Αποσπάσματα από τη συνέντευξη (1980) του Μπαμπράκ Καρμάλ, ΓΓ της ΚΕ του
Λαϊκοδημοκρατικού Κόμματος του Αφγανιστάν, προέδρου του Επαναστατικού
Συμβουλίου και πρωθυπουργού της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν*
«Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής αναλάβαμε πρωτοβουλίες, που
αποβλέπουν στη δημιουργία αδελφικών σχέσεων με τον ιρανικό λαό, με τους
λαούς των άλλων γειτονικών χωρών – του Πακιστάν, καθώς και της
παραδοσιακά φιλικής μας χώρας, της Ινδίας, για την εδραίωση των σχέσεων
με τα μουσουλμανικά κράτη, με το Κίνημα των Αδεσμεύτων. Θα δυναμώσουμε
την αλληλεγγύη με τις παγκόσμιες εθνικο-απελευθερωτικές δυνάμεις.
Ωστόσο,
οι ιμπεριαλιστικοί και αντιδραστικοί κύκλοι, βλέποντας πως καταρρέουν
το ένα μετά το άλλο τα σκοτεινά σχέδιά τους, σχετικά με τη χώρα μας,
συνεχίζουν την επέμβασή τους, που εξακολουθεί να αποτελεί σοβαρή απειλή
για την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της Λαϊκής Δημοκρατίας του
Αφγανιστάν (ΛΔΑ).
Associated Press
Ακόμα μια φορά επαναλαμβάνω, ενάντια στην
επανάστασή μας εξαπολύθηκε ένας πραγματικός ακήρυχτος πόλεμος. Βασικό
προγεφύρωμά του έγινε το Πακιστάν, όπου μετά την κατάρρευση του
καθεστώτος του σάχη του Ιράν, μεταφέρθηκε το περιοχικό επιτελείο της
ΚΥΠ. Αυτή δημιούργησε εδώ μέχρι 30 ειδικές βάσεις και 50 σημεία
στηρίγματος για την εκπαίδευση συμμοριών, που προορίζονται για να
εισβάλουν στο Αφγανιστάν. Τον τελευταίο χρόνο, εκπαιδεύτηκαν 30 χιλιάδες
συμμορίτες. Διεισδύοντας στη χώρα μας – γιατί τα σύνορα με το Πακιστάν
(όπως και με το Ιράν) είναι ανοιχτά, στην πραγματικότητα, αυτά δεν
υπάρχουν – αυτοί επιτίθενται στα επαρχιακά κέντρα, στις συνοικίες των
πόλεων και στα χωριά, ληστεύουν και σκοτώνουν ειρηνικούς πολίτες, μαζί
και ανυπεράσπιστες γυναίκες και παιδιά, με τη βία οδηγούν ανθρώπους στο
Πακιστάν, σκοτώνουν τα ζώα, καίνε τα δημητριακά, καταστρέφουν τις
συγκοινωνίες, τις γέφυρες και τις ηλεκτρικές γραμμές, αποδιοργανώνουν τη
ζωή στις επαρχίες και σε ολόκληρες περιοχές, εμποδίζουν τη λειτουργία
των μεταφορών και δυσκολεύουν τον εφοδιασμό του λαού με είδη πρώτης
ανάγκης, ματαιώνουν την οικοδόμηση σοβαρών έργων.
Στον
αγώνα ενάντια στην αφγανική επανάσταση συμμετέχει δραστήρια και το
Πεκίνο. Οι κινέζικες ειδικές υπηρεσίες δημιούργησαν μερικά στρατόπεδα
για την εκπαίδευση των επεμβασιών στην περιοχή Σιντζιάν. Από τη λεωφόρο
του Καρακουρούν στέλνονται στο Πακιστάν όπλα, στρατιωτικά είδη, άνθρωποι
για υπονομευτική δουλιά ενάντια στο Αφγανιστάν. Οι Κινέζοι εκπαιδευτές
δρουν πλάι – πλάι με τους Αμερικανούς, τους Πακιστανούς και τους
Αιγυπτίους, στα κέντρα εκπαίδευσης των επεμβασιών και τρομοκρατών. Η
επίσκεψη αυτών των κέντρων από τον υπουργό των Εξωτερικών της ΚΛΔ, από
το βοηθό του Προέδρου για την Εθνική Ασφάλεια και άλλους κυβερνητικούς
παράγοντες των ΗΠΑ στη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης στο Πακιστάν
μιλάει από μόνη της. Χρήματα για την εκπαίδευση των εισβολέων δίνουν και
η Σαουδική Αραβία, η Μεγάλη Βρετανία, καθώς και το Ισραήλ.
