Τόσα πολλά «εγώ» τόσο λυμφατικό «εμείς», δυστυχώς!!!
Γλυκόπικρο ευθυμογράφημα από τον Κωνσταντίνο Μπούρα γραμμένο ειδικά για το enallaktikos.gr
Περνάω δέκα με δώδεκα ώρες την ημέρα στο γραφείο ακούγοντας σε πολύ χαμηλή ένταση και με ακουστικά απαλή διαδικτυακή μουσική πατώντας στην αναζήτηση τις μαγικές λέξεις-κλειδιά: classical music Mozart Beethoven with alpha study brain waves embedded / Imrpove your memory / Music for studying concentration…
Έτσι είμαι διαρκώς σε καταστολή, πίνω και χαμομήλι που μάζεψα μόνος μου, με τα χεράκια μου, από τους αγρούς της αθάνατης κι αγνής (;) ελλληνικής επαρχίας, έρχεται και μουλιάζει το νευρικό μου σύστημα και γίνονται τα νεύρα μου σαν χλιαρό νερό, χαμογελάω σαν ηλίθιος, απευθύνω ευχές και θετική ενέργεια προς πάσαν κατεύθυνσιν, οι άνθρωποι με ρωτάνε «τι παίρνεις και δεν μας δίνεις;» κι ένας κάποτε που τσακώθηκε (αυτός, όχι εγώ, αυτός μόνος του) τσακώθηκε μαζί μου, κατέληξε απορών: «μα με το νερό, ρε φίλε! Με το νερό μεθάς εσύ;». «Ε, ναι, ρε, με το νερό! Γιατί; Δεν σου κάνει;», θα του έλεγα, αν απαντούσα, κι αν ΔΕΝ είχα αποφασίσει να αγιάσω σε αυτή ταύτη τη ζωή ανυπερθέτως.
Χθες όμως δεν άντεξα. Περνώντας την κλασική χαοτική διάβαση πεζών απέναντι από το Ιπποκράτειο κι ενώ το πράσινο ανθρωπάκι είχε ανάψει, μία γιατρός (με σήμα στο παρμπρίζ) που τσακωνόταν με την υπερήλικη μητέρα της για κάποιες εξετάσεις παραβίασε το δικό της κόκκινο φανάρι και παραλίγο να πέσει επάνω μου και να με ισοπεδώσει, αν βεβαίως δεν είχα προνοήσει εγώ και δεν είχα διδαχτεί τάι-τσι επί δεκαετίαν, το τάι-τσι που οξύνει τις αισθήσεις και κάνει το σώμα λάστιχο (λέμε τώρα!!!). Εεε, ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε!!!
«Μωρή, δεν βλέπεις; Τυφλή είσαι;», εξεμάνην εγώ δικαίως (και αδίκως εκστομών εκείνο το «μωρή» που βγήκε αυθορμήτως, αν και δεν το επιτρέπει μήτε η παιδεία μήτε η αγωγή μου μήτε η θέση που κατέχω επαξίως στην κοινωνία!!!).
«Ναι, ρε, δεν βλέπω. Θέλεις τίποτα;» αντεπετέθη η κλώσσα αντί να ζητήσει συγγνώμη.
«Να πας σε οφθαλμίατρο τότε και να μην κρατάς τιμόνι. Είναι φονικό όπλο στα χέρια σου!!!».
«Χα, χα, ωραίο κι ετούτο! Να πάει σ’ οφθαλμίατρο; Μα αυτή είναι οφθαλμίατρος η ίδια!!! Που κακό ’χρονο να ’χει» αντεπετέθη η χωριάτα μητέρα της που δεν φαινόταν να την συμπαθεί και πολύ, τουλάχιστον εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή.
Συγχύστηκα τόσο πολύ που λίγη ώρα μετά, στο Σύνταγμα, παραβίασα κι εγώ με τη σειρά μου ένα κόκκινο φανάρι πεζών (ο Σταμάτης είχε ανάψει, αλλά πού να τον δω εγώ, μέσα στη σύγχυση και στον ιδρώτα λουσμένος; Εεε;;;;). Τότε ήταν η σειρά μου να ακούσω από ταξιτζήδες μηχανόβιους και λεωφοριατζήδες το κλασικό: «Στραβάδι!!! Άνοιξε τα γκαβά σου, ρε!!!! Τυφλός είσαι;». Θ’ αρχίσω να πιστεύω στο κάρμα. Και μάλιστα στο instant karma!!!!!!
