ΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΕΝΟΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΜΕΝΟΥ ΜΥΕ(Α)ΛΟΥ. Του Γιώργου Βλάχου – Μπαλκονάτου
…εδώ στην ”απ’έξω” το κλίμα είναι πάντα πιό βαρύ…
..είναι που η μοναξιά γίνεται μόνιμη τροφή όπως η πατάτα και το βραστό μπρόκολο,που όσο και υγειινά να ‘ναι τα γαμημένα, εε πώς να το κάνουμε,το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παππάς…
..μου λείπει λίγο αλατάκι ρε φίλε, λίγο καυτερό, λίγη δροσερή σαλατούλα,ένα σκόρδο βρε αδερφέ!…αλλά είπαμε ,εμείς οι βρυκόλακες και τα σκόρδα,είμαστε πράγματα ασυμβίβαστα κι αταίριαστα…
..η μαγειρική όσο κι αν την αγαπάμε αδυνατεί να παρομοιάσει την υπάρχουσα κατάσταση και να συμβολίσει την ωμή πραγματικότητα,η οποία καλώς η κακώς μυρίζει φορμόλη, οινοπνευματίλα, και έχει τη μεταλική γεύση του τρεχούμενου αίματος…
..τα βαμπίρ όμως και το αίμα είναι συμβατα!…κι απορώ γιατί να πληρώνουμε την αθανασία με τόσο σκληρό αντίτιμο,με την απάνθρωπη θυσία του ίδιου μας του εαυτού…?
..που αρχίζει και που τελειώνει αυτή η γραμμή που χωρίζει το πρέπει απο το θέλω,το αναγκάζομαι απο το έχω ανάγκη?…
..απαντάω μόνος μου… πουθενά…
…απλά.. δεν είναι μια ευθεία γραμμή… έχει το σχήμα του σύμπαντος, όπου κάθε της σημείο όπως μας λένε και οι αστροφυσικοί, είναι και ολόκληρη η ίδια η γραμμή…
…αχώνευτοι αυτοί οι κοσμολόγοι,ούτε κι αυτοί δεν καταλαβαίνουν τι λένε….
…καβαλάμε λοιπόν τη γραμμή και ακροβατούμε μέσα στην υστερία μας πάνω απο το σκοτεινό έρεβος της ανυπαρξίας μας…
…δεν είμαστε πουθενά…κλεισμένοι σε ένα κουτί καλά σφραγισμένο απο γείτονες οικογένειες και αδιάφορους παρατρεχάμενους, μα κυρίως διπλοκλειδωμένο απο μέσα,απο το ίδιο μας το είναι…
..πού είναι ρε παιδιά το φώς?…ας γυρίσει κάποιος το διακόπτη!… ανοίξτε ένα παράθυρο…!… έλεος με την κλεισούρα…
…και εκεί που πάς λοιπόν να κάνεις μια επανάσταση,μια μικρή αθώα, τιποτένια, σχεδόν σιωπηλή μικρή ατασταλία, πέφτουν δήμιοι και δικαστές να σου κατασπαράξουν το κορμί αυτοί που σε αγαπούν περισσότερο!
…και δε φτάνει που κουβαλάς με τρόμο ενα σταυρό που στο φινάλε σε διάλεξε κι όχι το αντίστροφο,έχεις πλέον και να αντιμετωπίσεις την κατακραυγή και τις στενοχώριες όλων των υπολοίπων,έχεις να αντιπαλέψεις και τις τύψεις σου, που τόλμησες και απογοήτευσες το περιβάλλον που ”εχει δωσει τα πάντα κι εχει κανει τα πάντα για σένα”….
…τι ασήκωτο χρέος…!
..η ζωή βρίθει απο οξύμωρα… αυτό βέβαια μου προκαλεί χαμόγελο κι όχι απελπισία,μα κι αυτό δε φτάνει…
…τί είναι η αγάπη….να κατανοείς?…να συγχωρείς?…να επιμένεις για το καλό του άλλου?…να παρηγορείς?
…αν τολμούσα να δώσω ένα ορισμό αυτός θα ήταν όλα τα παραπάνω κι ακόμα περισσότερα,αλλα πάλι θα ήταν ελλιπής…
…αγάπη είναι να καταλαβαίνεις κάθε φορά τι χρειάζεται να κάνεις και πιο πολύ τι χρειάζεται να είσαι, για εκείνον που ενδιαφέρεσαι ανιδιοτελώς, είτε φτάνεις σε άκρα είτε όχι…
….
….δεν είναι μόνο η ομάδα αίματος που αλλάζει,είναι που αλλάζουν όλα…
…δεν είναι θέμα ηλικίας,φύλου,χρώματος δέρματος και φιλοσοφικών πιστεύω…
…στο ίδιο καζάνι -για να επιστρέψω στην προσφιλή μου μαγειρική- βράζετε και βράζουμε όλοι, ακόμα κι εκείνοι που δεν έχουν ιδέα για ποιό πράγμα μιλάω…
…το οτι δεν σας έχει αγγίξει ακόμα στην πλάτη η ιδέα της αλλαγής -απο όποια σε όποια κατάσταση- δε σημαίνει οτι βρίσκεστε στο απυρόβλητο ασφαλείς και μακάριοι…
…άλλωστε ποιός πήγε κόντρα στην αλλαγή και κέρδισε?
…απαντάω πάλι μόνος…κανείς…
…θέλει αρχίδια να αγκαλιάζεις τις αλλαγές…
…και αγάπη για να τις διατηρείς….
…κοιτάω λοιπόν τα αρχίδια μου και τα ξανακοιτάω,τα ζυγίζω και τα ξαναζυγίζω ,κι άλλες φορές τα βρίσκω ζωηρά,τσουπωτά κι ασήκωτα,κι άλλες φορές τα βλέπω μίζερα,τσουρούτικα και ζαρωμένα…
…η καρδιά μου ευτυχώς όμως …!.. .πάντα είναι στη θέση της!.. σταθερή κι ακλόνητη, να μου δίνει το τέμπο πάνω στο οποίο μπορώ και γράφω μείζονες κι ελλάσωνες μελωδίες…
…το κείμενο όπως αντιλαμβάνεστε δεν έχει καμία ροή ,καμία μορφή και κανένα κρυφό μύνημα…
…είναι το παραλήρημα ενός μεταμοσχευμένου μυε(Α)λου….
