Τι πιστεύω, τι ψηφίζω. Του Γιώργου Σπύρου

Με δεδομένο ότι αυτό το κόμμα, σήμερα, για λόγους που μου είναι γνωστοί δεν υπάρχει, η τοποθέτησή μου θα είναι μεταξύ των υπαρχόντων κομμάτων. Προηγούμενως, όμως, θα επιχειρήσω μια συγκριτική υπαγωγή των υφιστάμενων κομμάτων στα παραπάνω κριτήρια.

Α) Το ΠΑΣΟΚ (με τις δύο του εκφάνσεις) και η Νέα Δημοκρατία, αν και είναι τυπικά αστικοδημοκρατικά κόμματα, παρά ταύτα σε καθεστώς μνημονιακής κατοχής και εκτάκτου ανάγκης και ομηρίας των στελεχών τους, εγκατέλειψαν όχι μόνο τα κοινωνικά τους χαρακτηριστικά με τα προγράμματα σκληρής λιτότητας που εφάρμοσαμ αλλά και τον πατριωτικό τους χαρακτήρα, αυτόν τον λανθάνοντα που συντηρούσαν σε θύλακες στο εσωτερικό τους (δοθέντος ότι κατ΄εμέ η κλογή και η διασπάθιση τους δημόσιου πλούτου είναι κατ’ εξοχήν αντιπατριωτική πράκξη) και κυρίως εγκατέλειψαν την αστικοδημοκρατική τους ταυτότητα, αφού αντικατέστησαν τις αρχές της αστικής δημοκρατίας, όπως την αντιλαμβάνεται ο δυτικός πολιτισμός μέσα από το πρίσμα και τις αρχές του διαφωτισμού, με μια ανεπίσημη “κατάσταση ανάγκης” που εμπεριείχε την περιστολή των κοινωνικών δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, καθώς και τον περιορισμό των λειτουργιών του κοινοβουλευτισμού με τις γνωστές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.

Η αυταρχική διακυβέρνηση εκφράστηκε ιδιαίτερα στον τρόπο που έκλεισε η ΕΡΤ, με την επιστράτευση των ΜΜΕ για την εκτέλεση διατεταγμένης υπηρεσίας, τον ασφυκτικό έλεγχο και χειραγώγηση της Ελληνικής Δικαιοσύνης (συνθήκες που καταργούν τη διάκριση των εξουσιών), τον έρωτα με την ακροδεξιά παράλληλα με τον εγκλεισμό των κύριων εκφραστών της στη φυλακή χωρίς ισχυρά νομικά ερείσματα και την βίαια καταστολή αυθόρμητων λαϊκών κινημάτων, όπως αυτού των “Αγανακτισμένων”. Από την άλλη, ούτε εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση διαθέτους, όσο εκτελούν απλά εντολές από το εξωτερικό και όσο παραμένουν εγκλωβισμένοι στη θέση ότι το χρέος είναι βιώσιμο και συνεπώς δεν χρειάζεται αναδιάρθωση, κάτι που βρίσκει σύμφωνους μόνο τους Γερμανούς, ενώ επικρίνεται όχι μόνο από το σύνολο των σοβαρών οικονομικών αναλυτών του εξωτερικού, αλλά ακόμα και από το ίδιο το ΔΝΤ.

