Αποχαιρετήσαμε την Καμπότζη, την απελπισμένη, σκληρή, φτωχή και συγκλονιστικά όμορφη χώρα της Ινδοκίνας, που για την ιστορία της μάθαμε πολλά, που ανασάναμε τις ευωδιές της, που γίναμε σε μικρό βαθμό συμμέτοχοι στα πάθη της, που έγινε και θα μείνει ένα κομμάτι της ζωής μας, και προσγειωθήκαμε στην πόλη της Λουάνγκ Πραμπάνγκ, την γοητευτική πόλη των ποταμών, των ναών και των ανθρώπινων μύθων. Καλώς ήρθαμε!
Για το ταξίδι μας γράφει η Ζέλα Φυκούρα
Αρχισυνταξία: Βιβή Συργκάνη
Επιμέλεια: Το παιδί για όλες τις δουλειές Ανδρέας Ρουμελιώτης
Τους χάρτες σχεδίασε η Κατερίνα Βανταράκη
Αυτό ήταν το ταξίδι μας (χάρτες)
Συνεχίζουμε στην Σιέμ Ρεπ και θαυμάζουμε τους αρχαίους ναούς του Αγκόρ.
Από εκεί περνάμε στο Λάος και ανεβαίνουμε με ποταμόπλοιο, ταχύπλοα, κανό και πολύωρες πεζοπορίες τον Μεκόνγκ, μέχρι το Χρυσό Τρίγωνο (στα σύνορα Λάος – Βιρμανίας – Βιετνάμ), στο κέντρο του οπίου και της ηρωίνης.
Πάμε!
Έκτο: Δεν αξίζει να πεθάνεις πριν διασχίσεις αυτά τα υδάτινα σύνορα [ΦΩΤΟ-ΒΙΝΤΕΟ]
Έβδομο: Μπήκαμε στο “εργοστάσιο παραγωγής Θανάτου” στην đau khổ này, την “πόλη που υποφέρει” [ΦΩΤΟ – ΒΙΝΤΕΟ]
Ένατο: Ανγκόρ, το θαύμα! Η μεγαλειώδης Ακρόπολη μέσα στη ζούγκλα! [photos]
Δέκατο: Ανγκόρ: Η λίμνη που γιατρεύει, οι ουράνιες χορεύτριες και το ποτάμι με τα χίλια Linga (πέη)
Δωδέκατο: Ανγκόρ Τομ, η χρυσαφένια πόλη
Διαβάστε ακόμη:
Μπορείτε να βλέπετε όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται και στο hashtag #indokina
Το enallaktikos.gr έφτασε στη μυστηριώδη χώρα των χιλίων ελεφάντων! [ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ]
Μέρα 8η του ταξιδιού μας.
17/11/2016, απόγευμα – Λάος
ΦΩΤΟ: Απόστολος Αναγνωστόπουλος, Βάγια Βοζίκα, Νατάσα Βουτυρά, Γιώργος Λιερός, Μανώλης Μαυρής, Boύλα Σούκη, Ζέλα Φυκούρα
Διασχίζοντας πυκνές ζούγκλες ενώ ταξιδεύεις ανάστροφα στη ροή του λασπωμένου ποταμού.
ανεβαίνοντας ομιχλοσκέπαστα βουνά,
συναντώντας φυλές που το νόμισμά τους είναι τα είδη που καλλιεργούν και τα χειροτεχνήματα που κατασκευάζουν,
ρεμβάζοντας τον καπνό να ανεβαίνει στον διαυγή ουρανό στα 1.800 μέτρα,
θαυμάζοντας την αντανάκλαση της πανσέληνου στο ποτάμι στο κορυφαίο χίπικο μπαρ της Ανατολικής Ασίας,
περνώντας μακριές γέφυρες στηριγμένες σε πόδια ποταμίσιων πουλιών,
παίζοντας στα νερά με ήρεμους ελέφαντες,
“ανασαίνοντας την γαλήνη” στο χαμόγελο των ξύλινων αγαλμάτων,
υποκύπτοντας στη γοητεία των παλιών αποικιακών πόλεων,
συνομιλώντας με ένα φοιτητή από την Δανία και έναν ιερωμένο από τη Βιεντιάν στα φαγάδικα της night market,
και τέλος ατενίζοντας για ώρα το βράδυ να πέφτει στην μαγική Λουάνγκ Πραμπάνγκ,
δεν χάνεις ποτέ αυτή την εξαίσια αίσθηση της ηρεμίας, της ανάλαφρης χαράς, που αποπνέει η χώρα των χιλίων ελεφάντων και του ενός λευκού παρασολιού, η πιο όμορφη, η χώρα του Λάος.
Ας μην προτρέχω όμως ας τα διηγηθώ με τη σειρά τους.
Να ‘μαστε λοιπόν 17 Νοέμβρη του 2016 το απόγευμα, στη Λαϊκή Δημοκρατία του Λάος, το μόνο ηπειρωτικό κράτος στη Νοτιοανατολική Ασία που συνορεύει με την Κίνα και τη Μιανμάρ στα βορειοδυτικά, την Ταϊλάνδη στα δυτικά, την Καμπότζη στα νότια και το Βιετνάμ στα ανατολικά.
Οι κόκκινες λωρίδες στην σημαία του συμβολίζουν τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν για την ανεξαρτησία, η φαρδιά γαλάζια τον πλούτο της χώρας και ο άσπρος κύκλος το φεγγάρι που καθρεφτίζεται στα νερά του Μεκόνγκ.
To κλίμα του Λάος είναι τροπικό.
