Της Ρομίνας Ξύδα
«Γράφω ένα βιβλίο», μου είχε πει πριν από σχεδόν έναν χρόνο σε κάποιο γραφείο του Alpha, λίγο πιο ζεστό απ’ τα υπόλοιπα χάρη στα αμέτρητα, αποτυπωμένα σε φωτογραφικά ενσταντανέ χαμόγελα των παιδιών της. Είχε κι εκείνη την ίδια ζεστασιά. Στο βλέμμα, στις ήρεμες κινήσεις, σ’ εκείνο το «κάτσε να σε δω λιγάκι να τα πούμε», αποκομμένο από την τρέλα της δουλειάς. Τηλέφωνα χτυπούσαν, ειδήσεις «έτρεχαν», πολιτική, οικονομία, εγκλήματα, βιασμοί, πρώτα θέματα σε τροχιά αποκλειστικότητας, νευρικά κορμιά, φωνές με ένταση, εμείς μιλάμε ψιθυριστά, κι όμως, όλοι οι υπόλοιποι ίσα που ακούγονται.
Όσα μου λέει είναι πιο δυνατά σε νόημα, πιο ισχυρά σε σημασία, πιο σημαντικά σε διάρκεια: «Ξέρεις, γράφω ένα βιβλίο… Γράφω όσα θέλω να αφήσω στα παιδιά μου. Μαζεύω εικόνες και διάσπαρτες μνήμες, θέλω, αν κάποτε πάψω να θυμάμαι, εκείνα να μην ξεχάσουν ποτέ ποια ήταν η μάνα τους…». Μου αποκαλύπτει πως μία επίσκεψη στον γιατρό άφησε στα χέρια της ένα χαρτί με την ιατρική γνωμάτευση «συρρίκνωση εγκεφάλου», και πως εκείνη κιόλας τη στιγμή, η ψυχή της έκλεισε το παράθυρο στον άνεμο της απαισιοδοξίας ανοίγοντας διάπλατα τις πόρτες στον αέρα της αγάπης:
«Μου είπαν πως σύντομα θα σωπάσει η μνήμη μου… Δεν ξέρουν ακριβώς το πότε, από την ημέρα που το έμαθα εγώ και τα post-it γίναμε… αυτοκόλλητοι… Κολλάω παντού χαρτάκια με υποχρεώσεις για να θυμάμαι… Αν ποτέ το μυαλό μου ρίξει αυλαία, οφείλω στα δύο παιδιά μου να ξέρουν ποιες ήταν οι αξίες της μάνας τους. Το χρωστάω ωστόσο περισσότερο στον γιο μου τον Χρήστο ο οποίος είναι παιδί μονογονεϊκής οικογένειας. Η κόρη μου, η Ηλέκτρα, ακόμη κι αν δεν είμαι μαζί με τον πατέρα της, εκείνος την λατρεύει και μπορεί να την διαπαιδαγωγήσει και να την καθοδηγήσει σωστά. Ο Χρήστος μου όμως είναι η μεγάλη μου αγωνία κι αν κάποτε πάψω να θυμάμαι θέλω να γνωρίζει τι στράτα θα ακολουθούσε η μάνα του, τι είναι δίκαιο και τι άδικο, πού βρίσκεται η αλήθεια και πού το ψέμα, πώς να ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα ανθρωπάκια…». Εκείνη την ημέρα έφυγα από το κανάλι με μία αδιόρατη ζήλεια απέναντι στο πρόσωπο της Ρένας. Μία αδιόρατη ζήλια μπερδεμένη με έναν ορατό θαυμασμό – «αποτυπωμένο» σε μια σφιχτή αγκαλιά: «Σε ζηλεύω ρε φιλενάδα», της είπα. «Για τη δύναμη, για το κουράγιο σου για τον τσαμπουκά σου». Όταν έφτασαν στα χέρια μου κάποια αποσπάσματα του βιβλίου της με τον τίτλο «Θα με αγαπάς όταν δεν θα σε θυμάμαι;» ο θαυμασμός μου μεταλλάχθηκε σε ατόφια υπερηφάνεια για την γυναίκα, συνάδελφο, μάνα και φίλη, Ρένα Κουβελιώτη…
Δείτε την προδημοσίευση του βιβλίου στο protothema.gr
