Του Γιάννη Μακριδάκη
Εδώ κλείνει ο κύκλος της ζωής, αφού ζωή δίχως νερό δεν μπορεί να υπάρξει. Εδώ κρίνεται η αναμέτρηση. Του αρμυρού με το γλυκό. Μια κατεβαίνει ορμητικός ο χείμαρρος, φαρδύς και με κεφάλι τρίμετρο, και σπάει την παραλία και ξεμπουκάρει στο πέλαγος, μια πάλι στερεύει και γίνεται σιγά-σιγά ρυάκι και έρχεται η νοτιά να του ξαναφράξει με παραλία την έξοδο.
Εδώ είναι το σημείο που ανοίγει και κλείνει ο κύκλος του νερού, που μάθαμε στο νηπιαγωγείο αλλά μετά ξεχάσαμε.
Εδώ είναι η απόδειξη ότι ο καταναλωτικός νεοφιλελευθερισμός, που θέλει το νερό εμπόρευμα αντί για αρχέγονο αγαθό κοινοκτημοσύνης των πλασμάτων όλων, που θέλει το νερό εκμεταλλεύσιμο από τις αγορές μέχρι τελευταίας σταγόνας, που μας έχει φυτέψει μέσα μας την πεποίθηση ότι όσο νερό φτάνει στη θάλασσα πάει χαμένο, για να ξεχάσουμε κι αυτά τα βασικά που μάθαμε στο νηπιαγωγείο, αυτός λοιπόν ο καταναλωτικός νεοφιλελευθερισμός είναι σε τελείως λανθασμένη, ανόητη και (αυτο)καταστροφική πορεία.
Όποιοι το αντιλαμβανόμαστε αυτό, ένα είναι το χρέος μας. Η χαλιναγώγηση, έως πλήρης απάρνηση, καθημερινά στην πράξη και στη ζωή, της νεοφιλελεύθερης καταστροφικής καταναλωτικής μας υπόστασης σε όλα τα επίπεδα και τις εκφάνσεις αυτής.