Ετσι,
όταν εμείς λέμε ότι στη χώρα η κατάσταση εξομαλύνεται, έχουμε υπόψη την
εσωτερική κατάσταση. Αυτό δε σημαίνει ότι σταμάτησε η εξωτερική
επέμβαση, αυτή, αντίθετα, δυναμώνει. Και γι’ αυτό ακριβώς διατηρείται η
ανάγκη της παρουσίας στο έδαφός μας περιορισμένου αριθμού σοβιετικών
στρατευμάτων. Εμείς, από τη μεριά μας, με όλη μας την αποφασιστικότητα,
δηλώνουμε ότι θα πολεμήσουμε ενάντια στους μισθοφόρους, που συντηρούνται
από τους εχθρούς μας, με όλα τα μέσα που διαθέτουμε».
Ποιος ωφελείται;
«Οσον αφορά στο γεγονός ότι ζητήθηκε σοβιετική στρατιωτική βοήθεια, η
ορθότητα αυτής της παράκλησης, από διεθνή – νομική άποψη, η διεθνής –
νομική αιτιολόγησή της, που στηρίζεται στη συμφωνία με τη Σοβιετική
Ενωση και στο άρθρο 51 του Καταστατικού του ΟΗΕ, έχουν αποδειχθεί και
γι’ αυτό δεν πρόκειται να τα επαναλάβω.
Πιστεύω απόλυτα ότι οι
προοδευτικές και επαναστατικές δυνάμεις πρέπει να κρίνουν τα εξαιρετικά
πολύπλοκα παγκόσμια γεγονότα, πριν απ’ όλα από ταξική άποψη. Οπως είπε ο
μεγάλος Λένιν, η αλήθεια είναι πάντοτε συγκεκριμένη, πρέπει πάντοτε να
βλέπουμε ποιος, πού, γιατί και για ποιο σκοπό προβαίνει σ’ αυτές ή
εκείνες τις ενέργειες.
Βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της
σημερινής εποχής είναι η γενικά αναγνωρισμένη θέση – το αντιπάλεμα των
δύο κοινωνικών συστημάτων, η πάλη των δυνάμεων της εθνικής και
κοινωνικής απελευθέρωσης ενάντια στις δυνάμεις του ιμπεριαλισμού και της
εξωτερικής αντίδρασης, η οποία δραστήρια ξετυλίγεται και στις χώρες του
Τρίτου Κόσμου.
Απ’ αυτήν την άποψη, πρέπει με απόλυτη ευθύνη να
απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: Σ’ αυτές τις συνθήκες, ποιον βοηθάει η
σοβιετική βοήθεια και ποιον θα ωφελούσε η κατάρρευση της αφγανικής
επανάστασης κάτω από την εξωτερική πίεση, αν η Σοβιετική Ενωση δεν
ερχόταν σε βοήθεια;
Για τους Αφγανούς, η απάντηση είναι ξεκάθαρη: Η
Σοβιετική Ενωση, βοηθώντας εμάς, μένει πιστή στο διεθνιστικό της
καθήκον, στην πολιτική υποστήριξη των καταπιεζόμενων λαών, των
εθνικο-απελευθερωτικών κινημάτων, των δυνάμεων της κοινωνικής προόδου.
Αντίθετα, η συντριβή της αφγανικής επανάστασης είναι καταφανές ότι θα
ήταν σε όφελος του ιμπεριαλισμού.
