Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΤΑΥΡΟΥ ή Από τον Δαρβίνο στο ΕΚΟΦΙΝ
Η διαδικασία της φυσικής επιλογής σαν θεμελιώδης εξελικτικός μηχανισμός αναλύθηκε πρωταρχικά στη μελέτη «Η καταγωγή των ειδών» από τον Κάρολο Δαρβίνο, αλλά συνέχισε να ενδιαφέρει ζωηρά και τους νεώτερους μέχρι σήμερα, με ισχυρούς λόγους και αντιλόγους και δόκιμες ή αδόκιμες μεταφορές των αρχών που διέπουν τον φυσικό κόσμο στα θέματα της κοινωνικής οργάνωσης.
Η βασική σύλληψη της θεωρίας αυτής είναι ότι τα αδύνατα στελέχη καταρρέουν ή εξαλείφονται από τους φυσικούς τους εχθρούς, πριν ακόμη μπουν στην αναπαραγωγική διαδικασία, έτσι ώστε αποφεύγεται η μεταφορά ελαττωματικών γονιδίων στις επόμενες γενεές.
Αντίθετα, τα ισχυρότερα στελέχη επικρατούν και από τη μεταφορά των γονιδίων στους απογόνους τους, επιτυγχάνεται η αυτοβελτίωση των ειδών.
ΤΟ BULLING ΣΤΗ ΦΥΣΗ…
Συνήθως όμως δεν είναι τόσο οι φυσικοί εξωτερικοί εχθροί, όσο τα ίδια τα μέλη της ομάδας, που καταδικάζουν σε θάνατο τους αδύνατους κρίκους, μέσω ενός μηχανισμού απόρριψης και απομόνωσης (για τα φυτοφάγα) ή ακόμη και κανιβαλισμού (για τα σαρκοφάγα), πρακτικές που αναπτύσσονται αυθορμήτως και ενστικτωδώς.
Αυτή η ενδοομαδική απώθηση ή βία, είναι στην ουσία μια πρακτική επιβίωσης της αγέλης, που σκοπό έχει την αυτοπροστασία από τα μέλη που την απειλούν με τη μετάδοση ασθενειών ή ελαττωματικών (μη λειτουργικών) γενετικών χαρακτηριστικών.
Με αυτή την πρακτική (βιολογικό bullying), δεν επιτυγχάνεται μόνο η προστασία της αγέλης από τους παραπάνω γενετικούς και μολυσματικούς κινδύνους, αλλά και η σφυρηλάτηση στο εσωτερικό της δεσμών αλληλοαναγνώρισης, αλληλεγγύης, συνοχής (και συνενοχής για τα πλέον νοήμονα όντα).
Με το bullying στη φύση επιτυγχάνεται και εμβαθύνεται η συνοχή των υπολοίπων μελών της ομάδας (όλοι εναντίον ενός) και ενισχύεται ο ρόλος του αρχηγού.
Στη μια πλευρά του στέκεται το ισχυρό μέλος (αρχηγός) και στην ακριβώς απέναντι το αδύνατο. Η πίεση που ασκείται στο ασθενές ενισχύει τη θέση του ισχυρού στην ομάδα.
Όποιος έχει μεγαλώσει ζώα, ξέρει πολύ καλά, πως ακόμα και μέσα σε μια τοκετοομάδα (π.χ. σκυλάκια), αναπτύσσεται το bullying από τις πρώτες στιγμές τις ζωής τους.
Τα αδύνατα κουτάβια δεν έχουν καμιά πιθανότητα επιβίωσης χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση, αφού περιθωριοποιούνται από όλα τα άλλα, απωθούνται από τον θηλασμό, απομονώνονται και δεν συμμετέχουν στα παιχνίδια (που τα ενισχύουν σωματικά και σφυρηλατούν τους μεταξύ τους δεσμούς), τρέφονται τελευταία κατά σειρά και μόνο από τα υπολείμματα της τροφής (όταν υπάρχει περίσσευμα), πάντα δε αποτελούν τους εύκολους στόχους για την έκφραση της επιθετικότητας των υπολοίπων.
Πολλές φορές τα κατασπαράσσει η ίδια τους η μητέρα, λίγες ώρες ή ημέρες μετά τον τοκετό.
Στην άγρια φύση, τα θύματα του bullying, καταγράφονται στατιστικά ως ένα εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας πριν την ηλικία αναπαραγωγής.
