Το χρέος των εργαζομένων της ΕΡΤ. Του Στάθη Χαμπίμπη

Το χρέος των εργαζομένων της ΕΡΤ

Είναι πολύ συγκινητική ιστορία να μένουν κάποιοι άνθρωποι άνεργοι και μετά από ένα μακροχρόνιο αγώνα ο οποίος έχει την υποστήριξη και των συμπολιτών τους να δικαιώνονται και να παίρνουν πίσω τη δουλειά τους. Αυτό συνέβη τόσο με τις καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών όσο και με τους απολυμένους της ΕΡΤ. Όμως πως είναι δυνατόν ένας άνεργος στον ιδιωτικό τομέα, που έχει δει τη ζωή του και την οικογένειά του να καταστρέφεται, ο οποίος δε βλέπει κανένα μέλλον προς το παρόν, να αισθανθεί ως δικιά του νίκη αυτή τη δικαίωση; 

Ας μη γελιόμαστε. Ο μέσος Έλληνας πολίτης, που δεν ήθελε να φιλήσει τις κατουρημένες ποδιές των πολιτικών, που κυβέρνησαν τόσα χρόνια και δεν ήταν συγγενής και κολλητός κάποιου δικαστή, κάποιου υψηλόβαθμου δημόσιου «λειτουργού», κάποιου καραβανά ή κάποιου παπά, είχε πολύ λιγότερες πιθανότητες να προσληφθεί στο δημόσιο. Γι’ αυτό και εξαιτίας της διαφθοράς του δημόσιου τομέα, που ξεκινούσε από το πολιτικό προσωπικό αυτής της χώρας, οι Έλληνες βλέπουν το κράτος ως έναν εχθρό, τον οποίο κι αν δε μπορούν να νικήσουν, τουλάχιστον προσπαθούν να ξεγελάσουν. Πώς να δικαιολογήσεις τα προνόμια που απολαμβάνουν ή απολάμβαναν οι δημόσιοι υπάλληλοι, τις συνταξιοδοτήσεις στα σαράντα και στα πενήντα χρόνια, τις άγαμες θυγατέρες, τα υπέρογκα εφάπαξ όταν στον ιδιωτικό τομέα μετατρέπονται οι εργαζόμενοι σε δούλοι ή όταν η λαοθάλασσα των ανέργων μετατρέπεται σε έναν ζωντανό τάφο για τα όνειρα και τις προσδοκίες μιας ολόκληρης γενιάς; Αν είναι να σωθούμε να σωθούμε όλοι κι αν είναι να βουλιάξουμε να βουλιάξουμε όλοι σύντροφοι. Δεν γίνεται να έχουμε πολίτες πολλών ταχυτήτων. 

Είναι εντελώς ανήθικο εν έτη 2015 (και όχι 1981, χρονιά που έφυγε από τα σπίτια των αριστερών ο μπάτσος και άρχισαν να διορίζονται και αυτοί στο δημόσιο) δημόσιοι υπάλληλοι να προσλαμβάνονται σε οποιοδήποτε δημόσια θέση χωρίς ΑΣΕΠ και στο όνομα δήθεν διαγωνισμών με θολές συνεντεύξεις να γίνονται προσλήψεις και διορισμοί στο όνομα ενός υπερκομματικού δήθεν δημόσιου τομέα. Μια αριστερά η οποία θέλει να προκαλέσει τη ρήξη με το σάπιο μεταπολιτευτικό σύστημα δεν μπορεί να ανακυκλώνει αδιαφανείς διαδικασίες και να χρησιμοποιεί τα σάπια υλικά  του, για να ξαναχτίσει μια δίκαιη κοινωνία, δήθεν γιατί αυτοί ξέρουν «να κάνουν τη δουλειά»… Η κίνηση του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων(!) για ανάδειξη των διευθυντών των σχολικών μονάδων μέσω ψηφοφορίας των καθηγητών ήταν μια πολύ σωστή κίνηση, που ενδυνάμωνε την αξιοκρατία και την πραγματική δημοκρατία, αλλά από εκεί και πέρα τι σύντροφοι; 

