Τελετουργική εκδοχή της Αριστεράς | Tου Βασίλη Ρώτα
Η επετειακή “πορεία του Πολυτεχνείου”, πραγματοποιείται ξανά, 46 ολόκληρα χρόνια μετά από τα αιματηρά εκείνα γεγονότα.
Τελευταία φορά που πήγα, εις ανάμνησιν της όποιας, μικρής συμμετοχής μου στην πραγματική εξέγερση, ήταν όταν κάποιος επαναστατημένος γεννημένος μετά το ΄81, διερωτήθηκε “τί σχέση, τι δουλειά είχα εκεί πέρα”.
Είδαμε πρόσφατα ένα “στράτευμα” απο γεροδεμένα νέα παλληκάρια με κόκκινα κοντάρια να διαδηλώνει/παρελαύνει στο κέντρο της Αθήνας , υπερασπιζόμενο αιτήματα εκείνης της εποχής.
“Ψάξτε το σύγχρονο Μεσολόγγι να συμπαρασταθείτε!” μας καλεί ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός.
Υπήρξαμε κι εμείς “γεροδεμένα παλληκάρια”, όχι μόνον για τις σφαίρες που έπεφταν εκείνη τη βραδιά στα πέριξ, απο Εξάρχεια, ως πέρα στο Παγκράτι…
Τρέξαμε μέχρι τό άντρο τους , τον ίδιο τον Μελιγαλά, για να διώξουμε την Μοναρχία, αυτόν τον παράγοντα της ανωμαλίας.
Στο κυνηγητό που μας έκαναν (ο αιμοσταγής Παβλάκος ζουσε ακόμα), ο πιο “αριστερός” που υπήρχε κάπου στην Μεσσηνία για να μας βοηθήσει , ήταν ο υπέργηρος πλέον τότε, κεντρώος πρώην βουλευτής Κοκκέβης .
Δεκάδες νεολαίοι συνελήφθησαν διεκδικώντας την κατακτημένη σήμερα ελεύθερη διακίνηση των ιδεών μέσω της πώλησης των αριστερών εντύπων και της, παράνομης τότε, αφισοκόλλησης.
Όχι μόνον ιδρύσαμε εκ νέου τους φοιτητικούς συλλόγους με δημοκρατικά καταστατικά (καθόλου αυτονόητο), εμποδίζοντας σθεναρά τους παρακρατικούς τραμπούκους να μπαίνουν στις σχολές, κατοχυρώνοντας στην πράξη το ανύπαρκτο τότε άσυλο της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών…αλλά τρέξαμε και στα εργοστάσια, στις γειτονιές, στην επαρχία, για να βοηθήσουμε τα αδέρφια μας , τους εργάτες και τους αγρότες να οργανωθούν.
Το ίδιο σθεναρά αντιμετωπίσαμε τους πρόδρομους της Χρυσης Αυγής τραμπούκους στις συνοικίες, όπου τα μικρά κορίτσια μπορούσαν πια να κυκλοφορούν χωρίς τον φόβο να παρενοχληθούν.
Τίποτε δεν ήταν δεδομένο και τίποτε δεν μας χαρίστηκε.
Πρόκειται σαφώς για κατακτήσεις, έπειτα απο τελεσφόρους αγώνες , με αιτήματα ώριμα, απο ένα κίνημα δυναμικό και άκρως μαζικό.
“Ψωμί -παιδεία- Ελευθερία”. “Εθνική ανεξαρτησία”, Λαϊκή κυριαρχία,”κοινωνική Απελευθέρωση”!
Πόσα απο όλα αυτά ,που θεωρούνται δεδομένα σήμερα και τα καταχρώμαστε,θα είχαν επιτευχθεί, αν λ.χ και κατ΄αντιστοιχία, αντί γιά όλη αυτήν την κινητοποίηση επιμέναμε απλώς να κάνουμε τελετουργικά κάθε χρόνο “αντιφασιστική πορεία στην ιταλική πρεσβεία” ( 33 μόνο χρόνια μετά τα “γεγονότα”).
Είμαι υπερασπιστής της Μεταπολίτευσης. Συνεχίζω να θεωρώ πως υπήρξαν τα καλύτερα 40-50 χρόνια της νεότερης , γεμάτης ανωμαλίες ιστορίας μας.
Η ηρωική, αιματηρή εξέγερση του Πολυτεχνείου , συνέβαλε , με την καλή έννοια του όρου, στην ιδρυτική “σύμβαση”, τον ιδρυτικό “Μύθο” , αυτής της σχετικά αξιοπρεπούς δημοκρατικής περιόδου.
Αποκαθιστώντας την μέχρι τότε τσακισμένη Αριστερά και τον κοινωνικά και πολιτικά απαραίτητο ρόλο της.
Μύθος είναι ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Οδυσσέας… επάνω τους στηρίχθηκαν πολιτισμοί!
Μύθος απο την άλλη, είναι και ο “συνεχίζων” να πορεύεται σκεβρωμένος εξηντα/εβδομηντάρης , με το κιτρινισμένο απο τα άφιλτρα τσιγάρα μουστάκι, εμβληματικό στερεότυπο, τον οποίο ακολουθούν ελλείψει “σύγχρονου Μεσολογγίου” ως τα άκρα της κατάχρησης (των τοτινών κατακτήσεων) οι γεροδεμένοι νεολαίοι με τα κόκκινα κοντάρια.
Αν ίσως πρόκειται για την σύγχρονη εκδοχή της εργατιάς, πτυχιούχους ντελιβεράδες που τους υπερεκμεταλλεύονται , όντας “πολλώ κάρονες” απο τους προγενέστερους, θα μπορούσαν να επιφέρουν και πολύ καλύτερα αποτελέσματα, μέσα απο μια επικαιροποιημένη, ουσιαστική δράση!
“Στον αιώνα σου , λέγε , τί βλέπεις; ” αναφωνεί ο Ελύτης.
