Γράφει ο Χρήστος Λουτράδης
Ένα από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα της ειδησεογραφίας μας, αποτελούν οι ανασκοπήσεις που πραγματοποιούνται εθιμικά στο τέλος κάθε χρόνου και συνδυάζονται με φιλιππικούς για την έλευση του νέου έτους, που μετεωρίζονται συνήθως ανάμεσα στην ανέφελη αισιοδοξία, αν ο αναλυτής ανήκει σε αυτό που ονομάζομαι συμπολιτευόμενος τύπος ( ειδεχθής και χυδαίος όρος στην ουσία του ) και στην απόλυτη καταστροφολογία αν ο αναλυτής εμφορείται από αντιπολιτευόμενες απόψεις.
Eιναι αλήθεια ότι η πανδημία και οι τραγικές συνέπειες της από την οικονομία μέχρι τον τρόπο με τον οποίο συνεταιριζόμαστε ως κοινωνικά όντα θα αφήσουν το αποτύπωμα τους και το 2022 και θα μεταμορφώσουν έτι περαιτέρω δομές αλλά και αξίες πάνω στις οποίες είχαμε στηρίξει της μακαριότητες μας τις προηγούμενες δεκαετίες.
Αυτό όμως που έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον και αποτελεί ίσως και ενδεικτικό του βάθους στο οποίο έχει φτάσει η παθογένεια της ανθρώπινης φύσης που επαναλαμβάνει με φανατισμό το ίδιο μοτίβο, προκαλώντας τα ίδια λάθη και τις ίδιες συνέπειες , είναι η τάση της ανθρωπότητας να απαντάει μονότονα με τον ίδιο τρόπο σε διαφορετικά ερωτήματα.
Η τάση αυτή οφείλεται κυρίως σε μια παραδοχή που δεν τολμούμε με ευκολία να την κάνουμε, ακόμη και αν είμαστε μόνοι μπροστά στον καθρέφτη μας: Ότι τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, ακόμη και αν λαμβάνουν διαφορετικά χαρακτηριστικά ή αλλάζει ο ονοματοδοσία και το περιεχόμενο τους, η ουσία τους και κυρίως η πηγή τους παραμένει αναλλοίωτα η ίδια.
Aπληστία, ανηθικότητα, βουλιμία, εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλαζονεία, αποτελούν τα 6 ‘θανάσιμα’ αμαρτήματα, της εποχής μας που πέρα από την προφανή αλλοίωση που έχουν επιφέρει στην ανθρώπινη φύση αποτελούν και την διαχρονική πηγή ανισοτήτων, εντάσεων , και παθογενειών που μαστίζουν τις κοινωνίες μας σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αν θέλουμε πραγματικά να αφήσουμε πίσω μας τις συνέπειες της πανδημίας αλλά και τις γενεσιουργούς αιτίες που τις προκαλούν θα πρέπει με παρρησία , τόλμη και διάθεση για ολοκληρωτικές συγκρούσεις , να αντιμετωπίσουμε τα ‘θανάσιμα’ αυτά αμαρτήματα. Με πολιτικές αποφάσεις που θα τολμούν να αγγίξουν συμφέροντα και θα αποκαθηλώνουν καθεστηκυίες απόψεις , βαθιά ριζωμένες σε ένα μεγάλο κομμάτι του πολιτικού μας συστήματος.
Αυτές οι αλλαγές απαιτούν την αλλαγή του πολιτικού υποδείγματος όχι μόνο στην πατρίδα μας αλλά και παγκοσμίως. Ένα πολιτικό υπόδειγμα που θα έχει στον πυρήνα του τον άνθρωπο , όχι ως θεωρητικό κατασκεύασμα ή ουτοπική ονείρωξη , αλλά ως απαραίτητη προϋπόθεση για την καλλιέργεια ενός νέο μοντέλου λειτουργίας της οικονομίας, της κοινωνίας και των πολιτειακών θεσμών.
Τα μέχρι στιγμής δεδομένα, στην δική μας πολιτική σκηνή , δεν επιτρέπουν να αισιοδοξούμε. Το εκλογικό σώμα είναι εγκλωβισμένο ανάμεσα σε μια κυνική διαχείριση των δημοσίων ζητημάτων από μια παράταξη που έχει παράδοση στην εργαλειοποιήση ενός ψευδεπίγραφου συντηρητισμού προς όφελος των ομάδων που την συνέχουν , και στην αξιωματική αντιπολίτευση που φαίνεται ότι δεν μπορεί να απομακρυνθεί από τις παιδικές τις ασθένειες και να αρθρώσει έναν δομημένο, προοδευτικό λόγο που δεν θα κατασκευάζει εσωτερικούς εχθρούς.
Ας ελπίσουμε όλοι εκείνοι που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί να αντιληφθούν την ιστορικότητα των στιγμών και κυρίως την ανάγκη να ξεφύγει η κοινωνία μας από τον κυνισμό που αρχίζει και καταλαμβάνει όλες τις ικμάδες της.
