Ένα από τα ζητήματα που έχουν αρχίσει να αναδυόνται , αργά αλλά σταθερά, όσο προχωρούμε ολοένα και βαθύτερα στις συνέπειες που έχει επιφέρει σε όλους τους τομείς της ζωής μας η πανδημία COVID19 είναι ένα ζήτημα με προεκτάσεις που ακουμπούν την ίδια την ποιότητα αλλά και την ουσία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και κυρίως το κομμάτι εκείνο που σε εμπεριέχει την ίδια την ουσία της λογοδοσίας και την αντιπροσώπευσης της κοινωνίας στον δημόσιο βίο.
Ειδικά στην πατρίδα μας και στα ίδιας νοοτροπίας ημι-πρωτόγονα ψευτο-δυτικά κρατίδια ,η πανδημια αποτέλεσε και αποτελεί το τέλειο άλλοθι για την εισαγωγή στην εθνική νομοθεσία αλλά κυρίως στο συλλογικό ασυνειδήτο μέτρων που θα επηρεάσουν τον τρόπο ζωής μας και μετά το περάς της πανδημίας.
Κυρίως όμως η νοοτροπία του ραγιαδιασμού που εμφυσείεται σε μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμου που ανέχεται τον λαικιστικό τραμπουκισμό από στελέχη της κυβέρνησης, βλέπε Άδωνι Γεωργιάδη, αλλά και τον ημι-παρανοικό τεχνοκρατικό σαδισμό από μερίδα των ιατρών που συμμετέχουν στην επιτροπή, αρέσκεται στο να σαδίζει τον μέσο Έλληνα μέσα από τα αφειδώς χρηματοδοτούμενα, από τον ίδιο τον πολίτη, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Αξίζει να εστιάσουμε στην επέλαση του τεχνοκρατισμού ως το νούμερο ένα ζήτημα που θα μας απασχολήσει και μετά το πέρας της υγειονομικής κρίσης αφού πέρα από φερετζές της κυβερνητικής ανικανότητας που κρύβεται κάτω από τα φουστάνια της επιστημονικής επίτροπης ή της ατομικής ευθύνης των πολιτών, ο τεχνοκρατισμός ως ο μοναδικός μηχανισμός, το τελευταίο έτος, παραγωγής νομοθετημάτων και πολιτικής , ενδέχεται να χρησιμοποιηθεί και στο μέλλον ως εργαλείο άσκησης πολιτικής με συνεπακόλουθη απαξιώση , όχι πλέον συμβολική αλλά ουσιαστική , της πολιτικής ως συμμάχου της δημοκρατίας και της κοινωνίας. Απαξίωση που θα οδηγήσει σε εξευτελισμό της ίδιας της δημοκρατίας και του σεβασμού στην λαική ετυμηγορία.
Η πολιτική έχει πάψει να εμπεριέχει στον πυρήνα της δράσης της νομοθέτηση ως παράγωγο της λαικής βούλησης και την θέση της έχει λάβει ένα αμάγαλμα ‘’αριστείας’’ και επιστημονισμού θεωρεί την πολιτική ως επιβολή αποφάσεων σε αμαθείς ή ημιμαθείς ιθαγενείς. Απονεκρώνεται με λίγα λόγια η πεμπτουσία της δημοκρατίας που δεν είναι άλλη από την έννοια του πολίτη.
Ως εκ τούτου, η μάχη του μέλλοντος , του άμεσου μέλλοντος, θα είναι ανάμεσα στους τεχνοκράτες ενός επιστημονισμού και μιας ημι-δημοκρατίας και σε μια κοινωνία που θα ψάχνει για άλλη μια φορά να βρει τα κουράγια της και αν αντιταχθεί σε αυτους που την θωπευούν και την απαξιώνουν για το ‘’καλό της’’. Το επίδικο αυτή την φορά δεν θα είναι μόνο η ποιότητα ζωής και ευμάρειας της κοινωνίας αλλά κυρίως κατά πόσο θα οδέψουμε ως κοινωνία προς μια αποθηροποιήση με τραγικές συνέπειες για την ίδια την δημοκρατία αφού θα πρέπει να ανεχθούμε την κυριαρχία απολιτικ πολιτικων μορφωμάτων εξυπηρέτησης συμφερόντων με ιδεολογία σούπερ-μάρκετ.
Πολιτικά μορφώματα που στο όνομα μιας δήθεν λαικότητας ή μίας ψευδεπίγραφης αριστείας που αντιμετωπίζει την εξουσία ως κληρονομικό δικαίωμα και το κράτος ως λάφυρο προς εκμετάλλευση θα εκμαυλίσουν ακόμη πιο έντονα την ήδη καταρρακωμένη έννοια της δημοκρατίας και θα οδηγήσουν ένα κομμάτι της κοινωνίας στα άκρα της απαξίωσης είτε στον καναπέ.