Θεωρώ απαραίτητο παραπέρα να
θίξω την άλλη πλευρά αυτού του προβλήματος: Ορισμένοι, όπως είναι
γνωστό, καταδικάζουν τις ενέργειες της Σοβιετικής Ενωσης, σχετικά με τα
γεγονότα του Αφγανιστάν, με τη δικαιολογία ότι αυτές οι ενέργειες, τάχα,
αντιτίθενται στην ύφεση. Για μας, τους Αφγανούς είναι παράξενο ν’
ακούμε ένα τέτοιο πράγμα. Γιατί η ύφεση, όπως την καταλαβαίνουν οι
προοδευτικές δυνάμεις του κόσμου, συμπεριλαμβάνοντας, φυσικά, και τις
σοσιαλιστικές χώρες, ποτέ δε σήμαινε παραίτηση από τον
εθνικο-απελευθερωτικό αγώνα, από τη βοήθεια προς αυτόν – την ολόπλευρη
βοήθεια μαζί και στρατιωτική. Η ορθότητα αυτής της υπεύθυνης
επαναστατικής αντίληψης για την ύφεση αποδείχτηκε στην πράξη στο
Βιετνάμ, στην Αγγόλα, στη Μοζαμβίκη κλπ. Και σήμερα ο πόλεμος, που εμείς
οι Αφγανοί κάνουμε και ο οποίος μας επιβλήθηκε από τους εισβολείς του
ιμπεριαλισμού και του Πεκίνου, είναι πόλεμος δίκαιος. Και με βάση αυτήν
ακριβώς τη λογική, οι χώρες του Τρίτου Κόσμου, οι αδέσμευτες χώρες, οι
χώρες του ισλάμ, πρέπει να μας υποστηρίξουν.
Γιατί, όμως, δεν παίρνουν τέτοια θέση όλες αυτές οι χώρες;
Για
μας, φυσικά, είναι δύσκολο να μιλάμε για τους άλλους. Αλλά νομίζω ότι
δε θα κάνουμε λάθος, αν πούμε ότι ακριβώς ο χαρακτήρας του
απελευθερωτικού αγώνα μας, της επανάστασής μας (σε συνδυασμό με τον
παραδοσιακό αντισοβιετισμό των αντιπάλων της) ωθεί τον ιμπεριαλισμό να
προδιαθέτει, να σπρώχνει σε εχθρικές ενέργειες ενάντιά μας και ενάντια
στη Σοβιετική Ενωση, πριν απ’ όλα, αντιδραστικά καθεστώτα σαν της
Αιγύπτου, της Σαουδικής Αραβίας, του Πακιστάν, κλπ.
Οσον αφορά
στις άλλες χώρες, που βλέπουν τη Σοβιετική Ενωση σαν φυσικό σύμμαχο (και
αυτές αποτελούν την πλειοψηφία – αυτό το επιβεβαίωσε η VI Διάσκεψη του
Κινήματος των Αδεσμεύτων στην Αβάνα), δηλαδή τις χώρες με τις οποίες μας
ενώνει η κοινότητα σκοπών, η επιδίωξη για ανεξαρτησία, για εξάλειψη της
καθυστέρησης και για το ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου του πληθυσμού, η
πολιτική της μη δέσμευσης, νομίζω ότι αιτία της εσφαλμένης θέσης
ορισμένων απ’ αυτές είναι η ανεπαρκής ενημέρωση, η αρνητική επίδραση των
ιμπεριαλιστικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.
Μόλις ο ιμπεριαλισμός
κατάλαβε ότι δε θα μπορέσει να καταπνίξει την επανάστασή μας, αυτός,
λόγω του χαρακτήρα του, άρχισε να επιδιώκει να μας απομονώσει από τους
φίλους μας. Στο φως ακριβώς αυτών των μάταιων, σε τελευταία ανάλυση,
προσπαθειών του ιμπεριαλισμού, εμείς βλέπουμε τη διάσκεψη των
μουσουλμανικών χωρών στο Ισλαμαμπάντ».
