“Το ημερολόγιο ενός Δικαστικού Αντιπροσώπου.” | Του Μανόλη Πετράκη
Και, “τι να θυμηθώ, τι να ξεχάσω απ’ ό-σα πέ-ρα-σα.-”
Στις εκλογές… Ναι στις εκλογές, που ‘χανε πάλι πέντε έξι κάλπες σε μια δυο Κυριακές και που γινότανε της Πουτ “πού το ‘χέτε μου ‘πάτε το ψηφοδέλτιο… ;”
“Στη τσέπη παιδί μου σ’ αυτή το ‘χω…”, κι άντε να ψάχνω τη γιαγιά στο παραβάν (μια και δεν δεχόταν να της διαβάσω όπως έπρεπε όλα τα ψηφοδέλτια) κι απ’ τη τσέπη να βγάζω, ένα μιξομάντηλο, ένα συναξάρι αγίων, ένα άλλο μιξομάντηλο απο πιο βαθιά (σ.σ. η τσέπη ήταν μεγάλη…) και ξαφνικά “τσουουουουπ” το ψηφοδέλτιο…. “Αυτό γιαγιά θέλετε….;” “Αυτό παιδί μου, να ‘χεις την ευχή μου…” “Ωραία ελάτε τώρα σιγά σιγά να το βάλουμε στην κάλπη και μετά να ξαναμπούμε στο παραβάν να ψηφίσουμε για Δήμαρχο…” “Για ποιον παιδί μου…;” “Για Δήμαρχο γιαγιά….” “Να ‘σαι καλά παιδί μου την ευχή μου να ‘χεις…,” -σ.σ. δυο ευχές μέχρι τώρα καλά θα πάμε θα τη βγάλουμε….-
“….Βλέπετε γιαγιά, το βάλαμε αυτό στην κάλπη και τώρα θα ξαναπάρουμε τα άλλα ψηφοδέλτια να ξαναμπούμε στο παραβάν να ψηφίσουμε για Δήμαρχο…” “Να ‘σαι καλά παιδί μου, την ευχή”, “στην άλλη τσέπη το ‘χει στην άλλη” (σ.σ. η κόρη της που έφερε τη γιαγιά να ψηφίσει και που περίμενε να πεθάνει, συγνώμη να ψηφίσει…)
“Σας παρακαλώ κυρία μου μην μιλάτε παραβιάζετε την μυστικότητα της ψήφου” (που ο Θεός να την κάνει…,) οπότε, “ελάτε πάλι γιαγιά μαζί μου σιγά σιγά να ψηφίσουμε τώρα για Δήμαρχο…” “Για ποιον παιδί μου…;” “Για Δήμαρχο γιαγιά”, “να χεις την ευχή μου παιδί μου” (σ.σ. τρεις ευχές ως τώρα και μια που μου διέκοψε η χαμούρα η κόρη της τέσσερις, θα τη βγάλω δεν μπορεί…)
“Σιγά σιγά γιαγιά να ξαναμπούμε (-πάντως ειλικρινά, τη βγάζω δεν τη βγάζω-) στο παραβάν να ψηφίσουμε για Δήμαρχο…”, “για Δήμαρχο παιδί μου…;” “για Δήμαρχο γιαγιά…” “….Να παιδί μου εδώ το ‘χω”, -λέει σιγά σιγά τώρα η γιαγιά να μη την ακούσουν -, την οποία κρατάω με το ένα χέρι με το άλλο στηρίζεται εκεί που υποτίθεται θα διάλεγε ψηφοδέλτιο, και με το άλλο, το δικό μου ψάχνω τώρα την άλλη τσέπη “την άλλη” απ’ όπου βγάζω, ένα άλλο μιξομάντηλο και, το συναξάρι των αγίων που έβγαλα πριν και το οποίο, κι όμως , πρόλαβε η γιαγιά να μετακομίσει !!!
“…Γιαγιά σίγουρα εδώ είναι….;” “Σίγουρα παιδί μου…” “Δεν το βρίσκω γιαγιά…” “Ψάξε καλά παιδί μου…” “Γιαγιά ψάχνω ξαναψάχνω δεν το βρίσκω…” “Ρε λες να ‘ναι στο συναξάρι….;” “Τι είπες παιδί μου…;” “μήπως μπήκε κατά λάθος εδώ γιαγιά…” “δες παιδί μου να ‘χεις την ευχή μου” -σ.σ. τέσσερις ευχές και λάθος δεν κάνω- και τσουουουουουπ, δίπλα ακριβώς απ’ τον Άγιο Πέτρο, συγνώμη τον Άγιο Νικόλαο να το ψηφοδέλτιο !!!
