είναι η πηγή όλων των δεινών της ανθρωπότητας από τα γεννοφάσκια της
μέχρι σήμερα και συνεπώς χωρίς κοινωνική ισότητα δεν μπορεί να υπάρξει
ελευθερία, δικαιοσύνη, ευημερία, δημοκρατία και πολιτισμός. Επειδή όμως
αυτό μπορεί να θεωρηθεί γενικό και αφηρημένο θα προσπαθήσω να προσεγγίσω
το διπλό ερώτημα αναλυτικότερα.
Η ευκολότερη απάντηση στο ερώτημα «ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ» είναι αυτή που η κυρίαρχη αστική ιδεολογία καλλιεργεί, σύμφωνα με την οποία για τη σημερινή τραγική κατάσταση στη χώρα φταίει ‘η κατάρα της ελληνικής φυλής’ που εκφράζεται ως αέναη εμφυλιοπολεμική φαγωμάρα, και οπωσδήποτε φταίει η ‘ανθρώπινη φύση’ που
εκφράζεται ως απληστία, ατομισμός και ιδιωτεία. Συνεπίκουρος στην
αστική ιδεολογία έρχεται η σκοταδιστική θρησκοληψία σύμφωνα με την οποία
η σημερινή απάνθρωπη κατάσταση είναι ‘θέλημα θεού’ ο οποίος μας
δοκιμάζει, με την κόλαση των διάφορων εξουσιών, μέχρι να μετανοήσουμε
για να μας ανταμείψει στη ‘μεταθανάτιο’ ζωή.
Όμως όλες οι ιδεολογίες όπως και όλες οι θρησκείες εκφράζουν
συμφέροντα, οι κυρίαρχες ιδεολογίες-θρησκείες εκφράζουν τα συμφέροντα
των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων και του ιερατείου, και κρύβουν από τα
θύματά τους την πραγματικότητα πίσω από κούφιες έννοιες όπως «πατρίς,
θρησκεία, οικογένεια» με τις οποίες εμπορεύονται την πατρίδα, την πίστη
και την οικογένεια για να πλουτίζουν και να εξουσιάζουν την εργαζόμενη
κοινωνία-ανθρωπότητα.
Εν τούτοις οι αδικημένοι όλων των εποχών και χωρών και
στο βαθμό που κατανοούν την κατάστασή τους ως σκευωρία των εξουσιαστών
και του ιερατείου, προσπαθούν να βρουν τις πραγματικές αιτίες των
κοινωνικών φαινομένων και γι’ αυτό καταφεύγουν στο διάλογο και στην
αναζήτηση της αλήθειας μέσω της απόκτησης της σχετικής γνώσης, από την
οποία αναζήτηση προέκυψαν οι διάφορες επιστήμες.
Οι επιστήμες της βιολογίας, της ανθρωπολογίας, της
αρχαιολογίας, της κοινωνιολογίας και της ιστορίας, για να σταθούμε μόνο
σε αυτές, μας προσφέρουν την επιστημονικά έγκυρη γνώση σύμφωνα με την
οποία οι διάφορες μικροκοινωνίες και συνεπώς η ανθρωπότητα για
εκατομμύρια χρόνια πορεύτηκε το δρόμο της κοινωνικής ισότητας και μόνο
όταν κάποιοι ελάχιστοι κατάφεραν με το ψέμα και με τη βία να ξεχωρίσουν
και να καθυποτάξουν την υπόλοιπη κοινωνία στην εξουσία τους η
ανθρωπότητα έγινε κομμάτια που συγκρούονται και αλληλοσπαράσσονται στη
λογική του απάνθρωπου παραλογισμού που τον ονόμασαν και ‘ανταγωνισμό’,
σύμφωνα με τον οποίο «ο θάνατός σου η ζωή μου».
Έτσι απέναντι στις ιδεολογίες και στους σκοταδιστικούς μύθους
ορθώνεται σταδιακά η γνώση και η συνείδηση πως τα κοινωνικά φαινόμενα
δεν είναι έργο κανενός υποτιθέμενου θεού ή καμιάς υποτιθέμενης φυλετικής
ανωμαλίας και πολύ περισσότερο δεν είναι συνέπεια της ανθρώπινης φύσης η
οποία άλλωστε, όπως από την εποχή του Αριστοτέλη είναι γνωστό,
προσδιορίζεται ως ιστορικό και όχι ως φυσικό ή μεταφυσικό μέγεθος.