Ποιος απειλεί;
«Ορισμένοι
από τους συμμετέχοντες σε αυτήν, όπως είναι γνωστό, προσπάθησαν να
παρουσιάσουν έτσι το ζήτημα, ότι, τάχα, η Σοβιετική Ενωση και οι ΗΠΑ
εξίσου απειλούν τις ισλαμικές χώρες. Η θέση αυτή, η προσπάθεια να πάρουν
θέση απόστασης ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και τον ιμπεριαλιστικό κόσμο,
βρίσκει την έκφρασή της στην τελική απόφαση της διάσκεψης. Πώς, όμως,
μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μέχρι σήμερα στο ότι στον κόσμο γίνεται
οξύτατος αγώνας ανάμεσα στις δυνάμεις της επανάστασης και της προόδου
και στις δυνάμεις της αντίδρασης και του ιμπεριαλισμού, που επιδρά άμεσα
στις τύχες των αδέσμευτων χωρών, μεταξύ δε αυτών, και των ισλαμικών; Το
να παίρνει κανείς θέση “ουδέτερου παρατηρητή” σ’ αυτόν τον αγώνα,
βοηθάει μόνο τους ιμπεριαλιστές να αποσπούν την προσοχή των ισλαμικών
χωρών από τον πραγματικό κίνδυνο γι’ αυτές και για τα ιερά τους, ο
οποίος δημιουργείται από την επαίσχυντη συμφωνία του Σαντάτ και του
Μπέγκιν, από τις αξιώσεις, που προβάλλει ο Κάρτερ για “ιδιαίτερα ζωτικά
συμφέροντα” των ΗΠΑ στην περιοχή του Ινδικού Κόλπου, και από την απειλή
να “υπερασπίσει” αυτά τα συμφέροντα με στρατιωτική δύναμη.
Στην
ισλαμική διάσκεψη ορισμένοι από αυτούς, που πήραν μέρος, αντιγράφοντας
τη φωνή του ιμπεριαλιστικού Τύπου και του Τύπου του Πεκίνου, διακήρυξαν
ότι η Σοβιετική Ενωση, τάχα, “εισέβαλε σε απαγορευμένη ζώνη” – στον
ισλαμικό κόσμο. Εμείς, όμως, οι Αφγανοί γνωρίζουμε ότι η Σοβιετική Ενωση
είναι πιστή στην πολιτική, που διακηρύχτηκε ακόμα το 1917 στο διάγγελμα
του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων της νεαρής Σοβιετικής Δημοκρατίας
“προς όλους τους εργαζόμενους μουσουλμάνους της Ρωσίας και της Ανατολής:
Εσείς μόνοι σας πρέπει να ρυθμίσετε τη ζωή σας κατ’ εικόνα και ομοίωσή
σας! Εσείς έχετε δικαίωμα γι’ αυτό, γιατί η τύχη σας βρίσκεται στα δικά
σας χέρια”. Εμείς, στο Αφγανιστάν, πραγματικά έχουμε τη δυνατότητα μόνοι
μας να κρίνουμε την τύχη μας, να οικοδομήσουμε τη ζωή μας. Και
πραγματικά, άραγε, η έννοια ισλαμικός κόσμος μπορεί – στο τελευταίο
τέταρτο του ΧΧ αιώνα – να συμβιβαστεί με την καθυστέρηση και την
αμάθεια; Ο αισχρός συνασπισμός των ιμπεριαλιστών, των αντιδραστικών και
των μαοϊκών, θέλει να μας εμποδίσει σ’ αυτό – και αυτό είναι πραγματικά
επέμβαση στα εσωτερικά μας, δεδομένου δε ότι αυτό συνδέεται και με
στρατιωτική δύναμη, αυτό είναι επίθεση.
Οσον αφορά στη Σοβιετική Ενωση, αυτή μας βοηθά να υπερασπίσουμε το δρόμο που διαλέξαμε. Και εμείς, της είμαστε ευγνώμονες.
Εμείς
πιστεύουμε απόλυτα ότι, με τις προσπάθειές μας και με την αλληλεγγύη
όλων των επαναστατικών δυνάμεων, η μέθη θα περάσει και αυτοί που
παρασύρονται θα καταλάβουν την πραγματική σημασία των γεγονότων του
Αφγανιστάν και της σοβιετικής βοήθειας.
Μια και αυτό αφορά εμάς,
τους Αφγανούς, εμείς με την εξωτερική μας πολιτική, με συνέπεια,
επιδιώκουμε να ευρύνουμε αυτή την αλληλεγγύη, να βοηθήσουμε όλους να
δουν τα γεγονότα στη χώρα μας στο φως της αλήθειας.
Θα ήθελα πιο
πέρα να υπογραμμίσω ότι σε μας, τους Αφγανούς, δεν προκαλεί κατάπληξη το
γεγονός ότι οι ιμπεριαλιστές επίσης αντιμετωπίζουν τα γεγονότα από
δικές τους ταξικές θέσεις. Εμείς πιστεύουμε απόλυτα ότι η αντίδραση των
ιμπεριαλιστών, και πριν απ’ όλα η αντίδραση των ιθυνόντων κύκλων των
ΗΠΑ, καθώς και του Πεκίνου, στα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και στη
σοβιετική βοήθεια, συμπεριλαμβάνεται σε μια ευρύτερη πολιτική, στη
γενική τους στρατηγική τελευταία στο διεθνή στίβο».
