“Τιμή και Δόξα…. Στο Πεζοδρόμιο…”
Επιτέλους !
Γιατί αν κάτσεις και το σκεφτείς λίγο σοβαρά, ναι το Πεζοδρόμιο είναι η πιο αδικημένη ύπαρξη του πλανήτη….
“Είσαι του Πεζοδρομίου” σου λέει ο άλλος…
Είσαι δηλαδή, του “τίποτα”, του “υποκόσμου”, του …., “Πεζοδρομίου” όπως είπαμε θα σου πει ο άλλος, κι ο «παρ’ άλλος», κι ο κάθε ένας τελικά που ούτε σέβεται, ούτε θα μπορέσει ποτέ να σεβαστεί, την ιερότητα, το μεγαλείο, την υπέρτατη εκείνη παρουσία….., του Πεζοδρομίου…!
…Λίγοι την αντιλαμβάνονται…
Κι αυτοί οι λίγοι περπατάνε συνήθως μόνοι τους, μακριά απ’ τους πολλούς και συνήθως νύχτα σ’ αυτό, εργάζονται σ’ αυτό, ή, κατοικούν, τρώνε, μένουν, κοιμούνται…, σ’ αυτό !
Στο πεζοδρόμιο….
Και μόνο αυτοί οι λίγοι μπορούν να μιλήσουν μαζί του….
Και μιλάνε μαζί του, για δυο κυρίως λόγους….
Ο ένας είναι γιατί δεν έχουν, ή δεν θέλουν να έχουν, κανέναν άλλο να μιλήσουν κι ο δεύτερος (κι ο κυριότερος), είναι γιατί το καταλαβαίνουν, το νιώθουν, το πονάνε…
Καταλαβαίνουν πως νιώθεις όταν σε ποδοπατάνε και παράλληλα σε βρίζουν, (“του πεζοδρομίου λένε…..”), όταν δεν καταδέχονται να σε πλησιάσουν καν (- γιατί κάποιοι “δεν είναι του Πεζοδρομίου” -), όμως την ίδια στιγμή οι ίδιοι προσπαθούν να προσεγγίσουν όλους όσους ξέρεις και δεν ξέρεις, (όταν βεβαίως τους χρειάζονται), γιατί εν τέλει αυτοί οι λίγοι, σέβονται εκείνο που, υβρίζεται, ποδοπατείται, ξεφτιλίζεται καθημερινά, ενώ εκείνο αφιλοκερδώς και χωρίς καμιά απολύτως βλέψη ή φιλοδοξία, φιλοξενεί, ταΐζει, κοιμίζει, προφυλάσσει, αγκαλιάζει, σηκώνει, οποιονδήποτε και όποτε το θελήσει….
Σεβασμός λοιπόν στο Πεζοδρόμιο, ράπισμα σε κάθε ένα που το βρίζει, τιμή και δόξα πάντοτε, συνεχώς και αδιαλείπτως…, στο Πεζοδρόμιο !
Κι όσο για την υποτιμητική φράση που χαραχτηρίζει κάποιον : “του Πεζοδρομίου”, και πέρα από το ράπισμα βεβαίως που είπαμε πως απαιτείται σ’ όποιον την εκστομίσει, απαίτηση επίσης για λίγη έστω προσπάθεια αντίληψης του ότι δηλαδή, αυτοί που όντως πουλάνε πρέζα δεν καταδέχονται να κατέβουν ποτέ στο Πεζοδρόμιο κι αυτοί που κυριολεκτικά και μεταφορικά εμπορεύονται, ξεπουλάνε και σκοτώνουν ανθρώπους, πάντα μα πάντα κυκλοφορούν με αυτοκίνητο και μάλιστα πολλές φορές, αναπαυτικά στο πίσω κάθισμα….
………Δοκίμασε λοιπόν μια φορά να το κοιτάξεις…. Να του μιλήσεις…. Κι ας προσπεράσουν οι άλλοι δίπλα σου γυρνώντας και κοιτώντας σε κοροϊδευτικά….
Εσύ όμως τότε, ναι, θα έχεις την Ύψιστη Τιμή να αντικρίσεις για πρώτη φορά το βλέμμα του…
