Πριν από ένα χρόνο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αστάρτη το βιβλίο της Χαρί Λέκκα, «Συραγώ 2», το οποίο αν και είναι συνέχεια του «Συραγώ» (εκδ. Κοροντζή), διαβάζεται άνετα και σαν αυτοτελές μυθιστόρημα.
Πρόκειται για ένα δυνατό ηθογραφικό και ιστορικό μυθιστόρημα γραμμένο σε εξαιρετική γλώσσα, με ζωντανούς χαρακτήρες και απολαυστικούς διαλόγους που θέτει διαχρονικά διλήμματα και αξίζει να διαβαστεί.
Στο «Συραγώ 2» παρακολουθούμε τη Συραγώ να ωριμάζει και να εξελίσσεται μέσα στις κοινωνικοπολιτικές και πολιτιστικές συνθήκες της εποχής της κι από το ρομαντικό κι ερωτευμένο κορίτσι του «Συραγώ», το παθιασμένο με τη λογοτεχνία και τη μουσική, ν’ αλλάζει στο «Συραγώ 2» σε μια δυναμική γυναίκα που μέσα στις τραγωδίες που βιώνει η γενιά της παλεύει να προστατέψει την οικογένειά της και να γιατρέψει τις πληγές της αντλώντας ελπίδα από την τέχνη και την προσφορά στον άνθρωπο. Αφουγκραζόμενη πάντα τη «Μέσα Βρύση» της, αυτή την εσωτερική φωνή που υπάρχει σε όλους μας, μας καθορίζει μέσα από ανομολόγητες επιθυμίες και συναισθήματα και βοά ή σωπαίνει, ανάλογα με το χώρο που της δίνει ο καθένας μας.
Το «Συραγώ 2» δεν είναι απλά ένα προσωπικό ταξίδι. Είναι το ταξίδι του Βόλου, της Μαγνησίας και της Ελλάδας ολόκληρης, όπως σημαδεύτηκε από μια ολόκληρη εποχή. Τον Εθνικό Διχασμό, το Λιμό, τον πόλεμο και τη Μικρασιατική Καταστροφή που ακολούθησε, και την έλευση των προσφύγων, σε μια κοινωνία που αποδείχτηκε τραγικά εχθρική, αλλά σε πολλές περιπτώσεις και ηρωικά αλληλέγγυα. Η συγγραφέας, μέσα από τις σκληρές εικόνες της καθημερινότητας της εποχής, εμπλέκει τα ήθη και τα έθιμα, τη λαϊκή παράδοση της Μαγνησίας με τα ιστορικά γεγονότα και τις επιπτώσεις τους στη ζωή των ηρώων. Περιγράφει γλαφυρά τον αγώνα για επιβίωση γηγενών και προσφύγων, την αρχική εχθρότητα των πρώτων, και την πάλη των δεύτερων να γίνουν αποδεκτοί σε μια κοινωνία τραυματισμένη κι αιμορραγούσα, να βρουν γη και χώμα να φυτρώσουν, ν’ αφήσουν πίσω τους τις τραγικές μνήμες που κουβαλούν και να χτίσουν μια καινούρια ζωή.
Ιστορικά γεγονότα όπως η μεγάλη φωτιά στη Θεσσαλονίκη περιγράφονται με ρεαλισμό και μορφές της λογοτεχνίας και προσωπικότητες της εποχής όπως ο Καβάφης, ο Παπαδιαμάντης και η Πηνελόπη Δέλτα ζωντανεύουν και μας μιλούν μέσα από την αλληλογραφία τους με τους ήρωες, οι οποίοι δεν διστάζουν ν’ αμφισβητήσουν διαχρονικές αξίες και ζητήματα κοινωνικά απαγορευμένα που μας απασχολούν και σήμερα. Όλα αυτά καθιστούν το βιβλίο όχι μόνο ένα συναρπαστικό ταξίδι στο παρελθόν, αλλά και μέσα μας. Ανοίγουν «τη Μέσα Βρύση» μας και βάζουν τον αναγνώστη ν’ αφουγκραστεί μέσα από την αγωνία που βιώνουν οι ήρωες, τη δική του αγωνία.
