Της Ιωάννας Πιταούλη
«Είμαστε όλοι συγγενείς με παρόμοιες μνήμες» Κώστας Καρτελιάς
Ο Κώστας Καρτελιάς είναι άλεκτος. Αν και ποιητής στην ιδιότητα και στη ζωή δεν ξέρω αν χωράει στις λέξεις να τον περιγράψεις. Ποιός χωράει άλλωστε…
Αφορμή γι’ αυτή μας τη συνάντηση το ανέβασμα του έργου του ΜΠΛΟΚ ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑΣ στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Όπως μου είπε και ο ίδιος συμφώνησε στο ανέβασμα αυτών των σημειώσεων από την φίλη του Άννα Σωτρίνη, τη σκηνοθέτη της ποιητικής αυτής παράστασης και από την καλλιτεχνική ικανότητα του ηθοποιού Χρήστου Κάλλοου.
Αν και είμαι Βοηθός σκηνοθέτη της παράστασης αυτής έτυχε μεταξύ των άλλων καθηκόντων μου να πάρω συνέντευξη από τον ποιητή του έργου Κώστα Καρτελιά. Τον ευχαριστώ για την επιείκεια που μου έδειξε .
-Είναι η Τρίτη φορά που ποιητική σας δουλειά ανεβαίνει στη σκηνή μετά το «Γυαλί» από το Εθνικό Θέατρο της Ρουμανίας με την Μάγια Μόργκενστερν και το «Παίζεται ζάρια κύριε Φάουστ;» σε σκηνοθεσία Κώστα Μαζάνη. Πως νιώθετε γι΄αυτό;
-Πώς να νιώθω; Μεγαλώνω.. Με τρομάζει.. Και από την άλλη μου θυμίζει μια ζωή, μια πορεία, μια ανάγνωση. Εντέλει κάτι είχα να πω. Μάλλον δεν το χω πει ακόμα.
-Πως προέκυψε ο τίτλος ΜΠΛΟΚ ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑΣ;
-Το έργο αυτό ήταν σκόρπιες σημειώσεις που μου θύμισαν τα παιδικά μου χρόνια φτιάχνοντας ζωγραφιές με τη δική μου οπτική. Μ’ άρεσε αυτό το τετράδιο, ήταν διαφορετικό από της αντιγραφής, της αριθμητικής. Είχε χρώμα, ελευθερία. Ένιωθα ότι εγγραφόμουν. Οι σελίδες του ΜΠΛΟΚ ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑΣ του δημοτικού μου ήταν ΄πιο εγώ΄ από το τετράδιο της αριθμητικής, αν και εκεί με βρίσκω κατά κάποιο τρόπο. Όμως το ΜΠΛΟΚ με θυμίζει καλύτερα. Με μνημονεύει καλύτερα.
-Ανατρέχετε στα παιδικά σας χρόνια για να επαναπροσδιορίσετε τον εαυτό σας;
«Θα πιάσω πάλι απ΄ την αρχή αυτή την κόκκινη κλωστή απ΄ την ανέμη. Γιατί είχα λίγο αφαιρεθεί και δεν θυμάμαι τη στιγμή που ξαφνικά γίναμε εμείς οι νικημένοι.» όπως γράφω και στο ΜΠΛΟΚ. Συνήθως όταν το αποτέλεσμα δεν επαληθεύει την πραγματικότητα ξανα πιάνεις απ΄την αρχή το πρόβλημα για να κατανοήσεις που πήρες λάθος πορεία για να φτάσεις σ΄ένα συμπέρασμα. Αυτή είναι καθημερινή εργασία του καθενός μας. Δεν πιστεύω στη φαντασία, είναι δεκανίκι, ήττα. Όταν τη χρησιμοποιείς σημαίνει ότι θες βοήθεια για να εκφραστείς. Πιστεύω στο εργαλείο Μνήμη. Δεν χρειάζεται να φανταστείς το τέλος. Μπορείς να θυμηθείς την αρχή, το σημείο συνάντησης με τη ζωή. Οι περισσότεροι υπερεκτιμούν τη φαντασία, είναι η μεγαλύτερη παγίδα που υπάρχει. «Στήριγμα: Αμυδρό απήχημα που εκπέμπει η αρχή..» είναι η πίστη, η βεβαιότητα. Είναι το «έλα να πάμε εκεί που θυμηθήκαμε». Η μνήμη είναι η εμμονή μου. Υπάρχουν δύο τρόποι να κάνεις μία σχέση. Είτε με αυτούς που σε κάνουν να ξεχνάς είτε με αυτούς που σε βοηθάνε να θυμηθείς. Εγώ πάντα έκανα σχέσεις με αυτούς που μπορούσαν να με κάνουν να θυμηθώ.
-Ο λόγος σας πιστεύετε έχει θεατρικότητα;
-Είναι ένας λόγος που αναπαράγεται αιώνες, δεν λέω κάτι καινούριο. Έτσι, εάν θέατρο είναι η αναπαράσταση, όπως απέδειξε και η Άννα, τότε ναι. Αυτά που γράφω δεν τα φαντάστηκα, τα θυμήθηκα για έναν περίεργο λόγο.
-Πως αισθανθήκατε όταν είδατε το ΜΠΛΟΚ ΙΧΝΟΓΡΑΦΙΑΣ στη σκηνή;
-Ήρθα στην πρόβα να δω αυτό που διάβασε η Άννα. Όταν έφυγα είχα την αίσθηση ότι είχα συναντήσει κάποιους συγγενείς μου που διηγήθηκαν τα δικά τους που ήταν σχεδόν ίδια με αυτά που είχα ζήσει και εγώ και αυτό με συγκίνησε. Όπου το δικό μου εντέλει το εμπεριείχε η διήγηση της περιπέτειας του άλλου, εννοώ των συντελεστών. Ο Χρήστος Κάλλοου με τα δικά του λόγια λέει μια δική μου αλήθεια. Έτσι είδα την πρόβα ως θεατής και αυτό είχε σημασία.
-Σας ευχαριστώ πολύ.
-Άραγε γιατί με ευχαριστείς. Τι το ευχάριστο βρήκες σε όλα αυτά;
φωτο του Ευάγγελου Κάλλοου
