Αυτή είναι μια ιστορία για τα είδη ένδυσης. Πρόκειται για τα ρούχα που φοράμε, τους ανθρώπους που φτιάχνουν αυτά τα ρούχα και τον αντίκτυπο της βιομηχανίας ένδυσης στον κόσμο μας. Είναι μια ιστορία για την απληστία και τον φόβο, τη δύναμη και τη φτώχεια.
Είναι πολύπλοκη γιατί εκτείνεται σε όλα τα μήκη και πλάτη αυτού του κόσμου. Αλλά είναι και απλή, αποκαλύπτοντας πόσο συνδεδεμένοι είμαστε με τα χέρια πίσω από τα ρούχα μας.» H τιμή των ειδών ένδυσης μειώνεται σταθερά εδώ και δεκαετίες. Αναρωτήθηκες ποτέ πώς αγοράζεις ένα μπλουζάκι με 5-10 ευρώ; Αναρωτήθηκες ποιο είναι το πραγματικό κέρδος; …και ποιο είναι το πραγματικό κόστος;
24 Νοεμβρίου 2012: στο εργοστάσιο παραγωγής έτοιμων ενδυμάτων «Tazreen Fashion», όπου κατασκευάζονταν είδη για την Walmart ξεσπάει φονική πυρκαγιά με 117 νεκρούς και 200 τραυματίες.
24 Απριλίου 2013: το εργοστάσιο παραγωγής έτοιμων ενδυμάτων «Rana Plaza», όπου η Nike εφτιαχνε τα προϊόντα της, καταρρέει στο Μπαγκλαντές αφήνοντας 1.134 νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες.
Το 2013 καταγράφηκε ως η χρονιά με τα υψηλότερα κέρδη για τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες έτοιμου ενδύματος.
31 Ιανουαρίου 2015: τουλάχιστον 13 άνθρωποι νεκροίαπό φωτιά που ξεσπάει σε εργοστάσιο παραγωγής πλαστικών υλών στο Μπαγκλαντές και πολλοί αγνοούμενοι.
2 Φεβρουαρίου 2016: Εργοστάσιο στου Μπαγκλαντές που παρήγαγε είδη ένδυσης για την H&M και την JC Penny πιάνει φωτιά στις 2 Φεβρουαρίου, τραυματίζοντας 4 εργαζόμενους. Τοπικό δελτίο ειδήσεων δείχνει εργαζόμενους να πηδάνε από τα παράθυρα του ορόφου στον οποίο έχει ξεσπάσει η πυρκαγιά. «Αν η φωτιά ξεσπούσε μόλις μία ώρα αργότερα, το εργοστάσιο θα ήταν γεμάτο με περισσότερους από 6.000 εργαζόμενους και ο κίνδυνος θανάτου θα ήταν ακραίος».
“Sweat Shops”: όρος που αναφέρεται σε καταστήματα ή εργοστάσια όπου οι εργαζόμενοι δουλεύουν για πολλές ώρες με εξευτελιστικά χαμηλούς μισθούς και κάτω από εξαιρετικά ανθυγιεινές συνθήκες.
Ακριβώς εκεί που παράγονται, δηλαδή, όλα αυτά τα αμφιβόλου ποιότητος είδη ρουχισμού με τις εξαιρετικά χαμηλές τιμές. Εκεί, δηλαδή, που όλες οι πολυεθνικές αλυσίδες ρουχισμού προσλαμβάνουν εργατικό προσωπικό για 10$ το μήνα, αγνοώντας κάθε αίτημα ασφαλείας, αλλαγής αλλά και υπόνοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ανθρώπινου δικαιώματος.
Το «The True Cost» είναι ένα από αυτά τα ντοκιμαντέρ που νομίζεις ότι ξέρεις λίγο-πολύ το θέμα από πριν, που δεν έχει κάτι καινούριο να σου πει. Αλλά όχι. Γνωρίζεις μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Και αυτό το παγόβουνο αφορά εμένα, εσένα και όποιον άλλο ψωνίζει καθημερινά φθηνά ρούχα χωρίς μια δεύτερη σκέψη.
Και εκεί που θεωρείς πως έχεις λάβει όλη τη γνώση, μαθαίνεις πως η βιομηχανία του έτοιμου ενδύματος είναι η 2η πιο επιβλαβής για τον πλανήτη μετά την πετρελαιοπαραγωγική.
Ο πλανήτης αργοπεθαίνει για να καταφέρει να ανταπεξέλθει στις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες μας, δηλητηριασμένος από φυτοφάρμακα και εντομοκτόνα, γενετικά τροποποιημένα φυτά ενώ εμείς χορεύουμε το γαϊτανάκι του καταναλωτισμού, εθελοτυφλώντας και σιωπώντας.
Γνώριζες πως στην Ινδία μεγάλο ποσοστό των βρεφών και παιδιών, εμφανίζει διανοητική ή σωματική αναπηρία, δερματικά προβλήματα ή καρκίνο λόγω των συνθετικών χρωμάτων που χρησιμοποιούνται στην παραγωγή έτοιμων ενδυμάτων κι έπειτα προωθούνται στους υδροφόρους ορίζοντες;
Ναι, πιθανότατα τα ρούχα που φοράμε είναι κυριολεκτικά φτιαγμένα με αίμα και δάκρυα. Από μια βιομηχανία που το 1950 είχε 2 κολεξιόν ανά χρονιά, εν έτει 2016 έχει πλέον 50-100.
Καλώς ήρθατε στην εποχή του fast fashion! Πρόκειται για ένα ντοκιμαντέρ που πρέπει να δεις, για το ανθρώπινο κόστος, για το περιβαλλοντικό και για τη συνειδητοποίηση του κόσμου στον οποίο ζούμε.
Μόνο ένα ερώτημα μένει στο τέλος: Σε τί κόσμο ζω και τι μπορώ να κάνω εγώ για να βοηθήσω; Γυρισμένο σε χώρες σε όλο τον κόσμο και από τα πιο διάσημα runways στις πιο σκοτεινές φτωχογειτονιές, με συνεντεύξεις από κορυφαίους του χώρου, καταδεικνύει προεκτάσεις που αναρωτιέσαι πώς είναι δυνατόν ένα μπλουζάκι των 5-10 ευρώ να είναι τόσο ένοχο για τα δεινά αυτού του κόσμου.