Β) Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη, ενώ λειτουργεί ομαλά μέσα στο αστικοδημοκρατικό σύστημα, και ως μελλοντική κυβέρνηση μπορεί να συνιστά εγγύηση για την ομαλή λειτουργία του κοινοβουλευτισμού και την προάσπιση ατομικών δικαιωματων και ελευθεριών, δεν παύει να είναι κομμονιστογενές κόμμα, γεγονός που έχει ελάχιστη μεν αξία για τη δημοκρατία, αλλά τον εγκλωβίζει σε μια εντελώς ανούσια σήμερα και αντιπαραγωγική συνθήκη (κυρίως με την έννοια των προσωπικών αποκλεισμών), η οποία τον εμποδίζει να έρθει σε μεγαλύτερη επαφή με την κοινωνία και να εξελιχθεί σε ένα πλατύ, δημιουργικό, σαρωτικό, πλειοψηφικό ρεύμα, υπό τον φόβο των στελεχών του, ότι θα χαθεί η κομμουνιστική του ταυτότητα, η οποία σήμερα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μόνο μια ιστορική αναφορά και κώδικας ευπρεπούς αντιδικίας και ομαλής επίλυσης των διαφορών μεταξύ τους. Μέσα σε αυτή τη κοσμοχαλασιά, που ενώνει πατριώτες κοινωνιστές από όλο το πολιτικό φάσμα, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να πολωθούν γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού αυτός είναι ο μοναδικός ισχυρός πόλος αντίστασης σήμερα, κάποια στελέχη επιμένουν σε διαφορές που έχουν να κάνουν με επιμέρους θεάσεις του κομμουνιστικού προτάγματος, λες και αυτό είναι το ζητούμενο σήμερα. Από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ είναι οι μοναδικές δυνάμεις με ισχυρή εκλογική επιρροή που έχουν καθαρά διακηρυγμένη αναθεωρητική θέση (αναδιάρθρωση) για το χρέος, πράγμα που συνιστά sine qua non προϋπόθεση για την ανάκαμψη της οικονομίας, σε πλήρη αντίθεση με ΠΑΣΟΚ – ΝΔ που είναι εγκλωβισμένοι στη λογική ότι το χρέος είναι βιώσιμο και συνεπώς δεν χρειάζεται να γίνει κάτι γι’ αυτό. Σε επίπεδο ανθρώπινου πολιτικού δυναμικού πολλοί λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει στελέχη. Αυτό αληθεύει κυρίως σε επίπεδο μη κορυφαίων στελεχών. Το λένε τα νούμερα των αυτοδιοικητικών εκλογων και αυτό, όποιος δεν το βλέπει, απλα εθελοτυφλεί. Παντού υπήρχε μειωμένη επιρροή των δημοτικών ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ή το αποτέλεσμα των προηγούμενων βουλευτικών εκλογών. Η φοβικότητα των στελεχών του, κυρίως στην επαρχία, αλλά και προσωπικές και παρεΐστικες στρατηγικές τον αποστερούν από πρόσωπα που έχουν αναγνώριση και μπορούν να προσδώσουν δυναμική νίκης καθώς έχουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Υπό αυτή την οπτική γωνία το κόμμα του 3% μοιάζει να είναι πολιορκημένο σε ένα κάστρο με υψηλά τείχη, από τους ίδιους τους ψηφοφόρους, που εχουν υπερδεκαπλάσιο αριθμό.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, το ισχυρό του χαρτί βρίσκεται στην κορυφή και πρόκειται για τον ίδιο του τον αρχηγό, σχετικά με τον οποίο, ανεξάρτητα του κατά πόσο συμφωνεί κανείς με την αισθητική του, θα πρέπει να παραδεχθεί ότι:

1) Συμμάζεψε ένα κόμμα που ήταν πολυτασικό και με μεγάλο φυγοκεντρισμό

2) Ενέταξε στα ψηφοδέλτιά του, τόσο στις ευρωεκλογές, όσο και στις βουλευτικές εκλογές, πολύ αξιόλογες προσωπικότητες του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, σηματοδοτώντας αντίστοιχες πρακτικές και για τις απρόθυμες περιφερειακές οργανώσεις

3) Ανέπτυξε ισχυρά ερείσματα στο εξωτερικό, σύγχρονους φιλέλληνες, που θα φανούν πολύ χρήσιμοι στο μέλλον

4) Η υποψηφιότητά του εκ μέρους της ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν συνιστά όχι μόνο μεγάλη αναγνώριση, αλλά και μεγάλη στήριξη για τη μάχη που θα δοθεί.

5) Τέλος, όλα τα παραπάνω με πείθουν ότι και σαν Πρωθυπουργός θα αξιοποιήσει ό,τι δημιουργικό διαθέτει ο τόπος για να βγει από την κρίση.

Με αυτές τις σκέψεις ξεκαθαρίζω τη θέση μου, ότι ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, όχι γιατί ειμαι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά γιατί με όσες επιφυλάξεις και αν έχω, πιστεύω παράλληλα ότι η όποια αχτίδα φωτός για τη σημερινή Ελλάδα προέρχεται από αυτή την πλευρά και χρέος μου είναι, στο βαθμό που μου αναλογει, να κρατήσω την ελπίδα ζωντανή.

Τέλος, έχω πλήρη επίγνωση ότι ποτέ οι εκλογες δεν έλυσαν τα προβλήματα του κοσμάκη, αλλά ανάλογα με την έκβασή τους έδωσαν ή αποστέρησαν δυνατότητες από το λαό, για να προκαλέσει εξελίξεις που θα εμπεριέχουν και κάποιες λύσεις στα δικά του προβλήματα.

Ο Γιώργος Σπύρου είναι δικηγόρος