγκιβωτισμένοι από αυθαίρετες ενέργειες δημοτικών αρχών.

Ο μαστρο τάδε συνέχισε και μου είπε ότι ο παππούς του όταν ο ίδιος ήταν μικρός τού έλεγε να πάρει μερικά ξερόκλαδα και να τα τοποθετήσει στα σύνορα του χωραφιού με τον ποταμό για να εμποδίσει το νερό να ανέβει απάνω. Έτσι τον απαντούσανε οι παλιοί τον ποταμό, μου είπε, και δεν τους δημιούργησε ποτέ το παραμικρό πρόβλημα. Από τότε που φέρανε τις μπουλντόζες, ορίστε τα χάλια μας, και μου έδειξε κατά τη μεριά που μπήκε η φωτιά και έγινε το μπάζωμα.

Βούτηξα στη θάλασσα να δροσιστώ.