Τα τηλέφωνα σε ώρα κενής ησυχίας, οι αγενείς, οι χωριάταροι κι οι αγροίκοι δήθεν …αστοί (πέρασαν και δεν ακούμπησαν)!!!
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
«Γυρίστε στα χωριά σας όψιμοι Αθηναίοι» έγραφε (σε βελτιωμένη εκδοχή) το γκράφιτι σε τοίχο της Νεάπολης Εξαρχείων. Ο ανώνυμος δράστης είχε προσθέσει διάφορα κοσμητικά επίθετα που η αγωγή και η θέση μου στην κοινωνία δεν μου επιτρέπει να μεταφέρω.
Αλλού, πιο πέρα έγραφε: «Ο Αύγουστος είναι ο καλύτερος μήνας γιατί οι Αθηναίοι πάνε στα χωριά τους». Μεγάλη αλήθεια. Σοφόν το σαφές. Και καλά τον χειμώνα, αν είσαι τυχερός και δεν έχετε φωταγωγό στη μετά το 1981 πολυκατοικία (όλες οι προηγούμενες είχαν!), μπορείς – λέω – μπορείς (με κλειστά παράθυρα) να γλιτώσεις τα σκυλάδικα του απέναντι κάθε απομεσήμερο που μερακλώνεται και βάζει τα ηχεία του φτηνιάρικού ή πανάκριβου στερεο-φονικού του συγκροτήματος στη διαπασών!!! Δεν μπορείς βεβαίως να αποφύγεις τα διερχόμενα οχήματα (καλά, τροχαία δεν υπάρχει σε αυτή τη χώρα) που μέχρι να φτάσουν τρία τετράγωνα πιο πέρα σε βομβαρδίζουν με ό,τι (και όποιο) ηχητικό σκουπίδι μπορείς (και ΔΕΝ μπορείς) να φανταστείς. Ας το έκαναν αυτό στην Αμερική, στη Γαλλία ή στην Αγγλία και θα σου έλεγα εγώ πότε θα ξαναέβλεπαν το αμάξι και την άδεια οδηγήσεώς τους. Να μη μιλήσω για τα μηχανάκια με την χαλασμένη εξάτμιση που νομίζεις πώς ήρθε το τέλος του Κόσμου, ξέσπασε ο Αρμαγεδδώνας, κηρύχτηκε Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος ή βρίσκεσαι αίφνης εν μέσω ανταλλαγής πυρών μεταξύ συμμοριών … του δρόμου!!!
Μα τόσο καταπιεσμένοι και ζορισμένοι είμαστε πια στις σύγχρονες πόλεις που πρέπει να ξεσπάμε στον διπλανό μας; Μας πνίξανε τα σεκλέτια; Κι αν δεν ξεσπάσεις στον διπλανό σου σε ποιόν άραγε θα ξεσπάσεις; Ρητορική η ερώτησις, μην την πάρετε κατά γράμμα…
Βεβαίως, δεν είναι σοφό να διαμαρτύρεσαι, τουλάχιστον φωναχτά, γιατί δεν ξέρεις ποιος είναι ο άλλος και σε τι κατάσταση βρίσκεται εκείνη τη στιγμή το μυαλό του κι η εν γένει ψυχοσωματική του οντότητα.
Η κλασική ατάκα «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» ακούγεται όλο και πιο ηλίθια, αντιστρόφως ανάλογη της ευτυχίας και καλοτυχίας που έχει πραγματικά ο άλλος (κι ουχί ευθέως ανάλογη τού status το οποίο ΝΟΜΙΖΕΙ ότι έχει και κατέχει).
Βεβαίως το να σε βρίσει απλώς (αντί να λουφάξει και να ζητήσει συγγνώμη), να σε προπηλακίσει ο θορυβοποιός είναι μάλλον κάτι συνηθισμένο κι …αναμενόμενο… Αλλά αν σε πυροβολήσει κιόλας ή σε μαχαιρώσει, εεε, τότε τα πράγματα σκουραίνουν μάλλον και πάνε από το κακό προς το χειρότερο…. Και καλά, να σε πυροβολήσει μπορεί και να αστοχήσει, αλλά αν σε μαχαιρώσει – όσο λίπος κι αν έχεις προνοητικώς συσσωρεύσει ως πολική αρκούδα και θηλαστικό …της ζούγκλας (ποιητική αδεία), εεε, με το μαχαίρι όλο και κάποια φλέβα θα χτυπήσει… κι όχι τίποτα άλλο αλλά τα χυμένα αίματα είναι και αντιαισθητικά. Πού το βάζεις αυτό;
Αμάν πια βρε παιδιά με τους τόσους ιδιωματισμούς, τις παροιμιώδεις φράσεις, τις τυποποιημένες αλλόκοτες εκφράσεις και τα …γνωμικά που μου κατεβαίνουν στην κουρούπα κάθε που γράφω για εσάς τους …εναλλακτικούς!!! Αλλά βέβαια, τέτοιος που είμαι κι εγώ τέτοια γράφω. «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει» ή πιο λαϊκά: «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι» ή ακόμα πιο ξεμπουρλεμένα: «όμοιος ομοίω κι η κοπριά στο λάχανο!!!». Ελπίζω να μην μπει κανείς στον κόπο να τα μεταφράσει κάποτε αυτά τα ανοσιουργήματα. «Σιγά τα λάχανα», θα μου πείτε «που θέλουν και μετάφραση! Μα ποιος νομίζεις ότι είσαι ελόγου σου; Πρόσεξε πού παρκάρεις το καλάμι, γιατί μπορεί να κάτσεις πάνω του και να σου χωθεί… εκεί που ξέρεις!!!». Μα τόσο επιθετικούς δεν σας περίμενα αναγνώστες μου. Ευτυχώς που έχω χιούμορ… και αυτογνωσία. «Εμένα μου λές;», αντεπιτίθεται ο κακοήθης κακόπιστος που δεν θέλει να δει γραφιά να προκόβει. Αλλά εγώ θα σταματήσω κι εγώ γιατί σαν πολλή φόρα μού πήρατε σήμερα και δεν ξέρω πού θα μας βγάλει αυτό το λούκι. Κομμένα λοιπόν τα πολλά λόγια. Άντε και καλή σας μέρα, καλή σας νύχτα, καλό απόγευμα και καλά …σαράντα στους πεθαμένους σας. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει. Αμήν. Γένοιτο!!!
Κωνσταντίνος Μπούρας
