Τα …διδακτορικά στο λεωφορείο με τα λερωμένα παπούτσια πάνω στο απέναντι κάθισμα
Ευθυμογράφημα από τον ποιητή Κωνσταντίνο Μπούρα, ειδικά φιλοτεχνημένο για το www.enallaktikos.gr
Λοιπόν, κάθε φορά που ακούω τη φράση «…τα διδακτορικά» σκέφτομαι πως αυτός που κομπάζει δεν έχει κανένα, μήτε μάστερ, μήτε πτυχίο μπάτσελορ, απλώς κάποιο ινστιτούτο ελευθέρων σπουδών ίσως, βοηθός βοηθού λογιστού ή βοηθός βοηθού γεωπόνου – αυτό ναι, μπορεί να το έχει, δε λέω…
Ακούστε – διαβάστε μάλλον, παρασύρομαι από την εγγενή προφορικότητα και δραματικότητά μου – να φρίξετε. Μπαίνω στο τρόλεϊ το 3 για να πάω στα Πατήσια. Στάση Ιπποκράτειο είναι το μισό πίσω όχημα ασφυκτικά γεμάτο και το μπροστά μισό παντελώς άδειο. Μπαίνω από την μπροστινή πόρτα και κάθομαι. Απέναντί μου λοξά μία τεράστια βαλίτσα κλείνει το διάδρομο. Την κρατάει να μην του φύγει ένας στραβοχυμένος κακοσουλούπωτος πίθηκος με μοχθηρό βλέμμα. Δεν τολμώ να του πω τίποτα. Καθ’ ύλην αρμόδιος είν’ ο οδηγός που τα παρακολουθεί όλα μέσα από τον καθρέφτη αλλά δεν επεμβαίνει (βαρέθηκε ο άνθρωπος! Τι να σου κάνει όλη την ημέρα; Δεν βγαίνει η ρημάδα, με τόσους τρελούς που μπαινοβγαίνουν στα μέσα μαζικής μεταφοράς στην ταλαίπωρη Αθήνα της Κρίσης;).
Κοιτάζω έξω τα σύννεφα. Καλοκαιρινή μπόρα έρχεται. Τροπική καταιγίδα. Κι εξέχασα την ομπρέλα στο γραφείο!
Το βλέμμα μου ξαναγυρνάει στην απέναντι πλευρά και βλέπω ότι δίπλα του (προς το άλλο παράθυρο) κάθεται μία πανομοιότυπη νεαρότερη πιθηκίνα που μοιάζει να είναι η κόρη του και ΈΧΕΙ ΒΑΛΕΙ ΤΑ ΛΕΡΩΜΕΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΚΑΘΙΣΜΑ, σα να είναι στον καναπέ του σπιτιού της.
Γίνομαι έξαλλος, παίρνω φωτιά:
- Μα τι το πέρασες εδώ κυρά μου; Πάρε αμέσως τα βρωμοπόδαρό σου από το κάθισμα. Άνθρωποι θα καθήσουν, όχι γουρούνια!
- Μμμ… εσύ θα μας μάθεις καλούς τρόπους. Προφανώς και δεν είναι η αγωγή μου αυτή. Δασκάλα είμαι. Ασκούμαστε στην ενσυναίσθηση. Γι’ αυτό κάνουμε ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ!!!
- Ναι, φαίνεται από τα μούτρα σου, της απαντώ κι εγώ κατεβαίνοντας στο ίδιο επίπεδο.
Ο πατέρας βάτραχος που φαινόταν σα να τον είχες πατήσει στην κοιλιά και του είχαν πεταχτεί τα μάτια έξω κι ο θυρεοειδής-θηριοειδής έμοιαζε με τροπικό φρούτο υπερμέγεθες και κατακόκκινο έδωσε τόπο στην οργή και προσπάθησε να ηρεμήσει την μαινομένη κόρη του, που όχι μόνο δεν ζήτησε συγγνώμη αλλά ήθελε να βγει κι από πάνω κιόλας.
Με την ευκαιρία, μια και είχα γίνει ο κακός της παρέας κι «είχα βγάλει» αυτοβούλως κι αυτοκλήτως «το φίδι από την τρύπα» καθώς λένε, αποφάσισα να καθαρίσω μια και καλή την κόπρο του Αυγεία. Και ξαναεπιτέθηκα στον πατέρα Αγενή αυτή τη φορά:
- Κι εσείς καλέ μου κύριε, πάρτε τα μπαγκάζια σας από το διάδρομο, εμποδίζετε τη διέλευση των επιβατών. Ο χώρος για τις αποσκευές είναι εις το μέσον του οχήματος.
Εκεί επενέβη – επιτέλους – κι ο οδηγός:
- Δίκιο έχει ο κύριος! Για σας παρακαλώ, το έχετε κάνει αχούρι εδώ μέσα! Δεν είσαστε στο τσαντήρι σας. Σε όχημα μαζικής μεταφοράς είστε και πρέπει να το διατηρείτε καθαρό.
- Πες τα χρυσόστομε!!! Πετάχτηκαν τότε πολλοί κι επεκρότησαν κι υπερθεμάτισαν και βγήκαν από τον εγγενή φόβο της μάζας απέναντι σε κάθε τι αγενές που μοιάζει ισχυρότερο από τους συνήθεις νομοταγείς πολίτες.
Ο πατήρ Βάτραχος σηκώθηκε αδιάφορος κι ανέκφραστος και κάθησε με τα μπαγκάζια του όρθιος στο μέσον του οχήματος. Αμέσως οι μέχρι πρότινος άδειες θέσεις γέμισαν, η κόρη ΜΕ ΤΑ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΑ συνέχισε να κοιτάει απαθής το πλήρωμα λες κι έβλεπε τηλεταινία ή ρηάλιτυ-σόου και σκέφτηκα για μια στιγμή: αν αυτό το πράμα είναι όντως δασκάλα, τι μαθαίνει άραγε στα παιδάκια; Σίγουρα πάντως ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΉΘΟΣ…
Ουφ, συγχύστηκα πάλι. Τεταρτοκοσμική χώρα γίναμε κι αυτή η μανία με τα διδακτορικά δείχνει τη βαθιά παθογένεια της μικρομεσαίας τάξης που νομίζει πως πληρώνει με μερικά αγορασμένα διπλώματα παραπάνω. Με το κιλό θα τα πουλάνε σε λίγο στην Ομόνοια και δεν θα τα αγοράζει κανείς…
Αχ, σκέφτομαι πως θα έρθει μία μέρα των ημερών, που θα έχει περάσει αυτή η Κρίση κι ότι πριν έρθει η επόμενη θα απολαύσω κι εγώ επιτέλους στα γεράματα μια Αθήνα καθαρή κα περιποιημένη με φιλόξενους ευγενείς κατοίκους… Ας το δούμε αυτό κι ας πεθάνω …εκατό χρόνια μετά (χι χι χι χι). Και τότε, σας ορκίζομαι, θα πάψω να γράφω ευθυμογραφήματα για να μην σκάσω από τα νεύρα μου.
Κωνσταντίνος Μπούρας