Ψυχρός πόλεμος
«Και
πραγματικά, πριν απ’ όλα οι ΗΠΑ, η διοίκηση του Κάρτερ, εφαρμόζουν
γραμμή αναζωογόνησης του “ψυχρού πολέμου”, ενίσχυσης της στρατιωτικής
αντιπαράθεσης με τη σοσιαλιστική κοινότητα και πριν απ’ όλα με τη
Σοβιετική Ενωση. Αυτές τις προθέσεις των επιθετικών ιμπεριαλιστικών
κύκλων αποδείχνουν τα εξής γεγονότα: Τα εμπόδια στις διαπραγματεύσεις
για τη ΣΑΛΤ – 2 και οι προσπάθειες να υπονομεύσουν αυτήν τη συμφωνία, το
σχέδιο δημιουργίας της βόμβας νετρονίου και του βομβαρδιστικού
αεροπλάνου Β- Ι, η επιβολή στην Ευρώπη του αμερικανικού
πυραυλο-πυρηνικού όπλου στην περιοχή μας – η συνωμοσία του Καμπ
Ντέιβιντ, η δημιουργία πρακτικά στρατιωτικού συνασπισμού ανάμεσα στην
Αίγυπτο και το Ισραήλ, που στρέφεται ενάντια στο αραβικό
εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, η αύξηση των στρατιωτικών δυνάμεων στον
Ινδικό Ωκεανό, η χρησιμοποίηση γι’ αυτό της “ιρανικής κρίσης”, η απόφαση
για τη δημιουργία “μονάδας ταχείας ανάπτυξης” – πριν ακόμα από την
επανάσταση του Ιράν – η έναρξη σύμπηξης συνασπισμού με το Πεκίνο, οι
απειλές κυρώσεων (σημειώνουμε ότι για πρώτη φορά ενάντια σε μια φτωχή
χώρα, όπως το Αφγανιστάν, με απόφαση της ΕΟΚ και της κυβέρνησης των ΗΠΑ,
εφαρμόστηκαν επισιτιστικές κυρώσεις) κλπ.
Πριν από λίγο καιρό,
όπως είναι γνωστό, αυτή η στρατηγική γραμμή όξυνσης των διεθνών σχέσεων
διατυπώθηκε σαν ολόκληρο “δόγμα” στην επιστολή του Κάρτερ προς το
Κογκρέσο “Για την κατάσταση στη χώρα”. Γι’ αυτό κι εμείς πιστεύουμε ότι,
αν δεν υπήρχαν τα γεγονότα του Αφγανιστάν, αφορμή για την όξυνση της
διεθνούς κατάστασης, για την ανάπτυξη της αντιπαράθεσης με τη Σοβιετική
Ενωση, θα βρίσκονταν οπωσδήποτε – θα μπορούσαν, λόγου χάρη, να
αποτελέσουν τα γεγονότα στο Ιράν, το οποίο προσπαθούν να εκφοβίσουν με
το “σοβιετικό κίνδυνο” και να το προδιαθέσουν ενάντια στο Αφγανιστάν, η
κατάσταση στη Νοτιο-Ανατολική Ασία ή κάπου αλλού ακόμα».
Η θέση άλλων δυνάμεων
«Σε
μας τους Αφγανούς, πρέπει να πω ανοιχτά, προκαλεί απορία η θέση, που
παίρνουν στο διεθνή στίβο ορισμένες προοδευτικές δυνάμεις, που
εκπροσωπούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης.
Και πραγματικά,
ακούγονται γνώμες, ότι οι ενέργειες της Σοβιετικής Ενωσης, που
προκλήθηκαν με τη δική μας παράκληση, παραβιάζουν, τάχα, τις βασικές
αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης, οι οποίες αποτελούν αναπόσπαστο μέρος
των καλύτερων παραδόσεων του παγκόσμιου εργατικού κινήματος.