Συνεπώς τα κοινωνικά φαινόμενα, ως α, β, γ κοινωνικό πρόβλημα άσκησης
εξουσίας των λίγων πάνω στους πολλούς με σκοπό τον πλουτισμό των μεν και
την εκμετάλλευσή των δε, είναι έργο κάποιων ανθρώπων και όχι όλων των
ανθρώπων.
Συνέπεια αυτής της συνειδητοποίησης ήταν οι πολλοί και
υπό εκμετάλλευση εξουσιαζόμενοι άνθρωποι να παλεύουν να απαλλαγούν από
τους εξουσιαστές-εκμεταλλευτές τους και οι εξουσιαστές-εκμεταλλευτές να
‘νομιμοποιούν’ τα παράνομα και απάνθρωπα συμφέροντά τους και να
θωρακίζουν την εξουσία τους με το εκάστοτε ταξικό κράτος και τους
μηχανισμούς αποπροσανατολισμού και καταστολής. Αυτός ο αγώνας των μεν
εναντίον των δε με τη μορφή της άμυνας ή της επίθεσης οδήγησε την
ανθρώπινη ιστορία από τη μια ανισορροπία στην, ανάλογα με τον εκάστοτε
συσχετισμό δυνάμεων, επόμενη πρόσκαιρη ισορροπία, μέχρι που φτάσαμε στον
21ο αιώνα.
Η εργαζόμενη ανθρωπότητα μέσα από την αργόσυρτη
και βασανιστική της πορεία σμιλεύει το όραμα της κοινωνικής ισότητας,
της ειρήνης και του Ανθρωπισμού κάνοντας κάθε φορά ένα βήμα μπροστά με
μερικές εξαιρέσεις που τα απάνθρωπα και καταστροφικά ταξικά συμφέροντα
των εκάστοτε εξουσιαστών που κατάφεραν να γυρίσουν την ιστορία μερικά
χρόνια ή ακόμα και κάμποσους αιώνες πίσω.
Σήμερα η εργαζόμενη ανθρωπότητα βρίσκεται εξαιτίας του
απάνθρωπου και καταστροφικού παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού μπροστά σε
ένα καινούργιο κρίσιμο σταυροδρόμι και καλείται να επιλέξει μεταξύ ενός
καινούργιου μεσαίωνα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας από τη μια και της
κοινωνικής απελευθέρωσης με μορφή την Άμεση Δημοκρατία-Αταξική Κοινωνία
και περιεχόμενο την Κοινωνική Ισότητα.
Οι εκάστοτε εξουσιαστές και οι πληρωμένοι ντελάληδες, αλλά
ακόμα και κορυφαία μυαλά της εκάστοτε εποχής αφόριζαν και συνεχίζουν
ακόμα και σήμερα να αφορίζουν, από άγνοια ή από σκοπιμότητα, τα αιτήματα
των εργαζόμενων τάξεων για ένα καλύτερο χωρίς καταπίεση, εκμετάλλευση,
πολέμους και πείνα κόσμο, ως ουτοπία και ζορμπαλίκι, αλλά τελικά αυτός ο
εκάστοτε καλύτερος κόσμος ξεπερνούσε τα υποκειμενικά και αντικειμενικά
εμπόδια και από ‘ουτοπία’ γινόταν πραγματικότητα και στη συνέχεια
γινόταν βήμα-βήμα ιστορία για να δώσει τη θέση του σε έναν ακόμα
καλύτερο κόσμο.
Αποτέλεσμα αυτής της αέναης πάλης ήταν ο δούλος
να γίνει δουλοπάροικος, ο δουλοπάροικος εργάτης και ο σημερινός
συλλογικός εργάτης με την έννοια των δυνάμεων της Εργασίας, της
Επιστήμης και του Πολιτισμού να προσπαθεί με τη βοήθεια του, με
ανυπολόγιστες θυσίες της εργαζόμενης ανθρωπότητας, αποκτηθέντος και
συσσωρευθέντος τεράστιου πνευματικού πλούτου με τη μορφή των επιστημών
των τεχνολογιών και του πολιτισμού να κατακτήσει τη θέση που του αξίζει
ως ελεύθερος Άνθρωπος μέσα σε μια αυτοπροσδιοριζόμενη αταξική
κοινωνία-ανθρωπότητα.
