Ενώ η χώρα μας δίνει «μια μάχη δίχως αύριο» για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της δεν πρέπει να ξεχνάμε και τη μεγάλη εικόνα. Αυτή τη στιγμή, ενώ φροντίζουμε το δέντρο μας, που λέγεται Ελλάδα για να μην ξεραθεί, δεν ξεχνάμε ότι πίσω από αυτό το δέντρο βρίσκονται εκατοντάδες άλλα, που θέλουν και αυτά προσοχή και φροντίδα για να μην ξεραθούν και καταστραφεί ολοκληρωτικά το σύνολο του δάσους.
Στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο, που ζούμε οι επιπτώσεις από σημαντικά γεγονότα, που συμβαίνουν σε κάποιο μακρινό σημείο του πλανήτη μας, μπορεί να έχουν δραματικές επιπτώσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, πόσο μάλλον όταν αυτά συμβαίνουν στην αυλή μας. Για παράδειγμα πολλές φορές γίνεται λόγος για το ποια πρέπει να είναι η μεταναστευτική πολιτική σε Ελλάδα και Ευρώπη. Για το αν θα πρέπει να υπάρχει φράχτης στον Έβρο και για τον αν θα πρέπει να ενισχυθεί στο Αιγαίο η δύναμη της FRONTEX… Μα τα ερωτήματα σε αυτή τη συζήτηση που θα έπρεπε να γίνονται, από την κοινωνία των πολιτών είναι άλλα: « Η μετανάστευση είναι επιλογή ή καταναγκασμός; Είναι πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί ή είναι ευλογία; (ας μην ξεχνάμε πως ήδη 300.000 χιλιάδες νέοι έχουν εγκαταλείψει την Ελλάδα…) Και το σημαντικότερο… Ποια είναι η πρωτογενής αιτία που δημιουργεί τη μετανάστευση;» Αν δεν απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα και αν δεν προσπαθήσει να δώσει μια λύση η κοινωνία των πολιτών τότε όσο ο πόλεμος και η φτώχεια θα εξαπλώνονται σε ολόκληρο τον κόσμο, τόσο πιο μεγάλη θα γίνεται η δυστυχία σε ανατολή και δύση.
Όσο και αν η τεχνολογική εξέλιξη του πολιτισμού μας έχει προχωρήσει με αλματώδεις ρυθμούς τα τελευταία χρόνια όλο και πιο έντονα παρατηρείται μια επιστροφή στις πιο βάρβαρες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας. Αποκεφαλισμοί, βασανιστήρια, Άμπου Γκράημπ, μαζικές εκτελέσεις, βομβαρδισμοί αμάχων, πείνα, φτώχεια, ατομισμός και κυνισμός. Από τη στιγμή που η τεχνολογική εξέλιξη δε συμβαδίζει με την κοινωνική εξέλιξη, η δύναμη που αποκτά το ανθρώπινο είδος μετατρέπεται από ελπίδα ευτυχίας σε φόβο καταστροφής και θανάτου. Όπως έλεγε και ο Πλάτωνας στο Μενέξενο : « Η Επιστήμη χωρίς τη δικαιοσύνη, είναι πανουργία…».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η μάχη, που δίνουμε ενάντια στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο έχει εθνικές και διεθνείς προεκτάσεις. Από τη μια προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε την αξιοπρεπή διαβίωση του λαού μας και από την άλλη βρισκόμαστε μέσα στη δίνη ενός παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, που σα στόχο έχει να αφαιρέσει την εθνική κυριαρχία από τα κράτη με το πρόσχημα του χρέους και να υποδουλώσει τους λαούς, μετατρέποντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία σε ένα ξεκάθαρα ολιγαρχικό πολίτευμα, διαστρεβλώνοντας στο νέο γενναίο κόσμο όλες τις αξίες της.
Όμως όσο δυσοίωνο κι αν φαντάζει το μέλλον, το ανθρώπινο πεπρωμένο δεν τους ανήκει. Το ανθρώπινο πεπρωμένο σε τούτη τη γη είναι κανένα παιδί να μην πεθαίνει από την πείνα και τον πόλεμο. Το ανθρώπινο πεπρωμένο είναι όλοι οι λαοί να συμβιώνουν αρμονικά και η διαφορετικότητά τους να αποτελεί ζωογόνο πηγή για υψηλότερες ανθρώπινες κατακτήσεις του νου και της καρδιάς.
