Τα φαινόμενα απατούν.
Και απατούν γιατι είναι η εύκολη λύση.
Πριν απο μερικές μέρες γυρω στις 3 το πρωί σταματώ με το αυτοκίνητο μπροστά στο διανυκτερεύον περίπτερο του Φλοίσβου στο Π.Φάληρο να ψωνίσω κάτι.
Μπροστά είναι σταματημένες και δυο μηχανές με δυο ζευγάρια.
Πουλιά της νύχτας.
Ράστα μαλλί… βαρειά προσβλητική ομιλία….αναμεταξύ τους.
Νυχτα ειναι… δεν δυσανασχετω…αλλά σκέφτομαι όλα αυτα που σκεφτόμαστε εμείς οι μεγαλύτεροι.
Τι να κάνουμε;
Ετσι είναι η ζωή.
Η μια κοπελιά διαλέγει τυποποιημένο φαγητό από το ψυγείο.
Δυο τρία πράγματα… ο περιπτεράς της τα βάζει σε μια σακούλα.
Το ένα ζευγάρι ειναι ήδη πάνω στη μηχανή.
Ξεκινά.
Πάω να μπω στο αυτοκίνητο όταν διακρίνω δεξιά του περίπτερου μια ηλικιωμένη κυρία (homeless) κου κοιμάται στο πεζοδρόμιο πάνω σε ενα χαρτί απο χαρτόκουτο… μεταξύ περίπτερου και στάσης.
Τι να κάνουμε;
Ετσι είναι η ζωή.
Το ζευγάρι που΄χει μείνει κάνει φασαρία.
Δυσανασχετώ, αλλά δεν το δείχνω.
Κάθομαι πίσω από το τιμόνι και ετοιμάζομαι να ξεκινήσω.
Και τότε την βλέπω
Η μικρή με το ράστα μαλλί πλησιάζει την κυρία που κοιμάται και της αφήνει στο προσκέφαλο αυτα που’χει ψωνίσει…
Απαλά… τρυφερά… μετα ανεβαίνει στο πίσω κάθισμα της μηχανής και φεύγουν.
Είχα πολύυυυ καιρο να δω μια τόσο ποιητική σκηνή.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και συχνά-πυκνά είναι μεταμφιεσμένη.
Ξεκινώ κι εγω.