Μετά από αυτή την διακριτικά διατυπωμένη σύντομη
ανάλυση για τις αιτίες και την ιστορία της σημερινής απάνθρωπης
παγκόσμιας πραγματικότητας μπορούμε να προσεγγίσουμε τις αιτίες της
σημερινής τραγικής νεοελληνικής πραγματικότητας.
Προσωπικά δεν συμμερίζομαι τις υποτίθεται αντιπολιτευτικές κραυγές
και τους υποτίθεται προοδευτικούς αφορισμούς εναντίον προσώπων και
θεσμών του εποικοδομήματος. Όχι βέβαια γιατί δεν έχουν ευθύνες, αλλά
γιατί όσες φορές αγνοήθηκε από άγνοια ή από σκοπιμότητα ο ρόλος του
οικοδομήματος και το ‘κακό’ χρεώθηκε μόνο σε πρόσωπα και θεσμούς του
εποικοδομήματος, δηλαδή στο πολιτικό σύστημα και στο πολιτικό υπηρετικό
προσωπικό του που ασκούν δευτερεύουσας σημασίας δοτή εξουσία για
λογαριασμό των ενοίκων και ιδιοκτητών του οικοδομήματος, άλλες τόσες
φορές τα πράγματα μένουν στάσιμα αν δεν κάνουν βήμα προς τα πίσω.
Η ιστορία μας διδάσκει πως κάθε φορά που ο ελληνικός λαός αφέθηκε
σε τέτοιες λογικές και προχώρησε με την ξερή και τυπική ψήφο του στην
αλλαγή των προσώπων, των κομματικών θεσμών ή ακόμα και του ίδιου του
πολιτικού συστήματος με την εναλλαγή από ‘βασιλευόμενη δημοκρατία’ σε
προεδρική δημοκρατία και από στρατιωτική δικτατορία σε μειοψηφική
πολιτική μονοκομματική ή δικομματική κοινοβουλευτική δικτατορία, χωρίς
να είναι σε θέση να κατανοήσει το ρόλο και να αγγίξει στον πυρήνα του το
κοινωνικοοικονομικό οικοδόμημα, δυστυχώς τα πράγματα για τον κόσμο της
Εργασίας, της Επιστήμης και του Πολιτισμού όχι μόνο δεν άλλαξαν προς το
καλύτερο, αλλά εξελίχθηκαν από το κακό στο χειρότερο.
Η λογική κατάληξη όλου αυτού του σισύφειου πολιτικού μύθου είναι τα
σημερινά αδιέξοδα που δεν κατασπαράζουν μόνο τα κοινωνικά-υπαρξιακά
δικαιώματα των εργαζόμενων και την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας, αλλά
απειλούν ευθέως ακόμα και την εθνική ακεραιότητα και την ίδια την
υπόσταση της Ελλάδας ως χώρας. Γι’ αυτό θα προσπαθήσω σε συντομία να
αναφερθώ στους όρους κυοφορίας και στις στραπάτσες της γέννας αλλά και
τις εξέλιξης του νεοελληνικού κράτους.
Σ’ αυτή την προσέγγιση δεν πρέπει να αφήσουμε
να μας διαφύγει το γεγονός πως στα πλαίσια της οθωμανικής κατοχής ο
δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός είχε τρία σκληρά και εξουσιαστικά
αλληλοδιαπλεκόμενα απάνθρωπα αφεντικά, δηλαδή τον τούρκο κατακτητή πασά
και σουλτάνο, τον έλληνα φοροεισπράκτορα και στη συνέχεια κοτζάμπαση και
τον υψηλόβαθμο ‘ορθόδοξο’ κλήρο. Από το 1535 και μετά ο σουλτάνος για
να αυξήσει τον πλούτο και την εξουσία του και να εξασφαλίσει εξωτερικούς
συμμάχους παραχωρεί σταδιακά και επιλεκτικά το καθεστώς των
διομολογήσεων με το οποίο η οικονομική δραστηριότητα στον υπόδουλο
ελλαδικό χώρο εκχωρείται στους Άγγλους και στους Γάλλους.
