«Τη γλώσσα μου κι ας μην έχω να φάω!» | Tου Κωνσταντίνου Μπούρα
«Δεν υπάρχει μέρος,
Δεν υπάρχει τόπος,
Δεν υπάρχει γλώσσα
Που να μην μπορώ να προφέρω
Τ’ όνομά σου!!!»
Έγραφε στη γλώσσα του και μου τα μετέφρασε ευχαρίστως σε κάτι κουτσοαγγλικά της συμφοράς, ο μεσήλιξ που έμενε σε μια εσοχή της πυλωτής κάποιας πολυκατοικίας των Εξαρχείων, στο κούφωμα μιας πόρτας ενός μαγαζιού ξενοίκιαστου για μήνες.
Οι ένοικοι δεν τον ενοχλούσαν και δεν διαμαρτύρονταν, γιατί ήταν καθαρός και τις νύχτες έπαιζε μερικές φορές ένα νοσταλγικό σκοπό σε φυσαρμόνικα, «άκουγες θαρρείς τον άνεμο από τις στέππες της Ασίας!», μου είπε μία κριτικός θεάτρου που έμενε στο δεύτερο πάτωμα (οροφοδιαμέρισμα για την ακρίβεια).
Μέχρι που κάποια μέρα, ο κλοσάρ, ο συμπαθής αυτός παρίας, τσακώθηκε με έναν, αρπαχτήκανε στα χέρια, ανταλλάξανε λόγια βαριά και βρισιές πασαλιμανιώτικες, οπότε ακούστηκε ο μέχρι πρότινος «ξένος» κι «αλλοδαπός» να λέει σε άπταιστα ελληνικά: «εγώ δεν ξαναμπαίνω στη φυλακή για κανέναν πούστη ρε, κατάλαβες!!!».
Τότε ήταν που σταμάτησαν να τον κοιτάνε όλοι με συμπάθεια και να τον τρατάρουν από τα γλυκά και τα αλμυρά φαγώσιμά τους. Ούτε μια καλημέρα πια δεν τους αποσπούσες, «σφίγγες παιδί μου, σφίγγες!», μέχρι που μία ημέρα των ημερών, πρωί θα ήταν, μεσημέρι, δεν ξέρω, έγραψε ο άστεγος με μαύρο σπρέι στον τοίχο της πολυκατοικίας (στο πλάι, προς τον πεζόδρομο):
«Τη γλώσσα μου κι ας μην έχω να φάω!». Τότε ήταν που αποκαταστάθηκαν οι σχέσεις στη στιγμή, ταυτίστηκαν όλοι μαζί του, πολύ θέλει ο άνθρωπος; Άρχισαν πάλι τα καλημερίσματα και τα καλησπερίσματα, τα τραταρίσματα… Μόνο εκείνη η φυσαρμόνικα σίγασε. Δεν χρειαζόταν πια. Φυσούσε άνεμος σφοδρός ανάμεσα Στρέφη και Λυκαβηττού και τα σήκωνε όλα!!!
Πιο πολλά δεν έχω να πω γι’ αυτή την ιστορία. Άλλα δεν έχω να γράψω.
Κωνσταντίνος Μπούρας