Γι’ αυτούς τους λόγους πρέπει και εδώ στην Ελλάδα να προετοιμαζόμαστε για τη σφοδρή σύγκρουση δύο εντελώς διαφορετικών κόσμων, η οποία βρίσκετε ήδη σε εξέλιξη. Η ανθρωπιά με την κτηνωδία, το δίκαιο με το άδικό, η ελευθερία με την υποτέλεια, Αντίθετες τεκτονικές πλάκες, που συγκρούονται και θα γεννήσουν τον νέο άνθρωπο. Όπλα μας η ενότητά μας, η ενότητα όλων των θυμάτων της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η αγάπη και η αλληλοκατανόηση. Μια πολιτισμική επανάσταση είναι τώρα περισσότερο από ποτέ αναγκαία. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός πέρα από ένα οικονομικό σύστημα είναι και ένας κώδικας αξιών και θεσμών, που καθορίζει τις ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές.
Γι’ αυτό όσα πολυτελή αυτοκίνητα κι αν παραδοθούν στις φλόγες, όσες τράπεζες κι αν καούν, το σημερινό σύστημα εξουσίας δε χτυπιέται. Μονάχα το γέλιο μας θα τους θάψει. Ένας τύπος που κυκλοφορεί με πολυτελέστατο αυτοκίνητο πρέπει να είναι άξιος μόνο για χλευασμό καθώς με την αντικοινωνική του συμπεριφορά προσπαθεί να κερδίσει το θαυμασμό και το φθόνο των συνανθρώπων του. Μα αλήθεια τί να ζηλέψεις από έναν κακομοίρη με Καγιέν στους δρόμους της Αθήνας;
Όσο σύνθετες κι αν είναι οι ζωές μας η σοφία βρίσκετε μέσα στην απλότητα. Λιτός βίος, μα γεμάτος εμπειρίες, γνώση, έρωτα, μόχθο, επιθυμίες και αγάπη. Παλεύουμε για μια κοινωνία αυτόνομη, αυτοτελή και αυτοδίκαιη. Δηλαδή για ένα λαό, που θα μετέχει άμεσα στη νομοθετική εξουσία μέσω δημοψηφισμάτων, που ο ίδιος θα μπορεί να προκαλεί και για ένα λαό, που θα κατέχει τόσο την εκτελεστική, όσο και τη δικαστική εξουσία. Οι ζωές ανήκουν σε εμάς και όχι στους αντιπροσώπους μας. Γι’ αυτό αταλάντευτο αίτημά μας πρέπει να είναι το σταδιακό βάθεμα της δημοκρατίας.
Καθόλου μικρότερης σημασίας για την επιβίωσή μας και την επιτυχή έκβαση των στόχων μας δεν είναι και η οργάνωση της οικονομίας μας σε συνεταιριστική βάση. Το κίνημα χωρίς μεσάζοντες πρέπει να μετεξελιχθεί γοργά με τη βοήθεια της κοινωνίας και της κυβέρνησης σε ένα μεγάλο συνεταιριστικό κίνημα, χωρίς τις παθογένειες της δεκαετίας του 80, έτσι ώστε να γίνουμε διατροφικά αυτάρκεις και να τσακίσουμε την αισχροκέρδεια. Μικρά συνεταιριστικά εγχειρήματα πρέπει να μπολιάσουν την υγιή επιχειρηματικότητα και να γίνουν μοχλός ανάπτυξης και ανακατανομής του πλούτου.
Κι όσο προχωράμε πιο βαθιά στο τούνελ της διαπραγμάτευσης θα πρέπει ο λαός να δώσει το βροντερό παρόν του. Η αρχή έγινε… Όποτε και αν πραγματοποιηθεί στις Βρυξέλλες η επίσημη συζήτηση στο Eurogroup για το ελληνικό χρέος μια λαοθάλασσα πολιτών πρέπει να κατακλύσει τις πλατείες της χώρας κι εκεί να συναντηθεί με όλα τα κινήματα του 21ου αιώνα διεκδικώντας το ανθρώπινο πεπρωμένο. Είναι καιρός να φωνάξουμε μετά από αποχή τουλάχιστον δύο ετών, πως είμαστε κι εμείς εδώ. Είμαστε εδώ για να προασπίσουμε την ελευθερία μας και την αξιοπρέπειά μας. Είμαστε εδώ γιατί έχουμε χρέος να παραδώσουμε στα παιδιά μας έναν καλύτερο κόσμο από αυτόν, που παρέδωσε σε μας η προηγούμενη γενιά. Εκείνη τη μέρα να μη λειτουργήσει τίποτα ούτε στο δημόσιο ούτε στον ιδιωτικό τομέα και εμείς ειρηνικά να το διασφαλίσουμε. Εκείνη τη μέρα όλοι οι μαθητές, όλο το μέλλον αυτού του τόπου να είναι στις πλατείες μαζί μας. Εκείνη τη μέρα στα χέρια μας να μην κρατάμε πέτρες, μα τα παιδιά και τις γυναίκες μας και στο πρόσωπό μας να μη φοράμε μάσκες και maalox, μα ένα δάκρυ για όσους χάθηκαν στα χρόνια της κρίσης και ένα χαμόγελο για το μέλλον, που έρχεται!
Χαμπίμπης Στάθης, Χολαργός, 5/2/2015
