Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 133 χρόνων από την γέννηση του ΑΙΜΙΛΙΟΥ ΒΕΑΚΗ (13 Δεκεμβρίου του 1884), ενός από τους σπουδαιότερους Έλληνες ηθοποιούς, ο οποίος εκτός από την «σκηνή» είχε διακριθεί στους Βαλκανικούς Πολέμους, είχε λάβει μέρος στην Αντίσταση κατά την κατοχή ως μέλος τους ΕΑΜ, είχε διωχθεί ως Αριστερός.
BEAKH-KΟΝΙΟΡΔΟΥ
Σήμερα «συναντηθήκαμε» σ΄ ένα παλιό αθηναϊκό θέατρο με δυό σπουδαίους ηθοποιούς και παρακολουθήσαμε ως θεατές την «στιχομυθία» τους.
Απ΄την μια ήταν ο Αιμίλιος Βεάκης και από την άλλη, η υπουργός Πολιτισμού Λυδία Κονιόρδου!!!
Οποία τύχη για μας τους θνητούς να βρισκόμαστε στη μέση και ν΄ακούμε αυτόν, τον βασιλιά του θεάτρου, να θέτει προβληματισμούς θα λέγαμε και όχι ερωτήσεις, στην παλιά του συνάδελφο και νυν…πολιτική του προϊσταμένη. Η Λυδία Κονιόρδου κάθισε να τον ακούσει…
Ο Βεάκης σε όλο το διάβα της ζωή του, πίστευε πως μόνο με σκληρή και καθημερινή μελέτη μπορείς να μαγέψεις το θέατρο και τους θεατές. Μόνο με σοβαρή παιδεία μπορείς να έχεις άξιους ηθοποιούς. Πίστευε πως ακρογωνιαίος λίθος για το «χτίσιμο» ενός υποψήφιου ηθοποιού, είναι η άρτια θεωρητική εκπαίδευση. Να μην έλκονται από το φαίνεσθε οι άνθρωποι που σπουδάζουν θέατρο. Οδηγός τους να είναι η συνεχής μελέτη και η αγάπη για ό,τι ο επαγγελματισμός επιβάλλει. Μετά από τόσα χρόνια στην σκηνή γνώριζε καλά πως το επάγγελμα του ηθοποιού είναι επίπονο και χρειάζεται θυσίες. Μην θαμπώνεται τους αυριανούς ηθοποιούς με τρικ επιτυχίας, παρά μόνο με σκληρή μελέτη και δουλειά.
Αξίζει να αναφερθεί πριν κλείσουμε την πόρτα σ΄αυτή την ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνάντηση, πως στην δεκαετία του 1930 ο Αιμίλιος Βεάκης προσλαμβάνεται στο Εθνικό Θέατρο. Εκεί βρίσκει την ευκαιρία να παίξει αρκετούς ρόλους υψηλού επιπέδου με αποκορύφωμα την ερμηνεία του στον «Βασιλιά Λιρ». Μια παράσταση του 1938, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη. Ένας από τους τυχερούς που τον θαύμασαν στην ερμηνεία εκείνη ήταν και ο Μάριος Πλωρίτης που έγραψε: «Στην τρομερή σκηνή της θύελλας, που ο αποδιωγμένος γερο-βασιλιάς παλεύει με τα στοιχεία της φύσης και με τα στοιχειά της φαρμακωμένης ψυχής του, ο Βεάκης ήταν στοιχείο της φύσης ο ίδιος, ήταν θύελλα μέσα στη θύελλα, τυφώνας απέναντι στον τυφώνα και ο ανεμοστρόβιλος της οδύνης του άρπαζε σύγκορμο τον θεατή παρασύροντάς τον στην ιλλιγγιώδη δίνη της παράκρουσης, της οργής και της αυτογνωσίας του»
- Σημειώσεις από την «στιχομυθία», κράτησε η Χαρί Λέκκα
