Όλοι θέλουν πλέον να είστε ευτυχισμένοι: Τα βιβλία αυτοβοήθειας δίνουν συμβουλές για το πώς να σταματήσετε να ανησυχείτε, να αυξήσετε την ευτυχία και να απαλλαγείτε από αρνητικές σκέψεις. Τα αφεντικά θέλουν να βλέπουν ενθουσιασμό και χαμόγελα στο χώρο εργασίας. Και ο μόνος τρόπος για να απαντήσετε στην ερώτηση “πώς είσαι;” είναι “τέλεια!” Αλλά σύμφωνα με τον Svend Brinkmann, καθηγητή ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο Aalborg της Δανίας, η κουλτούρα της θετικότητας έχει μια σκοτεινή πλευρά.
Η ευτυχία δεν είναι η κατάλληλη απάντηση σε πολλές καταστάσεις στη ζωή, λέει ο Brinkmann. Ακόμη χειρότερα, η προσποίηση ότι είμαστε ευτυχισμένoι μπορεί να καθυστερήσει τη συναισθηματική μας εξέλιξη.
“Πιστεύω ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας πρέπει να αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα. Όταν συμβαίνει κάτι κακό, θα πρέπει να έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε αρνητικές σκέψεις και συναισθήματα σχετικά με αυτό το γεγονός, γιατί έτσι καταλαβαίνουμε τον κόσμο”, λέει.
“Η ζωή είναι υπέροχη, αλλά είναι επίσης και τραγική. Δικοί μας άνθρωποι πεθαίνουν, τους χάνουμε. Αν συνηθίσουμε να έχουμε μόνο θετικές σκέψεις, τότε αυτές οι τραγικές στιγμές μπορεί να μας επηρεάσουν ακόμα πιο έντονα όταν συμβαίνουν – και σίγουρα θα συμβούν”.
“Δεν υπάρχει τίποτα κακό σε όσους έχουν από τη φύση τους μια θετική διάθεση ή σε εκείνους που απολαμβάνουν ένα βιβλίο αυτοβοήθειας”, λέει ο Brinkmann. “Το πρόβλημα είναι όταν η ευτυχία γίνεται αναγκαστική. Στο χώρο εργασίας, για παράδειγμα, όπου οι αξιολογήσεις απόδοσης συχνά επικεντρώνονται στην θετική ανάπτυξη παρά στις αντικειμενικές δυσκολίες, η απαίτηση για επίδειξη χαράς από τους εργαζόμενους είναι σχεδόν απολυταρχική”. Ο Brinkmann παρομοιάζει την επιμονή για “ευτυχισμένους εργαζόμενους” με τον “έλεγχο της σκέψης”.
Στις ΗΠΑ, η ‘υποχρεωτική ευτυχία’ αποτέλεσε αντικείμενο επίσημης δικαστικής απόφασης κατά της T-Mobile τον Μάιο του 2016, όταν το Εθνικό Συμβούλιο Επιθεώρησης Εργασίας αποφάσισε ότι οι εργοδότες δεν μπορούν να αναγκάσουν τους υπαλλήλους να είναι μονίμως χαρούμενοι. Παρόλα αυτά, πολλές εταιρείες ξοδεύουν τεράστια ποσά προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την ευτυχία των εργαζομένων και αυτό δεν το κάνουν από αλτρουισμό.
“Όταν ασχολείσαι με ανθρώπους και εργάζεσαι σε ομάδες, αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα είναι πιο σημαντικά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο δίνουμε μεγαλύτερη έμφαση σε αυτά, γιατί θέλουμε να εκμεταλλευτούμε τον άνθρωπο και τη συναισθηματική ζωή του”, λέει ο Brinkmann. “Νομίζω ότι αυτή είναι μια σκοτεινή πλευρά της θετικότητας. Τα συναισθήματά μας τείνουν να γίνονται εμπόρευμα και αυτό σημαίνει ότι πολύ εύκολα αποξενωνόμαστε από τα συναισθήματά μας”.
Η υποχρεωτική ευτυχία δεν αποτελεί απλά μια κατάσταση στο χώρο εργασίας. Παρόλο που είναι λογικό να απαντάτε “καλά, ευχαριστώ”, όταν κάποιος σας ρωτήσει τι κάνετε, υπάρχει ο κίνδυνος το θετικό πρόσωπο που δείχνουμε προς τα έξω να κυριαρχήσει τελικά στην κοινωνική ζωή. Εντέλει, ενώ μια πνευματώδης, ζωντανή ατμόσφαιρα μπορεί να είναι ευχάριστη, η ευγενική θετικότητα δεν πρέπει να απαγορεύει τη συζήτηση για τραύματα και κρίσεις με τους στενούς φίλους.
“Όταν η αυτο-βοήθεια μας πιέζει να είμαστε διαρκώς ευτυχισμένοι, τότε μιλάμε για μια τρελή κατάσταση. Τα βιβλία αυτοβοήθειας που σκοπεύουν να διδάξουν στους ανθρώπους πώς να βρουν την ευτυχία, θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν μια επιβλαβή άποψη για τα συναισθήματα”, λέει ο Brinkmann.
Η υποβόσκουσα ιδέα ότι ο καθένας μπορεί να αισθάνεται ευτυχισμένος υπονοεί ότι οι δυστυχισμένοι άνθρωποι είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κακοτυχία τους.
Τελικά, τα αρνητικά συναισθήματα διαδραματίζουν έναν σημαντικό και υγιή ρόλο στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε στον κόσμο. Η ενοχή και η ντροπή είναι απαραίτητες για το αίσθημα ηθικής. Ο θυμός είναι μια θεμιτή απάντηση στην αδικία. Η θλίψη μας βοηθά να επεξεργαζόμαστε την τραγωδία. Και η ευτυχία είναι υπέροχη. Απλά όχι πάντα.
πηγή: qz.com
Μετάφραση – Επιμέλεια: enallaktikos.gr
Flickr