“Αυτό θέλετε να ψηφίσετε γιαγιά…;” “Αυτό παιδί μου…”
“Σιγά σιγά γιαγιά πάλι, ελάτε να το βάλουμε στην κάλπη, και μετά να πάμε να ψηφίσουμε για Ευρωβουλευτές…” “Για ποιους παιδί μου…;” “Γι’ αυτούς που θα πάνε στο Ευρωκοινοβούλιο γιαγιά” “έ στο καλό να πάνε παιδί μου…”
“Μη μου πεις που το ‘χει θα το βρώ!!!” (Αυστηρή παρατήρηση στην κόρη της πριν προλάβει να μιλήσει) και τώρα…; “Γιαγιά το άλλο ψηφοδέλτιο…;” “Ποιο παιδί μου…;” “Το άλλο γιαγιά, άλλο ένα πρέπει να ‘χεις…” “Α εδώ το ΄χω παιδί μου…, (στην τσέπη πάνω απ’ το βυζί), “δεν το βρίσκω γιαγιά”, “στην άλλη παιδί μου…;” (πάνω απ’ το άλλο βυζί), “γιαγιά να μη ήσουν όχι πολύ, 75 χρόνια νεότερη…;” (Αυτό δεν το ΄πα, το σκέφτηκα…”)
“Ελάτε τώρα, να βάλουμε κι αυτό στην κάλπη και τελειώσαμε γιαγιά…” “Δεν έχει άλλο παιδί μου…;” (“Ψάξιμο…;”) “Όχι γιαγιά τελειώσαμε….” (Παρ’ ολίγο μαζί !!!)
Κι αναρρωτιέμαι τώρα που το ημερολόγιο κλείνει αλλά πιθανόν να ξανανοίξει για τις εκλογές που έρχονται…
“Ποιοι ψηφίζουν…;”
“Και δεν λέω γιαγιά για σένα που μακάρι να ‘σαι καλά να ξαναψηφίσεις αλλά για την κόρη σου !!!”
“Ναι για την κόρη σου γιαγιάκα λέω, που κι όμως ψηφίζει χωρίς να σέβεται την ίδια της τη μάνα, την οποία θρασύτατα ξεφτιλίζει για ένα κόμμα ή έναν υποψήφιο, δημόσια διασύρει, και την έχει απλά γραμμένη στα παλιά της τα παπούτσια ή για να το πω αλλιώς στην…, “στην τσέπη” της.
…Οπότε κι ο υποψήφιος, που κι αυτός για “τσέπη” μιλάει με φράσεις μαλιστα ακαταλαβίστικες που προβάλλουν τον εαυτό του αλλά που φυσικά δεν καταλαβαίνει η γιαγιά κυρίως όμως που δεν καταλαβαίνει η κόρη της, αφού δεν έχει τη στοιχειώδη δυνατότητα αντίληψης ότι στην πραγματικότητα δεν ξεφτιλίζει την μάνα της πηγαίνοντας την αναγκαστικά να ψηφίσει ό,τι της έβαλε στην τσέπη αλλά τον εαυτό της τον ίδιο, κι ο υποψήφιος λοιπόν, με απίστευτη ευκολία θα δουλέψει – όχι για τη πατρίδα που λέει και ξαναλέει -, αλλά κάθε ηλίθιο κι ηλίθια σαν την κόρη της γιαγιάς…
“Να ‘σαι καλά πάντως γιαγιά να σε ξαναψάξω”, – σ.σ. στην τσέπη κι όχι σε καμιά κολώνα – κι αν θες πες και στην κόρη σου ότι “κάθε ένας, αυτό τελικά που του αξίζει παίρνει”, οπότε λόγω τιμής εύχομαι πλέον ν’ αρχίσουν σιγά σιγά να υπάρχουν όλο και πιο λίγοι και λίγες ψηφοφοφόροι σαν την κόρη σου και φυσικά, πολύ πιο λίγες επίσης, “τσέπες” !
Μανόλης Πετράκης