Η διαφορά του bullying από κάθε άλλη μορφή επιθετικότητας, έγκειται στο ότι αυτό δεν εκδηλώνεται σε βάρος ενός άλλου είδους ή μιας άλλης ομοειδούς ομάδας, αλλά ,μέσα στην ίδια ομάδα, οικογένεια, αγέλη ή σύστημα αναφοράς.
ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ…
Στα παιδιά το bullying είναι πιο συχνό απ’ ότι στους ενήλικες, γιατί αυτά βρίσκονται πιο κοντά στο ζωικό και πιο μακριά από το κοινωνικό στάδιο, εκδηλώνεται δε κυρίως εκεί όπου αυτά αρχίζουν να ομαδοποιούνται.
Έτσι, ήδη από το δημοτικό σχολείο τα παιδιά με «γενετικές αποκλίσεις από το μέτρο» (παχυσαρκία, μεγάλη μυωπία, αγοράκια με υπερβολική ακμή ή θηλυπρέπεια, αποκλίσεις από τον κανόνα όπως ψηλά ή αδύνατα ή πολύ κοντά), αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα αποδοχής και ένταξης στην ομάδα, γίνονται αποδέκτες «ακατανόητων» επιθετικών συμπεριφορών από τα άλλα και πολύ συχνά είναι αναγκασμένα να ανακαλύψουν κάποιον ειδικό περιθωριακό ρόλο μέσα στην ομάδα για να επιβιώσουν.
Φυσικά συσσωρεύουν ένα τεράστιο ψυχικό αποθεματικό βίας και απόρριψης, που με κάποια μορφή, σε κάποιο στάδιο της ζωής τους, μπορεί να το εκδηλώσουν επίσης με επιθετικότητα, που στρέφεται είτε εναντίον των άλλων (βλ. και ένοπλες εισβολές με μαζικές εκτελέσεις σε σχολεία), είτε εναντίον του εαυτού τους, είτε με κάποια ψυχική διαταραχή ως αποτέλεσμα συμπιεσμένης επιθετικότητας που δεν έχει εκτονωθεί με κάποιο τρόπο ή με συνδυασμούς όλων αυτών.
ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ…
Ο Καιάδας υπήρξε μια ακραία, κοινωνικά θεσμοθετημένη μορφή bullying στην αρχαιότητα, που αποσκοπούσε στη φυσική αυτοβελτίωση της ομάδας.
Επίσης, ο φασισμός σαν κοσμοθεωρία αναζητά κυρίως από τη φύση συμπεριφορικούς κανόνες και έτσι έχει ενσωματώσει το bulling στην κοσμοαντίληψή του και στην αντίληψή του για την κοινωνική οργάνωση.
Ο αδύνατος, ο διαφορετικός, ο ομοφυλόφιλος, ο ακάθαρτος γενετικά, είναι εχθρός και πρέπει να συνθλιβεί χωρίς έλεος.
Η δε συνάσκηση σε αυτή την πρακτική (με μαχαιρώματα, βιαιοπραγίες κατά ανυπεράσπιστων θυμάτων, πυρπολήσεις σπιτιών μεταναστών κλπ), ενισχύει την εσωτερική συνοχή της ομάδας και τη σφυρηλατεί με δεσμούς αίματος.
Στον αντίποδα του bullying κατά των αδυνάτων, αναπτύσσεται η συσπείρωση της ομάδας υπό το ισχυρό μέλος, υπό τον Φυσικό Αρχηγό.
Η αρχή αυτή (η Αρχή του Αρχηγού) μεταφέρεται στη φασιστική ιδεολογία αυτούσια από το ζωικό βασίλειο και επιτάσσει τη συσπείρωση όλων κάτω από το «ανθρώπινο» ον, που με «φυσικό τρόπο» συνιστά την απόλυτη και αδιαμφισβήτητη ενσάρκωση του συλλογικού φαντασιακού της ομάδας.
Ο αρχηγός «είναι η ενσάρκωση της ιστορικής συνείδησης της κοινότητας, …… ο παράκλητος που ενσαρκώνει τη μυστική φωνή του αίματος, η συνιστάμενη ενιαία βούληση του έθνους, …… ο Αρχηγός δεν ίσταται πάνω ή δίπλα στο λαό, είναι ο ίδιος ο λαός που έχει συνειδητοποιήσει το ιστορικό του δεδομένο, είναι ο ποταμός στον οποίο συμβάλλουν οι λαϊκές δυνάμεις όπως οι χιλιάδες παραπόταμοι …… αν ο κορμός του δένδρου είναι ο λαός και οι κλάδοι του οι λαϊκοί και εθνικοί αγώνες ο Αρχηγός είναι η Γονιμοποιός Αρχή κλπ κλπ ……» (λήμματα από το καταστατικό της Χρυσής Αυγής).
