Το τέλος της Ευρώπης μ’ ένα φτάρνισμα….; Tου Μανόλη Πετράκη
Μακάρι !!!
Γιατί εξάλλου θανάτοι ως τώρα υπήρξαν πολλοί….
Εντός τούτης της Ευρώπης…
Γιατί οι αυτοκτονίες ήταν σαν πανδημία, γιατί οι ψυχοσωματικές και οι άλλες ασθένειες θέριζαν, γιατί η απομόνωση ήταν δεδομένη όταν υπήρχαν 10 λεπτά στην τσέπη μέχρι το τέλος του μήνα…
Γιατί κι εκείνη η πανδημία της φτώχειας εξαπλώνονταν ραγδαία επίσης με το σάλιο, γιατί δεν υπήρχε σάλιο, γιατί τελικά αυτό το “μένουμε σπίτι”, γινόταν χρόνια τώρα αναγκαστικά όταν απλά δεν υπήρχε άλλη διέξοδος και γιατί επιπλέον κι αυτό ακόμα ήταν εντελώς αβέβαιο όταν δεν είχες το ενοίκιο για το σπίτι, ή όταν πάλι, είχες έναν πλειστηριασμό, που θα σου ‘παίρνε το σπίτι….
Γιατί κάποια γαμημένη στιγμή θα ‘πρεπε να μπει φρένο σε εισαγωγές όταν δεν είχε τεθεί ποτέ το θέμα της αυτοδιάθεσης….
Γιατί δεν μπορούσα ρε να πάω ταξίδι κι όχι δεν ήθελα…
Γιατί πήγαινα δεν πήγαινα στη δουλειά τα δανεικά ήταν δεδομένα, γιατί το σούπερ μάρκετ που πληρώνονταν με κάρτα κάποια στιγμή επίσης θα τέλειωνε, γιατί η κάρτα (η χρεωμένη) θα απαγόρευε κι εκείνη την κυκλοφορία όταν δεν θα υπήρχαν λεφτά για βενζίνη….
Γιατί ο φόβος για το αύριο και για όλους όσους αγαπούσαμε επίσης πλανιόνταν στον αέρα σαν ανάσα, γιατί υπήρξαν στιγμές που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα, γιατί κάποιοι που εσκεμμένα και πάλι δημιουργούσαν αυτό μου το πνίξιμο, λέγαν και τότε μονάχα τη λέξη :“καταλαβαίνω….”
Γιατί απλά η καραντίνα κι ο φόβος της καραντίνας σε κατ’ οίκον περιορισμό – εάν υπήρχε ακόμα ο οίκος -, προϋπήρχαν….
Γιατί τελικά αν απλά φταρνιζόμασταν όλοι αντί να υπομένουμε σαν ετοιμοθάνατοι χωρίς ανάσα όλη την παραπάνω κατάσταση εκείνη ίσως να μην υπήρχε….
Γιατί αδιαφορούσαμε και πάλι πλήρως, και για τους ηλικιωμένους, αποκαμωμένους από τη σύνταξη γονείς μας, και για τα παιδιά μας με τριάντα τοις εκατό ποσοστά ανεργίας αλλά και για μας τους ίδιους που η συντριβή, η καταπάτηση, η κατάργηση κάθε ονείρου μας γίνονταν αβίαστα δεκτή μ’ ένα απλό : “ναι σε όλα…”
Γιατί κάποιος καλώς η κακώς κάποια στιγμή απλά φταρνίστηκε…
Και γιατί για τους τόσους θανάτους ως τώρα ανθρώπων που και πάλι δεν ‘φταίξαν σε τίποτα, λέω και πάλι, μονάχα ένα :“ΓΙΑΤΙ ;;;”
