Στο εργοστάσιο κατασκευής ρολογιών στην τρίτη οδό στο Νιου Τζέρσει των ΗΠΑ η 14χρονη Katherine Schaub περνούσε σχεδόν όλη τη μέρα με ένα μικροσκοπικό πινέλο στο στόμα της. Το ίδιο έκαναν πολλές ακόμη νέες γυναίκες που εργάζονταν εκεί.
Κάθε εργάτρια είχε δίπλα της ένα μικρό πιάτο με σκόνη Ράδιου και την ανακάτευε με μερικές σταγόνες νερού και λίγη κόλλα. Ο συνδυασμός αυτός έδινε μια φωσφορούχα πράσινη πάστα που την αποκαλούσαν Undark και με αυτή συνήθιζαν να ζωγραφίζουν με προσοχή τους αριθμούς πανω στο καντράν των ρολογιών.
Τα κορίτσια ονομάζονταν ζωγράφοι και τους έλεγαν να κρατούν τα πινέλα στο στόμα για μεγαλύτερη ακρίβεια.
Αυτό που δεν γνώριζαν όμως ήταν ότι η δουλειά αυτή που έκαναν θα τις σκότωνε αφού η ραδιενέργεια είναι σχεδόν συνώνυμη με το θάνατο. Αλλά στις αρχές του 20ού αιώνα, το ραδιούχο χημικό στοιχείο που είχε ανακαλυφθεί πρόσφατα είχε συνδεθεί με τον νεωτερισμό και στην Αμερική είχαν ξετρελαθεί.
Το βιβλίο της Kate Moore “Τα κορίτσια του Ραδίου: Η σκοτεινή ιστορία των λαμπερών γυναικών της Αμερικής” που παρουσιάζει το timeline.com μιλάει για την ιστορία των εργατριών που έκαναν τη «λαμπερή» αυτή δουλειά και τελικά έχασαν τη ζωή τους πολύ νωρίς και με δυνηρό τρόπο, από τη θανατηφόρα ουσία.
Το ράδιο ανακαλύφθηκε από την πολωνό-γαλλίδα χημικό και φυσικό Marie Curie και τον σύζυγό της Pierre Curie το 1898. Μαζί με έναν άλλο επιστήμονα, τον André-Louis Debierne, η Marie το απομόνωσε ως καθαρό μέταλλο το 1910.
Η ουσία, θεωρήθηκε σωτήρια καθώς θεωρήθηκε ότι μπορούσε να θεραπεύσει σχεδόν όλα τα προβλήματα υγείας, συμπεριλαμβανομένου – τι ειρωνεία – και αυτό του καρκίνου.
Το στοιχείο που έκανε τα πάντα να λάμπουν και ονομάστηκε «υγρός ήλιος», χρησιμοποιήθηκε στα πάντα, από τις οδοντόκρεμες και τις σκιές ματιών, μέχρι τις σοκολάτες και τα παιχνίδια. Χρησιμοποιήθηκε ακόμη και σε ιμάντες ιππασίας, εσώρουχα, υπόθετα μέχρι και στη θεραπεία της ανικανότητας.