Η
πρώτη απ’ αυτές τις αρχές, σε ορισμένα σχόλια του Τύπου, διατυπώνεται
σαν υπεράσπιση και σεβασμός της εθνικής ανεξαρτησίας και της κυριαρχίας,
μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις. Ολες οι προοδευτικές δυνάμεις
μ’ αυτό είναι σύμφωνες. Ωστόσο, μπορούμε να παίρνουμε αυτήν την αρχή σαν
κάτι αποσπασμένο από την πραγματικότητα;
Και πραγματικά, τι
σημαίνει μη επέμβαση, όταν ο λόγος γίνεται για εξωτερική επίθεση ενάντια
στην επανάσταση, επίθεση που πραγματοποιείται από ολόκληρη συμμαχία
αντιδραστικών δυνάμεων; Αυτό σημαίνει να επιτρέψουμε σ’ αυτές τις
δυνάμεις με την εξωτερική επέμβαση να καταπατήσουν την εθνική
ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας που κάνει την επανάσταση, όπως
αυτό έγινε, λόγου χάρη, στα τέλη της δεκαετίας του 1930 στην Ισπανία.
Στην εποχή μας πια δεν πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να μην καταλαβαίνουμε
ότι η μη αντίσταση στην ιμπεριαλιστική επίθεση αποτελεί ενθάρρυνσή της.
Οταν δε απαιτούν άμεση αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από το
Αφγανιστάν, εμείς απαντούμε: Αυτό ακριβώς είναι επέμβαση στα εσωτερικά
μας, γιατί η παραμονή των σοβιετικών στρατευμάτων σε μας είναι υπόθεση
δική μας.
Λένε, ακόμα, ότι οι ενέργειες της Σοβιετικής Ενωσης, που
έγιναν με παράκληση του Αφγανιστάν, θυμίζουν, ως προς τη μορφή,
επέμβαση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα εσωτερικά ορισμένων κρατών του
Τρίτου Κόσμου. Μα, είναι γνωστό ότι βασικό κριτήριο για τους
επαναστάτες πάντοτε ήταν, όχι η μορφή, αλλά το περιεχόμενο, ο σκοπός
αυτών ή εκείνων των πράξεων, η κατανόηση του αν οι ενέργειες αυτές
ανταποκρίνονται στα συμφέροντα των μαζών. Ωστόσο, και ως προς τη μορφή
(και εγώ νομίζω ότι στην πορεία της συνέντευξης αυτό έδειξα), η
σοβιετική βοήθεια προς τη χώρα μας, που αντιστοιχεί ακριβώς στους
κανόνες του διεθνούς δικαίου, απέχει όσο ο ουρανός από τη γη από τις
ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τα ηγεμονιστικά “μαθήματα” στα άλλα
κράτη.
Αλλη αρχή που υπενθυμίζεται είναι η γνωστή μαρξιστικο-λενινιστική θέση για τη μη “εξαγωγή επανάστασης”.
Μα,
σε όλους, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι η επανάσταση
στο Αφγανιστάν είχε ήδη προηγηθεί. Αυτή βρισκόταν σε κίνδυνο. Και για τη
σωτηρία της ξεσηκώθηκαν όλοι οι πατριώτες της χώρας μας. Δεν την έφεραν
στο Αφγανιστάν τα σοβιετικά στρατεύματα με τις λόγχες.
Λένε,
επίσης, ότι οι πατριωτικές – απελευθερωτικές δυνάμεις του Αφγανιστάν
πρέπει μόνες τους να λύσουν τις εσωτερικές διαφορές τους. Για μας, είναι
περίεργο να διαβάζουμε παρόμοιους ισχυρισμούς, λες και οι εμπνευστές
τους δε γνωρίζουν ότι στο Αφγανιστάν ο λόγος γίνεται για εξωτερική
ένοπλη επέμβαση. Μήπως, αλήθεια, κάτω από το σύνθημα της άρνησης της
“εξαγωγής της επανάστασης”, πρέπει να ενθαρρύνουμε την εξαγωγή της
αντεπανάστασης, όπως αυτό έγινε στη Χιλή; Μήπως θα ‘πρεπε να επιτρέψουμε
μια δεύτερη Χιλή, ακόμα πιο αιματηρή;».
* Η συνέντευξη του Μπαμπράκ Καρμάλ δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού», τεύχος 4ο, 1980
