“Το κρύο της Αρκούδας…” | Του Μανόλη Πετράκη
Ή… “το κρύο της μαϊμούς”, ή ακόμα καλύτερα…., : “της πουτάνας το κρύο….”
Και γιατί ακόμα καλύτερα…;
Μα γιατί ταιριάζει πολύ καλύτερα, με το “κρύο της Σοφίας” ή της “Υπατίας”, ή τέλος πάντων της κάθε μιας, που έκανε την καρδιά να παγώνει, τα μάτια να βρέχονται, τα χείλη να τρέμουν….
Και γιατί τα ‘κανε όλα αυτά η Σοφία…;
Μα γιατί απλά έτσι γούσταρε…
Για ένα “εγώ” και για τίποτα άλλο…
Κι η Υπατία ; Τα ίδια…
Γι αυτό το ίδιο “εγώ”, και για τίποτα περισσότερο….
Άσε δα τον Τηλέμαχο….
Έτσι γούσταρε ρε παιδί μου κι αυτός, (- σαν τις άλλες τις πουτάνες -) να φέρνει παγωνιά, να φέρνει κρύο, να κρύβει τελικά ήλιους !!!
Γι’ αυτό το “εγώ”….
Και θα μου πεις…., και καλά δηλαδή θα κάνεις, με μια διευκρίνηση όμως πριν, ότι δηλαδή η πουτάνα, δηλαδή η κάθε Σοφία, Υπατία κλπ, δεν έχει καμιά σχέση με την ιερόδουλη, αφού καμιά ιερόδουλη δεν έφερε ποτέ κρύο και “στο χώρο της – μάλιστα – συνήθως”, βρίσκεις φυσικά εκτός απ’ την τσατσά, και καμιά σόμπα πετρελαίου, κάνα κλιματιστικό, κάτι βρε παιδί μου που σε ζεσταίνει τέλος πάντων…. Τι λέγαμε…;
Ναι και θα μου πεις τώρα, : “ κι εντάξει, αυτές οι πουτάνες η Σοφία η Υπατία κλπ κι αυτός ο μαλάκας (ς.ς. άλλος αυτός…) ο Τηλέμαχος, θέλουν να φέρνουν ή δεν τους νοιάζει αν φέρνουν, τις παραπάνω καταστάσεις γι’ αυτό το “εγώ”, “εσύ” όμως, μωρέ μαλάκα, τι κάνεις…;
Γιατί αν τις δέχεσαι, κι αν τυχόν δεν κάνεις πραγματικά τα πάντα, για να αποφύγεις όλα αυτά που σου φέρνουν γι’ αυτό το “εγώ”, είτε περιβάλλοντας σε με ζεστές, ή καλύτερα “καυτές” περιβολές, είτε πάλι απλά φεύγοντας απ’ αυτό το τρισκατάρατο “εγώ” τους για μέρη άλλα και για μια σταγόνα έστω ήλιου, ε τότε μια χαρά σ’ αξίζει κι η Σοφία κι ο Τηλέμαχος κι η κάθε πουτάνα κι ο κάθε πούστης για να μην πω ότι γουστάρεις κι όλας κατά βάθος την ταλαιπωρία τους…
Αυτά λοιπόν, το τζάκι δεν θα τ’ ανάψω γιατί δεν έχω, δεν πα να φύγουμε…;
