Σύντροφε Αλέξη, συγγνώμη για την αφέλεια (ή άγνοια) που με χαρακτηρίζει, όμως… Του Κώστα Ζυρίνη

Σύντροφε
Αλέξη, συγγνώμη για την αφέλεια (ή άγνοια) που με χαρακτηρίζει (δεν
είμαι ο μόνος αλλά, ως γνήσιος Έλλην, προσπαθώ να το κρύβω και να
παριστάνω τον έξυπνο) όμως η αγωνία μου βρίσκεται στο αποκορύφωμά της.

Για ν’ “αποπληρώσουμε”, λέει, τους “δανειστές” πρέπει να πουλήσουμε και
τα παιδιά μας “μπιρ παρά” αλλά και πάλι, όμως, κάτι θα μείνει να
χρωστάμε.

Και γιατί να τα πουλήσουμε, λέω εγώ, και τα μη δούμε το
ζήτημα κάπως πιο κομμουνιστικά;

Να πούμε, δηλαδή, στους δανειστές:
“κύριοι πάρτε τ’αρχίδια μας”.

Κι αν αυτό ακούγεται στ’ αφτιά τους
αγενές, και όχι “μαστ” για τη γλώσσα της διπλωματίας, ας βρούμε μια
άλλη, πιο κόσμια, διατύπωση που θά ‘χει όμως το ίδιο ακριβώς νόημα. Θα
μας λοιδωρήσουν και θα μας απομονώσουν. Ε, και; Θα τα καταφέρουμε και
μόνοι μας.

Υπάρχουν πλούσιοι στη χώρα μας; Υπάρχουν. Ε, ας τους κάνουμε
λιγότερο πλούσιους για να κάνουμε και τους πένητες λιγότερο πένητες.

Αν
είμαστε ανίκανοι να στήσουμε μια κοινωνία στα πόδια της πάνω σε στέρεες
βάσεις τότε ας μείνουμε στο ευρωπαϊκό σκλαβοπάζαρο μ’ένα τσαλακωμένο
πτυχίο στην τσέπη. Τα νεύρα μου!!