Αυτά έγιναν χτες. Σήμερα λοιπόν πουρνό πουρνό με τη δροσούλα (λέμε τώρα – ποιητική αδεία) που περίμενα ήρεμος και νηφάλιος (αυτό το έχω, δε λέω, το έχω καθμολογουμένως) λουσμένος στα καυσαέρια στη στάση «Καλλιδρομίου» να έρθει το ελεο-φορείον (από το «έέέλλλεεεοοοοςςςςς!!!») βλέπω την εξής αμίμητη σκηνή λίγο πιο κάτω επί της Χαριλάου Τρικούπη: ένα φορτηγό ξεφορτώνει προμήθειες σε μπακάλικο, από την άλλη πλευρά της οδού ένας μηχανόβιος παρκάρει προχείρως για να μπει να παίξει τζόκερ στο προ(πεο-)πατζίδικο… έρχεται το λεωφορείο αλλά δεν χωράει να περάσει. Διπλό λεωφορείο φορτωμένο ιδρωμένο κόσμο που διαμαρτύρεται. Κανενός δεν ιδρώνει τ’ αυτί. Πηγαίνει ο βοηθός του φορτηγατζή και ενημερώνει το αφεντικό του. Εκείνος βγαίνει (κοιλιές –προγούλια-κώλους-πάχια που ξεχειλίζουν από τη ζώνη όλα τα είχε – η χαρά του κρεοπώλη!!!) και του απευθύνει νευριασμένος την εξής φράση: «Κι εμένα, εμένα γιατί πρέπει να με νοιάζει;». Συνεχίζει αμέριμνος το ξεφόρτωμα βάζοντας χέρι στον βοηθό του πως τεμπελιάζει τάχατες… κι εμείς μένουμε κάγκελο – σα μαλάκες – στη στάση για να έρθει το λεωφορείο. Με τα πόδια θα είχαμε φτάσει στο μεταξύ. Τελικά, τι έγινε; Εεεε, τέλειωσε ο μηχανόβιος με τη συμπλήρωση του τζόκερ (που είχε και τζακ-ποτ, 7.000.000 ευρώ, έτσι έγραφε η γιγαντιαία επιγραφή-πανώ έξω από το προπατζίδικο)… ήρθεν επιτέλους ο μηχανόβιος και χωρίς να ενοχληθεί καθόλου – «με την ησυχία του», που λένε – έβαλε μπροστά τη μηχανή κι έφυγε ξεμπλοκάροντας αυτή την οδική αρτηρία.
Τότε ήταν που σκέφτηκα (ο …φιλόσοφος): Τόσα πολλά υπερτροφικά «εγώ» και τόσο λίγο, μικρό, απειροελάχιστο, λυμφατικό «εμείς»!!! Μα πώς είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να υπάρχουμε σε αυτή τη χώρα; Με τον αυτόματο πιλότο; Από συνήθεια; Από ανάγκη κάνουμε αυτά που κάνουμε; Μηχανικά; Υπνωτισμένοι; Μας ψεκάζουνε; Έχει κάτι το νερό; Ή μήπως μας λείπει απλώς η παιδεία, από το σπίτι μας πρωτίστως κι από το σχολείο μετά; Μήπως τελικά θα έπρεπε να έρθουν αυτοί οι περίφημοι οι «Βάρβαροι» του Καβάφη, να πάρουν την ωραία μας πόλη, την Αθήνα, και να ξενοιάσουμε επιτέλους; Τότε τουλάχιστον θα είχαμε ένα άλλοθι. Αλλά να σας πω και κάτι; ΜΗΤΕ ΟΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ. ΜΑΣ ΑΠΕΧΘΑΝΟΝΤΑΙ. ΜΑΣ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΝ. ΣΙΧΑΙΝΟΝΤΑΙ ΤΟ ΧΑΟΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΩΧΑΔΕΡΦΙΣΜΟ. ΜΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΆΚΡΑΤΟ ΕΓΩΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΝΤΕΛΗ ΈΛΛΕΙΨΗ ΑΞΙΩΝ. ΚΑΙ ΚΑΝΝΙΒΑΛΟΙ ΝΑ ΕΡΧΟΝΤΟΥΣΑΝ ΕΔΩ ΘΑ ΤΡΕΧΑΝΕ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΜΑΚΡΙΑ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΜΕΝΟΙ!!! Ουφ… τα είπα όλα και ησύχασα!!! Καλό σας απόγευμα τώρα και ΌΛΑ ΚΑΛΑ (στον ύπνο μας – κι ούτε καν εκεί).
Κωνσταντίνος Μπούρας