Από τότε η οικονομικές δομές του ελλαδικού χώρου σταδιακά
προσαρμόζονται συμπληρωματικά στις οικονομίες των αναδυόμενων
καπιταλιστικών μητροπόλεων και ο υπόδουλος ελλαδικός οικονομικός χώρος
μετατρέπεται σε αποικιακό χώρο και στην κυριολεξία σε αγγλογαλλικό
προτεκτοράτο με τις ευλογίες της «Μεγάλης Πύλης».
Η άγρια εκμετάλλευση έφερε την απόλυτη εξαθλίωση
του ελληνικού λαού και αυτή με τη σειρά της τις δεκάδες ή και
εκατοντάδες αγροτικές εξεγέρσεις, μαζί και τα φαινόμενα των ελληνικών
παροικιών και του ορεινού ελληνικού χώρου και κοινοτισμού που κράτησαν
ζωντανό το όραμα της απελευθέρωσης από τον τούρκικο ζυγό και τη
δημιουργία ενός ανεξάρτητου σύγχρονου ελληνικού κράτους. Έτσι φτάσαμε
στην επανάσταση του 1821 με στόχο την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση
για να απαλλαγεί ο ελληνικός λαός από την τούρκικη κατοχή αλλά και από
τους ελέω της εξουσίας του πασά και του σουλτάνου κοτζαμπάσηδες.
Δυστυχώς όμως η επανάσταση του 21 απέτυχε για πολλούς εσωτερικούς
και εξωτερικούς λόγους ως κοινωνική, και ως εθνική έμεινε ανολοκλήρωτη
γιατί οι αγγλογάλλοι αποικιοκράτες απέτρεψαν την εθνική απελευθέρωση
ολόκληρου του ελλαδικού χώρου και περιόρισαν το νεοσύστατο ελληνικό
κράτος στο ένα τρίτο του ελλαδικού χώρου και των Ελλήνων.
Ο στόχος τους ήταν να ελέγχουν το νεοελληνικό κράτος,
να συνεχίσουν να κρατούν την οικονομία του σε συμπληρωματικό προς τις
δικές τους οικονομίες ρόλο, ώστε να παραμείνει προτεκτοράτο και σε κάθε
περίπτωση να εμποδίζει ‘την αρκούδα να βρέξει τα πόδια της στη
Μεσόγειο’. Για να πετύχουν όλους αυτούς τους στόχους τους έπρεπε να
ελέγχουν στρατιωτικά, οικονομικά και πολιτικά το νεοσύστατο ελληνικό
κράτος και αυτό το κατάφεραν:
- με
τα αγγλικά ‘δάνεια ανεξαρτησίας’ που δεν έφτασαν ποτέ στην Ελλάδα
εκτός από ένα ελάχιστο ποσοστό τους (20%) που πυροδότησε μάλιστα
τον πιο σκληρό εμφύλιο πόλεμο, - με
τις ένοπλες στρατιωτικές δυνάμεις που διατηρούσαν στην περιοχή και
παρενέβαιναν κάθε φορά που τα ελληνικά ένοπλα επαναστατικά
τμήματα, αλλά και ο δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός διεκδικούσαν
λύσεις με στόχο την ανεξαρτησία και τη δικαιοσύνη, - επιβάλλοντας
μάλιστα για βασιλιά τοποτηρητή τους ένα ανδρείκελο με στήριγμα
τμήμα του βαυαρικού στρατού και μια στρατιά ξένων αντιβασιλέων,
υπουργών και μυστικοσυμβούλων και - με
τη συγκρότηση των κοτζαμπάσηδων σε αγγλικό, γαλλικό και ρωσικό
κόμμα που συγκρούονταν καθ’ υπαγόρευση των προστάτιδων δυνάμεων για
να κρατήσουν την Ελλάδα υποχείριό τους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το νεοελληνικό κράτος
αναγκάζονταν, υπό την πίεση του ελληνικού λαού και παρά την απροθυμία
των δοτών ξενόδουλων και κατά κανόνα αγγλόδουλων συντηρητικών
κυβερνήσεων, κάθε τόσο να αναλώνεται σε στρατιωτικούς αγώνες για την
ολοκλήρωση της επανάστασης του 21 με στόχο την απελευθέρωση των ακόμα
υπόδουλων τμημάτων του ελλαδικού χώρου και του Ελληνισμού, πράγμα φυσικά
που δεν άφηνε πόρους για την οικονομική, την κοινωνική και την εθνική
ανασυγκρότηση.
Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και την επιδρομή των χρυσοκάνθαρων της
διασποράς που σε συνεργασία με το ντόπιο μεταπρατικό κεφάλαιο
λεηλάτησαν τον πλούτο της χώρας για λογαριασμό του ευρωπαϊκού
καπιταλισμού και φυσικά για το δικό τους παράνομο πλουτισμό τότε θα
κατανοήσουμε μερικές ακόμα από τις αιτίες της σημερινής ελληνικής
τραγωδίας.
Οι πολλές και συνεχόμενες πολεμικές εμπλοκές καθώς επίσης
και ο διαρκής εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των αντιμαχόμενων συντηρητικών
και ξενόδουλων μερίδων της άρχουσας τάξης αποδυνάμωναν κάθε αναπτυξιακή
προσπάθεια του εργαζόμενου ελληνικού λαού και οδήγησαν τη χώρα σε πέντε
επίσημες πτωχεύσεις.
Ιδιαίτερα ο 2ος παγκόσμιος πόλεμος που είχε ως αποτέλεσμα τη
γερμανική κατοχή (1940-1944) η οποία ισοπέδωσε όλες τις οικονομικές και
κοινωνικές υποδομές και αποδεκάτισε τον πληθυσμό της Ελλάδας, γύρισε τη
χώρα σε συνθήκες όμοιες με αυτές του τέλους το 19ου αιώνα, όταν οι
καπιταλιστικές οικονομίες των άλλων ευρωπαϊκών χωρών κάλπαζαν με στόχο
την αύξηση της μερίδας τους στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά,
κερδίζοντας συνεχώς βαθμίδες στον διεθνή καταμερισμό της παραγωγής και
της εργασίας.
Σε όλη αυτή την ιστορική διαδρομή ο εργαζόμενος ελληνικός λαός συνειδητοποιούσε
σταδιακά πως η ρίζα της κακοδαιμονίας του δεν βρίσκεται στον αέρα,
δηλαδή στο εποικοδόμημα, αλλά στη ρίζα, στα θεμέλια του καπιταλιστικού
οικονομικοκοινωνικού συστήματος, διαδικασία που ενισχύθηκε από την
επιτυχία της Οκτωβριανής Επανάστασης, την προοδευτική στροφή της
ελληνικής διανόησης κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου και τη δράση των
διάφορων Σοσιαλιστικών οργανώσεων και κύρια από τη δράση του
Κομμουνιστικού Κόμματος και ανδρώθηκε σε δύναμη εξουσίας κατά τη
διάρκεια της παλλαϊκής αντιφασιστικής εθνικής αντίστασης με κύρια
έκφρασή της το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ.
Δυστυχώς όμως αυτή η ευκαιρία χάθηκε εξαιτίας της υποταγής της ηγεσίας
του ΚΚΕ και του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ στις συμφωνίες των «συμμάχων» (Γιάλτα,
Λίβανος, Βάρκιζα, Καζέρτα) σύμφωνα με τις οποίες η Ελλάδα έπρεπε να
συνεχίσει να είναι αγγλικό προτεκτοράτο. Για να συμβεί όμως αυτό θα
έπρεπε να συντριβεί το πνεύμα της εθνικής αντίστασης και το όραμα για
σοσιαλισμό των εργαζόμενων και για ένα καλύτερο κόσμο. Έτσι φτάσαμε στον
καθ’ υπαγόρευση εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε (1946-1949), ο οποίος
ολοκλήρωσε την καταστροφή, δίχασε βαθύτατα τον ελληνικό λαό και ανάκοψε
κάθε προσπάθεια οικονομικής ανόρθωσης.
Η μεταπολεμική-μετεμφυλιακή πορεία της χώρας,
ως αμερικανικό πια προτεκτοράτο, υποκείμενη στο δόγμα «ανήκουμε στη
Δύση», στην αντικομουνιστική υστερία των ‘νικητών’ του εμφυλίου και στην
τρομοκρατία του αστυνομικού κράτους της Δεξιάς συνέχισε την αφαίμαξη
της ελληνικής οικονομίας με αποτέλεσμα την αθρόα μετανάστευση
εκατοντάδων χιλιάδων εκ των παραγωγικότερων Ελλήνων με αποτέλεσμα την
όξυνση των κοινωνικών αγώνων για δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη και
εθνική ανεξαρτησία.
Η συνέχεια εδώ