Ο φασισμός ως κοσμοθεωρία είναι η επιτομή της πολιτικής έκφρασης της ζωώδους και ωμής βίας των ισχυρών σε βάρος των αδυνάτων μελών της κοινωνίας.
Είναι δηλαδή η πλήρης άρνηση του πολιτισμού στο μέτρο που ο πολιτισμός είναι η διαδικασία μετάβασης του ανθρώπου από τη ζωική στην κοινωνικοπολιτική του έκφανση.
Για τον ίδιο λόγο άλλωστε, τοποθετείται ορθά στον αντίποδα του σοσιαλισμού, ο οποίος έχει ως βασικό περιεχόμενο και πρόταγμα την κοινωνική αλληλεγγύη και την οικοδόμηση μιας τέτοιας μορφής κοινωνικής οργάνωσης που να ανταποκρίνεται κυρίως στην ανάγκη προστασίας των αδύνατων κρίκων του κοινωνικού συστήματος.
Με αυτά τα δεδομένα θα έπρεπε κανονικά να συμφωνήσουμε ότι, όσο πιο πολύ πολιτιστικοποιείται η ανθρώπινη συμπεριφορά και όσο πιο ανεπτυγμένοι πολιτιστικά είναι οι τομείς αναφοράς μας, τόσο λιγότερο το bullying.
ΤΟ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ BULLYING
Θα συμφωνούσαμε πρόθυμα με την τελευταία παράγραφο αν δεν είχε εν τω μεταξύ μεσολαβήσει ο πατέρας της ψυχανάλυσης, ο Sigmund Froid.
Ο διανοητής αυτός ανέλυσε πολύ γλαφυρά την διαδικασία με την οποία και τα πιο ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου, μεταλλάσσονται (εξευγενίζονται) και παίρνουν εναλλακτικές μορφές μέσα στις οργανωμένες και προηγμένες πολιτιστικά κοινωνίες.
Η συζήτηση για την μετάλλαξη της ενστικτώδους επιθετικότητας σε ατομική και συλλογική κοινωνική βία, είναι πολύ σημαντική τόσο για τους ψυχαναλυτές, όσο και για τους κοινωνικούς επιστήμονες.
Επίσης, η φιλοσοφική συζήτηση για τις δυνάμεις που ασκούνται σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο και προκαλούν συνειδησιακούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς και νέες σχέσεις κυριαρχίας και εξουσίας, δηλαδή αυτό που ορίστηκε από τον Ηράκλειτο ως «πόλεμος πατήρ πάντων» και από τον Μαρξ ως «η βία μαμή της ιστορίας», έχει ξεκινήσει από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο και μένει ακόμα ανοιχτή, αφού πρώτα απασχόλησε πολύ έντονα την ευρωπαϊκή σκέψη με επίκεντρο την Βορειοκεντρική Ευρώπη τον 19ο και 20ο αιώνα (Νίτσε, Χάιντεγκερ, Μαρξ, Φρόιντ, Μαξ Βέμπερ και πολλούς άλλους μεγάλους που αδικώ με την οικονομία μου) .
Σήμερα όμως και κάτω από το πρίσμα αυτής της αναλυτικής και φιλοσοφικής παρακαταθήκης, μπορούμε ακίνδυνα και με ασφάλεια να ανιχνεύσουμε όχι μόνο τα παραδείγματα των μεγάλων πολεμικών συγκρούσεων του 20ου αιώνα (και) ως φαινόμενα εξευγενισμένης ενστικτώδους επιθετικότητας, αλλά και τα φαινόμενα επίμονης άσκησης ωμής βίας – πίεσης στα πλαίσια διεθνών οργάνων από τους ισχυρούς της ομάδας σε βάρος των αδυνάτων και ως φαινόμενα εξευγενισμένου bulling.
Με αυτές τις προϋποθέσεις, δεν είναι καθόλου υπερβολικό να πούμε ότι η Ελλάδα υφίσταται επιμόνως και διαρκώς κατάσταση οξύτατου bullying στα πλαίσια της ομάδας των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου είναι ενταγμένη οργανικά.
Υφίσταται δηλαδή ενστικτώδη (άλογη) επιθετικότητα και καταναγκασμό από τα άλλα μέλη της ευρωπαϊκής ομάδας ως αντίδραση απέναντι σε μια υποτιθέμενη διαφορετικότητα που συντρέχει, μαζί με προφανή (οικονομική) αδυναμία.
Διαφορετικότητα και αδυναμία είναι οι λέξεις κλειδιά για κάθε μορφής bullying.