Η περίοδος των βροχών είναι από τον Μάιο μέχρι τον Νοέμβριο και ακολουθεί της ξηρασίας από τον Δεκέμβριο μέχρι τον Απρίλιο.
Εμείς γλυτώσαμε τις βροχές και δεν ζεσταθήκαμε ιδιαίτερα.
Βέβαια κινηθήκαμε σε υψόμετρο από 310 έως 1.800 μέτρα κύρια μέσα σε βουνά και σε ποτάμια.
Το Λάος έχει έκταση περίπου διπλάσια από την Ελλάδα στα 240.000 τετρ. χιλ. και πληθυσμό, γύρω στα 7 εκατομμύρια.
Πυκνά δάση καλύπτουν το έδαφός του που είναι κύρια ορεινό, με μεγαλύτερο ύψος τα 2.820 μέτρα, με κάτι λίγες πεδιάδες και οροπέδια.
Ο Μέγας Μεκόνγκ διαμορφώνει τα δυτικά σύνορα της χώρας με την Ταϊλάνδη και η Ανναμίτικη οροσειρά τα ανατολικά με το Βιετνάμ.
Πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη είναι η Βιεντιάν. Την οποία εμείς δεν επισκεφθήκαμε μια και μας έφαγαν οι πεζοπορίες στα βουνά… Επίσημη γλώσσα η Λαοτινή.
Περισσότερες απο 130 εθνικές ομάδες
Πάνω από 130 εθνικές ομάδες σχηματίζουν τον πληθυσμό του Λάος.
Περίπου 60% είναι Lao Loum, οι Λάο που ζουν στα Νότια και στις χαμηλές πεδιάδες, οι οποίοι έχουν κοινή ρίζα και πολλά κοινά με τους γείτονες τους στην Ταϊλάνδη και η κουλτούρα και ο τρόπος ζωής τους είναι κυρίαρχα στο Λάος.
Μετανάστευσαν από την Κίνα την πρώτη χιλιετία.
Το υπόλοιπο 40% μοιράζεται στις υπόλοιπες Lao ομάδες σύμφωνα με το υψίπεδο που κατοικούν.
Είναι οι Lao Thoeng, περίπου 30%, που ζουν σε μέσο ύψος στις πλαγιές των βουνών στο κεντρικό και νότιο Λάος.
Είναι φυλές Μon – Khmer και αναφέρονται ως Khamu, Lamet και Alak, πού μετανάστευσαν πριν 5000 χρόνια από την Κίνα και
οι Lao Soung, περίπου 10%, οι κάτοικοι των βουνών, οι οποίοι ζουν ψηλότερα από τα 1000 μέτρα και αποτελούνται από τους Hmong, Mien-Yao, Akha, και άλλες μικρότερες ομάδες, που πολλές από αυτές μιλούν Θιβετο-βιρμανικές γλώσσες και ζούσαν απομονωμένες στα Βόρεια του Λάος.
Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2015 τα 64 χρόνια.
Η παιδεία είναι ιδιαίτερα σημαντική και η κυβέρνηση δαπανά σε αυτήν το 11% του προϋπολογισμού.
Οι εγγραφές αγγίζουν το 85%, αλλά πολλά παιδιά αφήνουν το σχολείο στο γυμνάσιο για να υποστηρίξουν την οικογένειά τους στις αγροτικές δουλειές.
Η χώρα, στις περιοχές που εμείς επισκεφθήκαμε, έχει προσανατολισθεί σε πράσινο εναλλακτικό τουρισμό, γι’ αυτό και είναι πολλά τα πρακτορεία που οργανώνουν trekking, rafting, ή το πολύ δυσκολότερο και τολμηρότερο, την μετάβαση από το ένα δένδρο στο άλλο με σχοινιά και τροχαλίες, ή το πέρασμα πάνω από καταρράκτες ή ακόμα και διαμονή, σε δενδρόσπιτα, εναέρια και πανάκριβη!
Το 1993 η κυβέρνηση καθόρισε γη ανάλογη με το 21% του συνολικού εδάφους της χώρας σε πάρκα περιβαλλοντικής προστασίας.
Στη προστατευμένη περιοχή του Nam Ha θα πεζοπορήσουμε εμείς στα σύνορα με την Βιρμανία και στην Muang Sing σε απόσταση αναπνοής από την Κίνα.
Λουάνγκ Πραμπάνγκ, η πόλη των ποταμών, των ναών και των ανθρώπινων μύθων
Αλλά πριν απ’ όλα θα απολαύσουμε την Λουάνγκ Πραμπάνγκ, την πανέμορφη, που ανυψώνεται σε μικρούς λόφους και την πλευρίζουν ερωτικά τα δύο ποτάμια, ο Mekong και ο Nam Khan.
Πλουτισμένη με πολλές κληρονομίες που αποδεικνύονται με τα αποικιακά κτίρια.
Τα μοναστήρια με τους χρυσόστεγους ναούς.
Τις δενδροφυτεμένες αλέες, τα στενά σοκάκια.
Και την μυθική night market.
Αυτή είναι η πόλη της χαλάρωσης, της περατζάδας, του χαζέματος, της βόλτας
Ξενοδοχείο μας το Cold River.
Λειτουργεί σε ένα ανακατασκευασμένο παλιό σπίτι, που οδηγεί ένα σοκάκι στην άκρη του ποταμού, με όμορφες ξύλινες σκάλες, ψηλοτάβανα κατακάθαρα δωμάτια, μερικά με μπαλκόνια στο ποτάμι κι άνετες ψάθινες καρέκλες για να ρεμβάζεις, με μια μεγάλη αυλή για πρωινό, που ετοιμάζουν την ίδια στιγμή χαμογελαστά νέα παιδιά. Και φτηνό!
