ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ
Ευθυμογράφημα από τον θεατρολόγο, ποιητή και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Και τι να πεις για τη νέα (την πολύ νέα) γενιά; Και πάλι καλά που αντέχουν τα κακόμοιρα τα παιδιά μέσα στο χάος και στη σκοτεινιά που κινούμαστε όλοι με ικανότητες ακροβάτη κι εκ γενετής όρασιν τυφλού (ή μισότυφλου – εις την καλυτέραν περίπτωσιν). Όχι ότι τα αθωώνω στο πραγματικό περιστατικό του οποίου η διήγησις ακολουθεί, αλλά, να, θέλω να βλέπω και την άλλην πλευράν, πέραν της προφανούς, που – όπως και να ‘χει – τα φαινόμενα (συνήθως) απατούν (ελπίζω…).
Λοιπόν, πραγματικό ενσταντανέ από την ελληνική πραγματικότητα στα χρόνια της Κρίσης. Εν έτει 2018, Μεγάλη Τετάρτη γύριζα από το Πανόραμα Βούλας όπου είχα πάει την απαραίτητη πασχαλινή λαμπάδα και τα δωράκια στην βαφτισιμιά μου, κατέβηκα με λεωφορείο από τα βουνά και τα όρη στην Βουλιαγμένης, πήρα άλλο λεωφορείο, μετά το μετρό στο (τότε) τέρμα «Ελληνικό» και στριμώχτηκα με όλους τους άλλους αφηνιασμένους σε ένα βαγόνι που έμοιαζε με κλουβί ζωολογικού κήπου εν ώρα «λιμού, λοιμού, σεισμού, καταποντισμού, πυρός, μαχαίρας» και με τα ζωντανά, τα ταλαίπωρα θηλαστικά αφηνιασμένα μέχρι εκεί που δεν παίρνει…
Κάθεται λοιπόν ένας ταλαίπωρος κύριος, υπερήλικας, με χαμηλή όραση, προφανώς και προσπαθεί να διαβάσει ένα πόνημα που αγόρασε από παλαιοβιβλιοπωλείο.
Στη στάση Ηλιούπολη μπαίνει μία παρέα έξαλλων κοριτσιών, όχι πάνω από δεκατεσσάρων ετών. Αρχίζουν να ακούνε μουσική (η κάθε μία διαφορετική) από τα κινητά τους κι από άλλα δαιμονικά μηχανήματα του διαβόλου, μιλάνε, γελάνε, κοροϊδεύουν τους συνεπιβάτες τους και ειδικά τον ταλαίπωρο που διαβάζει!!! Σαν «αρχαιολογία» τους φαίνεται. Τον υβρίζουν και τον προπηλακίζουν. Φτάνουν ακόμα και να του αρπάξουν το βιβλίο από τα χέρια, το πετάνε κάτω, αφού το σκίσουν και το εξευτελίσουν με τον χειρότερο τρόπο χωρίς κανένας να μην μπορεί – ως φαίνεται – να πει τίποτα, εκτός από τον παθόντα, που κάτι πήγε να ψελλίσει, αλλά χάθηκε η φωνή του μέσα στον κυκεώνα των ήχων και των συνθετικών αρωμάτων, με γεύση σκορδαλιάς και τζατζικιού (για την πίεση!).
Ένας κύριος μάλιστα, μεσόκοπος, αντί να τα βάλει μαζί τους, τα έβαλε με τον ταλαίπωρο γέροντα που είχε το θράσος να διαβάζει μέσα σε ένα βαγόνι εν ώρα αιχμής και να προκαλεί το κοινό αίσθημα: «Δεν είναι βιβλιοθήκη εδώ, Κύριε!!! Εσείς παιδιά δεν έχετε;». Οι μικρές αποθρασύνθηκαν τελείως κι άρχισαν να γελούν δαιμονικά. Τότε ο γέρων με στεντορείαν φωνήν άλλην από προηγουμένως, διατύπωσε γαλήνια και μειλίχια την εξής ρήσιν: «ΕΑΝ ΔΕΝ ΣΕΒΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ». Τα κοριτσάκια άρχισαν να επαναλαμβάνουν την φράση κοροϊδευτικά, σε διάφορους τόνους και το επεισόδιο αυτό θα είχε άδηλον κατάληξιν αν δεν έμπαινε ένας ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος, ένα βαρύτερο περιστατικό, στο παραζαλισμένο βαγόνι, που ανάγκασε τους πάντες να συσπειρωθούν εναντίον του αυτή τη φορά και να αφήσουν ήσυχο τον προηγούμενο «αποδιοπομπαίο φαρμακό».
Μόλις η αγέλη λοιπόν μυρίστηκε «λύκο στο μαντρί», ξέχασε παρευθύς το «μαύρο πρόβατο» (θα το εύρισκε ούτως ή άλλως στη θέση του μετ’ ου πολύ) και όρμηξε πάνω στον καινουργιοφερμένο που έζεχνε από χιλιόμετρα, είχε μια άγρια μάσκα για πρόσωπο έκανε μεγάλες απρόβλεπτες κινήσεις και ζητιάνευε με έναν μάλλον ενοχλητικό τρόπο: «Μα τι πρέπει να κάνω για να μου δώσετε κάτι να φάω; Άνθρωποι είστε εσείς; Πρέπει δηλαδή να σκοτώσω κάποιον από εσάς και να πάω φυλακή για να έχω στέγη και τροφή τζάμπα; Αλλά πού θα μου πάτε; Δεν θα μου ξεφύγετε!!! Σιγά κύριος, μην σου λερώσω το κοστούμι. Ναι μάλιστα. Σιγά μην στάξει η ουρά του γαϊδάρου. Ψωμί δεν είχαμε τυρί γυρεύαμε!». Και πριν προλάβει κανείς να αντιδράσει, βγήκε από την άλλη πόρτα, χωρίς να εξασφαλίσει ούτε ένα δεκαράκι…
Αμέσως μετά σιγή βαθιά έπεσε στο βαγόνι. Κανείς δεν είχε πια όρεξη να βρίσει και να προπηλακίσει κανέναν. Ήξεραν κάπου βαθιά μέσα τους πως αυτός ο εξαγριωμένος παρίας, γνήσια ντοστογιεφσκικός, κάποια μέρα θα πραγματοποιούσε την απειλή του και θα πήγαινε μετά να παραδοθεί γυρεύοντας ως σωτηρία την τιμωρία του.
Μετά από πέντε στάσεις, μόνο τα κοριτσάκια επαναλάμβαναν χαμηλόφωνα σε διάφορους τόνους: «ΕΑΝ ΔΕΝ ΣΕΒΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΕ ΚΑΛΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ». Κι ο γέρων διάβαζε ευτυχισμένος. Γιατί έστω κι έτσι το μάθημα πέρασε και χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη των παρισταμένων. Ας όψεται «ο φόβος που φυλάει τα έρμα». Μα δεν μπορεί αλλιώς το ανθρώπινο είδος να διδαχτεί, παρά μόνον αν ενεργοποιηθεί ο «ερπετοειδής του εγκέφαλος» κι ερεθιστεί το παρασυμπαθητικό του; ΑΑααχχχ, στα σπήλαια είμαστε ακόμα και δεν το έχουμε καταλάβει. Μόνο το χιούμορ μας σώζει: η γλώσσα των αγγέλων και των ανώτερων πνευματικών οντοτήτων. Αμήν. Γέγονε.
Κωνσταντίνος Μπούρας
