Του Νίκου Λακόπουλου
Το ναι, το όχι, το ίσως και το ανυπερθέτως!
Υπάρχει πάντα το ε ν δ ε χ ό μ ε ν ο αυτό να είναι το τελευταίο χαρτί του Αλέξη Τσίπρα σε ένα αδιέξοδο που υπήρχε στην στρατηγική του και μεγάλωσε η ταχτική του. Οι εταίροι – δανειστές υποχωρούν και δεν πάμε τελικά σε δημοψήφισμα.
Διαφορετικά, αν το αποτέλεσμα είναι “όχι” δεν αλλάζει τίποτα στην διαπραγμάτευση. Το αδιέξοδο μεγαλώνει και η Ελλάδα σφίγγει μόνη της τη θηλειά γύρω από το λαιμό της με “ηρωϊκό” τρόπο. Αλλά ο κόσμος δεν θα ακολουθήσει ως το τέλος το όχι, ως την έξοδο από το ευρώ και την Ευρώπη.
Πολλοί εύκολα λέμε “όχι” σ΄αυτή τη χώρα, αλλά στην καθημερινότητα λέμε “ναι”.
Τα υπόλοιπα είναι σαν τις παρελάσεις, σαν κι αυτή που ζούμε ήδη.
Αν η απάντηση είναι “ναι” η κυβέρνηση θα παραιτηθεί για να πάει σε εκλογές, που μάλλον επιδιώκει. Ακόμα κι αν ανεβάσει τα ποσοστά της σ΄αυτή τίποτα δεν θα αλλάξει για τους δανειστές. Θα χρειαστεί μια άλλη κυβέρνηση- ίσως εθνικής ενότητας- να εφαρμόσει το ναι.
Σε κάθε περίπτωση το πρόβλημα παραμένει και μεγαλώνει. Ας ελπίσουμε ότι το δημοψήφισμα, ως απειλή, να αλλάξει τη στάση των δανειστών. Γιατί δεν είμαστε όλοι όσοι πιστεύουν πως η ζωή έχει μόνο διλήμματα όπως το “Ναι ή όχι”.
Υπάρχουν και το “ίσως ναι”, “ναι, μεν, αλλά”, “ίσως όχι”! Για να μην αναφερθώ στα “οπωσδήποτε”, “φυσικά ναι”, “το δίχως άλλο’ , το αριστοτελικό ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ και το εκπληκτικό ελληνικό επίρρημα “Ανυπερθέτως!”.
