Γράφει ο Χρήστος Λουτράδης
Αποτελεί ίσως ένα, από πολλά οξύμωρα, της πανδημίας, και των αλλαγών που έχει επιφέρει σε μια πλειάδα ζητημάτων που θεωρούσαμε ότι ήταν δεδομένα και αποτελούσαν σταθερές για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας.
Δεν είναι άλλος από τον ρόλο της θρησκείας ως κυματοθραύστη των αγωνιών του κόσμου αλλά, δυστυχώς, και ως θεματοφύλακας των πιο οπισθοδρομικών, συντηρητικών, απαξιωτικών για την ανθρώπινη υπόσταση, ιδεοληψιών που εκτός από την απαξίωση που δείχνουν στις αρχές και στις αξίες όχι μόνο της επιστήμης αλλά και της κοινής λογικής.
Ειδικά στην πατρίδα μας, ο θεσμικός εκπρόσωπος της επίσημης θρησκείας, που έχει συντελέσει στην διαμόρφωση ενός σχεδόν θεοκρατικού καθεστώτος στην πατρίδα μας, η Ορθόδοξη Εκκλησία , φαίνεται ότι πάσχει από το σύνδρομο του Ιανού.
Ενώ στις επίσημες ανακοινώσεις τις φαίνεται ότι βρίσκεται στο ίδιο μετερίζι με τον ορθολογισμό και την κοινή λογική, την ίδια στιγμή είτε με την ανικανότητα της είτε με την εκούσια ανοχή της , έχει αφήσει το έδαφος ανυπεράσπιστο για την καλλιέργεια των πιο αναχρονιστικών, μισαλλόδοξων και ξεπερασμένων από την ίδια την πραγματικότητα ιδεοληψιών που δεν έχουν και σχέση με τις διδαχές της θρησκείας που θεωρητικώς είναι ταγμένοι να υπηρετούν.
Αυτή η διπολική αντίδραση απέναντι σε ένα ζήτημα που άπτεται καθαρά της επιστήμης δεν έχει οδηγήσει μόνο ένα κομμάτι από τους συμπολίτες εκτός των ιδεολογικών και πολιτικών ορίων του δημοκρατικού πολιτεύματος και συγχρόνως στην αγκαλιά της ακροδεξιάς αλλά ακόμη χειρότερα, στον φυσικό αφανισμό , αφού ο ενστερνισμός αυτών των ακραίων απόψεων και η πίστη των ζηλωτών που ακολουθούν, χωρίς κριτική σκέψη, αυτόν τον παραλογισμό οδηγεί σε επιλογές που οδηγούν σε αποφάσεις που στρέφεται ενάντια στην ίδια τους την ύπαρξη.
Η στάση αυτή των συμπολιτών μας, ο τρόπος που η Εκκλησία και οι ταγοί της επηρεάζουν αποφάσεις και επιβάλλουν τον τρόπο λειτουργίας της πολιτείας σε διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της δημόσιας διοίκησης, δεν αποτελεί μονάχα τροχοπέδη για την υπέρβαση της πανδημικής κρίσης αλλά και ένδειξη υστέρησης και οπισθοδρόμησης όχι μόνο ενός κομματιού της κοινωνίας μας αλλά και της ίδιας της Πολιτείας που υποκύπτει σε αυτό το μισαλλόδοξο εκβιασμό.
Η μεγαλύτερη δε υποκρισία , όλων μας, από την Πολιτεία , τα πολιτικά κόμματα , την κοινωνία αλλά και την ίδια την Εκκλησία είναι ότι ρίχνουμε με ευκολία και χωρίς αιδώ στο πυρ των εξώτερων, με απαξιωτικούς και ακραίους χαρακτηρισμούς που φλερτάρουν με ρατσιστικές απόψεις και συνωμοσιολογικές πομφολύγες , άλλες θρησκείες , με την κατηγορία των ακραίων και των μισσαλόδοξων χωρίς να αντιμετωπίζουμε με παρρησία τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Επιμένουμε να βλέπουμε τον Κολοκοτρώνη ενός είμαστε απλά φοβισμένα , για αυτό και συντηρητικά, παπαδοπαίδια.
