ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΛΤΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ
Γράφει ο Απόστολος Παντσάς, πρώην Αντιδήμαρχος πολιτισμού Βόλου.
Ηρθε, είδε, είπε και απήλθε και ο Μακρόν και η Μπριτζίτ, θρύλος νούμερο 2 της Γαλλίας (γιατί η Μπαρντό ήταν και θα παραμείνει ο διαχρονικός εθνικός τους θρύλος) και μεις γυρίσαμε στην τετριμμένη καθημερινότητα μας.
Σειρά έχει η παρέλαση των αρχηγών, κομμάτων και αποκομμάτων, από την έκθεση της Θεσσαλονίκης που όλοι μεν την ξέρουμε κανείς όμως δεν θυμάται τι ακριβώς εκθέτει, εκτός βεβαίως από την αξιοπιστία των πολιτικών της χώρας.
Όμως ο Ιστορικός του μέλλοντος πίστευω ότι αυτόν τον Σεπτεμβρη θα τον γράψει με bold γράμματα. Και αυτό γιατί φαίνεται ότι ζούμε συνταρακτικές πολιτικές στιγμές αφού, αρχής γενομένης από την ημερομηνία ορόσημο – σοκ για τους πρώην και νυν ΠΑΣΟΚ, της 3ης σεπτέμβρη δηλαδή, ο μήνας κυλάει με ενδιαφέρουσες, πολιτικά, στιγμές.
Η επίσκεψη Μακρόν, από πάσης απόψεως άψογη και ορθά νοηματοδοσμένη, έδωσε στη κυβερνηση, δηλαδή στον κ. Τσίπρα, εξαιρετικούς πόντους, αφού τον έβαλε σε ένα κάδρο ρεαλισμού και ευρωπαϊκού πραγματισμού.
Τον έβαλε δηλαδή εκεί απ’ όπου διάφοροι γραφικοί υπουργοί του προσπαθούν να τον αποπέμψουν.
Ο κ. Τσίπρας, που στις Γαλλικές εκλογές είχε ταχθεί, ατυχώς, με τον Μελανσόν (υπακούοντας στην Παυλόφεια λογική μιας, ντε και καλά, καλής αριστεράς για όλα, για πάντα και παντού ) έπαιξε το χαρτί Μακρόν, κατά την γνώμη μου, με τη προσοχή του στραμμένη στο εσωτερικό ακροατήριο.
Ήταν το δεύτερο βήμα μετά το άρθρο του για την 3η Σεπτέμβρη με το οποίο σηματοδότησε το μεγάλο σάλτο, ή καλύτερα ρεσάλτο της πρώην κεντροαριστεράς.
Το χάρτινο καραβάκι του πρώην Συνασπισμού και μετά ΣΥΡΙΖΑ, με το “ζεις πεθαίνεις” 3 τα εκατo στον ωκεανό της λαϊκής βούλησης, λόγω συγκυριών έγινε μεν κυβερνητικά καραβέλλα, αλλά η πιθανότητα αυτό όλο να ειναι απλώς μια παρένθεση μέρα με τη μέρα γίνεται ολοένα και πιο ισχυρή.
Οι δημοσκοπήσεις είναι και αμήχανες και αδυσώπητες αν σκεφτεί κανείς ότι οι “παλαιές” πολιτικές δυνάμεις είναι σε πλήρη απαξία (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και οι “καινούργιες” αργοπεθαίνουν στα όρια του ένα και κάτι τοις εκατό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν κυβερνηση πληρώνει την αμετροεπή πλειοδοσία του παρελθοντος και την μαξιμαλιστική αποτίμηση του παρόντος.
Ο λαικισμός είναι σαν την ηρωίνη: ολοένα και μεγαλύτερες δόσεις είναι αναγκαίες για το “φτιάξιμο” αλλά στο τέλος σκοτώνει.
Η πλαστοποίηση των αριθμών και των γεγονότων έχει παντα κοντά ποδαρια και εκδικείται τους εμπνευστές τους.
Τα υπογραφέντα προαπαιτούμενα στα μνημονια ειναι βόμβες βραδυφλεγείς που όμως θα σκάσουν: το 2018 περικόπτονται σχεδόν τα περισσότερα επιδόματα.
Από την 1.1.19 θα υπάρξει μια μέση μείωση 9 τα εκατό σε κύριες και επικουρικές συντάξεις.
Το αφορολόγητο από τα 8.636 θα πάει στα 5.681 από το 1.1.20, αλλά αν δεν πιαστούν οι στόχοι από 1.1.19..
Ευτυχώς για την κυβερνηση οι αλλαγές στα εργασιακά θα πανε για μετά τον Ιούλιο του ’18 και μέχρι τοτε ποιος ζει ποιος πεθαίνει όπως λένε και στην κυβέρνηση.
Υποτίθεται ότι από το ’19 θα υπάρξουν και θετικά μέτρα αν το πρωτογενές πλεόνασμα περάσει όμως το 3,5 τα εκατό, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο μια και έχουμε κάψει σαν λαός όχι μόνο λίπος αλλά ό,τι καίγεται και δεν καίγεται.
Όλα αυτά συνιστούν τσουνάμι που θα φτάσει στις ακτές της κάλπης αρχές με μέσα του 2019.
Δύσκολη λοιπόν η επαύριο για την κυβερνηση που ναι μεν ωριμάζει, κάποια πράγματα δρομολογεί, εντάσσεται ολοένα και πιο καλά στο ευρωπαϊκό παιχνίδι αλλά παραμένει έρμαιο της βερμπαλιστικής απολυτοποίησης των πάντων.
