Το δημοψήφισμα. Του Ανδρέα Βασιλείου

Το δημοψήφισμα

Δεν προκαλεί τον διχασμό, αλλά είναι αποτέλεσμα του. Η ελληνική κοινωνία λατρεύει τον διχασμό, διαχρονικά κι ακόμα περισσότερο τον καιρό της κρίσης. Το πρόβλημα για μένα δεν θα είναι το όποιο αποτέλεσμα, αλλά το πως (πάλι) δεν θα κουβεντιάσουμε επί της ουσίας, αλλά θα σφαχτούμε. Αυτό το κλίμα μπορεί και να ανεβάσει το ποσοστό αποχής, κάτι σαν αλλεργική αντίδραση.

Θα είναι νόμιμο; 

Κατά την γνώμη μου, οριακά, ναι. Η συμφωνία περιλαμβάνει ένα πλέγμα πολιτικών που υπερβαίνουν το στενό δημοσιονομικό χαρακτήρα κ αναμφίβολα θα επηρεάσουν την ζωή όλων μας για δεκαετίες. Υπενθυμίζω την μεγάλη συζήτηση που γινόταν για την ανάγκη τέτοια πακέτα να ψηφίζονται με 180 στο Κοινοβούλιο. Επιπρόσθετα, το πρόσφατο παρελθόν διακυβέρνησης της χώρας μας υπενθυμίζει πόσο περισσότερο θα “μάτωνε” το Σύνταγμα από τις πρακτικές ψήφισης κι εφαρμογής τους.

Ήταν απαραίτητο; 

Μάλλον ναι. Η κυβέρνηση δεν είχε εντολή να δεχθεί τέτοια συμφωνία και δεν είχε και την δύναμη να πει το όχι: αποδυναμώθηκε γρήγορα κι από σφάλματα στρατηγικής κι από λάθη επικοινωνίας και, βέβαια, από το ισχυρότατο πλέγμα συμφερόντων που την πολεμάει. Δεν χρειάζεται να πω πόσο προτιμότερος είναι αυτός ο χειρισμός από τον αντίστοιχο του ΓΑΠ που παρέδωσε την χώρα στον Παπαδήμο. 

Τι θα πρέπει να κάνουμε; 

Να ηρεμήσουμε, να ρίξουμε τους τόνους. Θάβουμε τα “γερμανοτσολιάδες” και “μπολσεβίκοι”, δεν παρασυρόμαστε από την φρενίτιδα των μέσων και των ΑΤΜ. Είναι προφανές ότι η όλη συζήτηση θα γίνει γύρω από το όχι, γιατί είναι η πρόταση της κυβέρνησης και γιατί θα μας φέρει σε άγνωστα νερά. Ψύχραιμα να μιλήσουμε και για τους κινδύνους και για τις προοπτικές του. Να ετοιμάσουμε την επόμενη μέρα, που 5 μήνες/5 χρόνια/7 δεκαετίες τώρα δεν έχουμε κάνει ποτέ.