Και για να μην παρεξηγηθώ. Μακριά από εμένα οι λογικές του κοινωνικού αυτοματισμού, που στρέφουν τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα ενάντια σε αυτούς, που δουλεύουν στο δημόσιο. Μακριά από εμένα η λογική να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα, αλλά υπάρχει και η λογική να σκοτώσεις τον άλλο για να πάρεις την κατσίκα του… Εκεί πρέπει να φτάσουμε; Εδώ παρατηρούμε το εξής φαινόμενο: από τη μια οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να θέλουν να τιμωρήσουν τους εργαζόμενους στο δημόσιο και από την άλλη οι εργαζόμενοι στο δημόσιο να αδιαφορούν για την τύχη των ανέργων και των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Δυο λογικές που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στην υποδούλωση ολόκληρου του λαού, δυο λογικές που αποτελούν διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος. Η ανόητη λογική της εκδίκησης των δημοσίων υπαλλήλων οδηγεί σε περαιτέρω αύξηση της ανεργίας και σε περαιτέρω μείωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα. Απ’ την άλλη η αδιαφορία ορισμένων υπαλλήλων του δημοσίου για όσα συμβαίνουν στον ιδιωτικό τομέα και η ανέντιμη στάση τους να προσκολλούνται στα κόμματα εξουσίας για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, κοινός να σώσουν τον κώλο τους, σκάβει τον δικό τους λάκκο. 

Απέναντι στη λογική της ανθρωποφαγίας μια κυβέρνηση της αριστεράς πρέπει να προωθήσει νομοθετικές πρωτοβουλίες, που να γεφυρώνουν το χάσμα ανάμεσα στα εργασιακά καθεστώτα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα, όσο το δυνατόν περισσότερο και προς το κοινό όφελος όλων των εργαζομένων. Πραγματικά ανεξάρτητες αρχές και διαγωνισμοί όπως του ΑΣΕΠ πρέπει να είναι οι μόνες υπεύθυνες για το διορισμό ή και την απομάκρυνση όπου χρειάζεται των επίορκων δημοσίων υπαλλήλων. Έλεγχος των περιουσιακών στοιχείων όλων των δημοσίων υπαλλήλων και αξιολογήσεις τους από τους πολίτες στους οποίους προσφέρουν τις υπηρεσίες τους. Οι ασθενείς να κρίνουν τους γιατρούς τους, οι μαθητές να κρίνουν του καθηγητές τους και ούτω καθεξής.  Ενίσχυση των ελέγχων για τη διασφάλιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και για ανθρώπινα εργασιακά καθεστώτα στον ιδιωτικό τομέα με απώτερο στόχο, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι να χαίρουν τα ίδια προνόμια με τους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα – η μόνη δικλίδα ασφαλείας που έχουν οι δημόσιοι υπάλληλοι για μα μη δουν τα δικαιώματά τους στα επόμενα χρόνια να χάνονται ένα ένα.  

Για όλους αυτούς τους λόγους η πρώτη μέρα επαναλειτουργίας της ΕΡΤ δεν έπρεπε να είναι μια μέρα γιορτής, αλλά μια μέρα βαθιάς περισυλλογής για όλη την αδικία, που υπάρχει γύρω μας. Βαρέθηκα τις ανούσιες φιέστες. Δεν μπορεί να χαιρόμαστε που σώθηκε ένα δέντρο και κάηκε όλο το υπόλοιπο δάσος. Είναι ανήθικο και βλακώδες. Κι ας μη ξεχνάμε πως η ΕΡΤ έγινε δικιά μας και συμβάδισε με τους πόθους και τις γωνίες του λαού μονάχα όταν έπεσε μαύρο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν σταθερά απέναντί μας και μην έχετε καμία αμφιβολία περί αυτού. Όποιος δημοσιογράφος δεν τους έκανε ως τότε –  προς τιμήν του –   έβρισκαν μια δικαιολογία και των απέλυαν. Γι’ αυτό το μπαλάκι πέφτει τώρα στους ίδιους του εργαζομένους της ΕΡΤ. Θα είναι μαζί με την κοινωνία ή απέναντί της και πάλι; Θα προσπαθήσουν να δώσουν το λόγο σε συλλογικότητες, που όλα αυτά τα χρόνια ήταν απέναντι σε αυτό το σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης ή όχι; Θα δώσουν το λόγο  σε αποκλεισμένα κομμάτια της κοινωνίας ή όχι; Θα ασκούν κριτική στους προϊσταμένους τους αν αυτοί λοξοδρομούν ή θα το κάνουν γαργάρα; Θα είναι κι αυτοί με τη σειρά τους στο πλευρό των άνεργων και των απολυμένων ή όχι; Το χρέος τους ξέρουμε πιο είναι. Μένει να δούμε αν θα το πραγματοποιήσουν. 

Χαμπίμπης Στάθης 
Χολαργός 13/6/2015