Μετά από τόσα χρόνια, το αριστερό και κάποιες φορές αριστερίστικο παρελθόν έχει επιδράσει σημαντικά στο πολιτικό DNA και λογικά παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της τακτικής της.
Φέτος το Σεπτεμβριο όμως παρακολουθούμε τη μεταμόρφωση του ΣΥΡΙΖΑ, σημειακή μεν αλλα σταθερή μετακίνηση προς το κέντρο (τον όρο που είναι βεβαιως συμβατικός, τον χρησιμοποιώ για την αποτύπωση της κατευθυνσης και όχι με στενά πολιτικό νόημα).
Παρακολουθούμε την προσπάθεια υποκατάστασης του ΠΑΣΟΚ από τον μετα-συριζα συριζα και την φαγοκυττάρωση όλης της κεντροαριστερας εν οψει βαεβαίως της μεθεπόμενης εκλογικης μάχης ανάμεσα στην απερχόμενη, τότε, κυβέρνηση ΝΔ ή ΝΔ-ΠΑΣΟΚ ή το ανάλογο του, και στο ανανεωμένο και αναβαπτισμένο στα νάματα της αστικής δημοκρατίας κ. Τσιπρα.
Το σκηνικό μάλλον “επιβάλει” εκλογές στο μέσον του ΄18, πέρασμα της καυτής μνημονιακής πατάτας στον κ. Μητσοτακη με τις αλλεπαλληλες εκρήξεις μέτρων και παραπέρα φτωχοποίηση του λαού.
Εκλογές λοιπόν το ’21 ή ’22 μέσα σε σκηνικό που θα θυμίζει τον μετά το 1980 διπολισμό.
Μόνον που δεν θα υπαρχει πασοκ αλλά ένας συριζα ή όπως αλλιώς ίσως λέγεται, με ένα νέο στην ηλικία αρχηγό, με εμπειρία, διαδρομή και πεπραγμένα.
Το αρθρο του κ. Τσιπρα για την “διδυμοποίηση” του με τον Ανδρέα Παπανδρέου, προφανώς θα του φέρει και αλλες εκλογικές μάζες, αργότερα, όχι σήμερα, και στελέχη, όσα δεν έχουν ήδη πάει εκεί.
Το άρθρο αυτό σε συνδυασμό με την αδυναμία του δημοκρατικού προοδευτικού χώρου του κέντρου να βρει έκφραση και δυναμική, βάζει τις βάσεις για έναν άλλο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι αφ΄ υψηλού διεργασίες στο χώρο της δημοκρατικής συμπαράταξης και η ατελέσφορη και κουραστική αναμάσηση του παρελθόντος κανέναν μα κανέναν δεν συγκινεί.
Ο κάθε πικραμένος που βλέπει φως και μπαίνει για να σώσει τα απομεινάρια του πασοκ που εξεδήμησε προς κύριον δεν μπορει να συγκροτήσει αξιόμαχη προοπτική.
Ο χώρος του εναλλακτικού κέντρου που θα μπορούσε να γίνει η δικλείδα δημοκρατίας για την Ελλάδα και να συμπράξει χωρίς αγκυλώσεις, χωρίς αναστολές συνεργασίας με όλες τις πολιτικές δυνάμεις φαίνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει, δεν μπορεί να συγκροτηθεί.
Κατα τη γνώμη μου φταίει η φτωχή μας παιδεία και ο εθισμός μας στην πελατειακή εξάρτηση, μας δένει στο άρμα του λαϊκισμού και ωθεί, άκριτα, στις ευκαιριακές επιλογές.
Η ανυπαρξια ιδεολογικου-φιλοσοφικού υπόβαθρου πάνω στο οποίο θα μπορούσε να αναπτυχθεί μια παιδεία αναζητήσεις απο τη μεριά των πολιτών, των αρχών και των αξιών αυτού που αποκαλουμε κεντρο όχι με την λογική των ίσων αποστάσεων από δεξια ᾱριστερά, γιατί εμπεριέχει εν τοις πράγμασι την ποιοτικη πολιτικη διαφοροποιηση του έναντι δεξιάς και αριστεράς.
Κάποιοι, που πρόθυμα συνωστίζονται στη νεα κούρσα της Κεντροαριστεράς μπορεί να σώσουν για μερικά χρόνια το πολιτικό τους σαρκίο αλλά επί της ουσίας βοηθάνε, κατά την γνώμη μου, χωρίς να το ξέρουν ή να το θέλουν, το ΣΥΡΙΖΑ να κάνει το μεγάλο σάλτο.
Βοηθάνε επίσης και τον κ. Μητσοτάκη να αναδειχτεί σε “υποχρεωτική” επιλογή που εξ αδράνειας Ιστορικής, κατά πάσαν πιθανότητα, θα δει χαρά στα χέρια του, στις επόμενες εκλογές.
Μην παραξενευτείτε, λοιπόν, αν κάποιοι από τους πολλά λαλούντες σωτήρες της κεντροαριστεράς βρουν στεγη στο επικρατείας της ΝΔ.
Ο Σεπτέμβριος λοιπόν και η χρονιά πολλά υπόσχονται να φέρουν, αφού, απ’ οτι φαίνεται, ο κ. Τσίπρας πήρε φόρα για το μεγάλο σάλτο.