Το ευρωπαϊκό bullying σε βάρος της Ελλάδας δεν αφορά μόνο την τρέχουσα περίοδο της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όλη την προηγούμενη περίοδο των (άλλων;) μνημονιακών κυβερνήσεων.
Η θεωρία των τεμπέληδων, φαύλων και αδιόρθωτων, διαφορετικών δηλαδή, ελλήνων (γενετική ερμηνεία ενός οικονομικού φαινομένου) προϋπάρχει του ΣΥΡΙΖΑ ως υπόβαθρο τιμωρητικής συναίνεσης μεταξύ των άλλων κρατών της Ευρώπης.
Οι έλληνες, ως αποδιοπομπαίοι τράγοι, είναι πέντε χρόνια τώρα που λειτουργούν ως σάκος του μποξ και μέσο ενίσχυσης της εσωτερικής συνοχής της ομάδας των ευρωπαϊκών κρατών και επιβεβαίωσης της φυσικής και αναντίρρητης αρχηγίας του γερμανικού κράτους και της γερμανικής ηγέτιδας πολιτικής τάξης έναντι των άλλων πολιτικών ελίτ της Ευρώπης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και ήταν φυσικό, προκάλεσε έναν παροξυσμό του ευρωπαϊκού bulling σε βάρος της Ελλάδας υπό την ηθική και φυσική πρωταυτουργία του φυσικού αρχηγού της αγέλης.
Γιατί;
Μα λόγω της μεγάλης πρόσθετης διαφορετικότητας, που και πολιτικά, αλλά και σημειολογικά, το κόμμα αυτό προσάθροισε στο ήδη αρνητικά διαμορφωμένο προφίλ της χώρας.
Οι έλληνες ανέδειξαν ως κυβέρνηση μια πολιτική ομάδα φέρουσα έναν ξενιστή, μια μολυσματική πολιτική νόσο, ικανή να προκαλέσει πανευρωπαϊκή επιδημία.
Η κυβέρνηση αυτή φέρει εμφανή τα συμπτώματα της νόσου ακόμη και στην εξωτερική (ενδυματολογική) εμφάνιση των μελών της.
Επιπρόσθετα, αυτά δεν σέβονται το savoir vivre των ευρωπαϊκών πολιτικών διαδικασιών, δεν έχουν συναίσθηση της μικρότητας του μεγέθους τους, υψώνουν το μεσαίο δάχτυλο και τολμούν να υποστηρίζουν ότι έχουν διαφορετική πρόταση από αυτή του αρχηγού για τα θέματα της αγέλης και κυρίως ισχυρίζονται ότι λογοδοτούν μόνο στον ελληνικό λαό που τους εξέλεγξε.
Απαιτούν δε σεβασμό στη διαφορετικότητά τους, σαν να ζούσαμε πραγματικά σε ένα δημοκρατικό και πολιτισμένο κόσμο.
Σε μια πολύχρωμη Ευρώπη των λαών.
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ
Ναι, μάλιστα, υπάρχει bullying και αυτό είναι εξόφθαλμο σε βάρος της χώρας.
Η επιδείνωση του από άσκοπες (μη παραγωγικές) ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης ελέγχεται ως μία σοβαρή παράμετρος.
Επίσης και η άγνοια ή παράβλεψη των κανόνων που έχουν θεσμοθετηθεί και ρυθμίζουν τις διαδικασίες πολιτικής συνεννόησης μεταξύ των Ευρωπαϊκών κρατών και η εισαγωγή «κακών δαιμονίων», είναι και αυτό ένα ζήτημα.
Όμως, το δια ταύτα είναι ότι η χώρα βρίσκεται σε κρίσιμη θέση.
Τα μέλη της αγέλης συσπειρώθηκαν γύρω από τον αρχηγό και η πίεση είναι ανελέητη.
Οι μαντείες κακών πληθαίνουν γεωμετρικά.
Μπορεί όμως μια χώρα ολόκληρη να εξοντωθεί ή να αυτοκτονήσει σαν τον φοιτητή Γιακουμάκη;
Και αν τελικά αυτό συμβεί, θα μπορούν άραγε οι ηγέτες της Ευρώπης μετά την αποτρόπαια πράξη να γυρίσουν ήσυχα πίσω, στον κόσμο της δημοκρατικής αθωότητας, ή μήπως θα έχουν διαβεί οριστικά τον Ρουβίκωνα και εφεξής θα πλανώνται πλέον σαν ζόμπι, στη χώρα ή στο χώρο της Αρχής του Αρχηγού;
