Ένα τάλιρο ήταν το κόμιστρο που έπαιρνε ο Κώστας ο ταξιτζής, για να πάει το φίλο του το Γρηγόρη από το Περιστέρι στην Πλατεία Βάθης, “στη Ζούγκλα”, όπως λεγόταν το μαγαζί που τότε έπαιζε μπουζούκι…
Γιατί ο Γρηγόρης τότε, (το 1951), έπαιζε μπουζούκι και συνέθετε τραγούδια, για την Καίτη Γκρέυ, την Ρένα Ντάλια, τον Τσαουσάκη, κι ο Κώστας ήταν ο τυχερός που κάποια απ’ αυτά τ’ άκουγε απ’ τους πρώτους μετά τη γέννηση τους και κάποιες φορές μάλιστα, μες το ταξί…
Έβρεχε εκείνη τη μέρα και περίμενε ο Γρηγόρης (εκεί έξω από το κέντρο Ζούγκλα), κάπως να σταματήσει η βροχή για να πει στον Κώστα, το νέο του τραγούδι που ‘χε γράψει και το οποίο προόριζε να το δώσει στον Τσαουσάκη για να το τραγουδήσει…
Κάποια στιγμή η βροχή σταμάτησε, το μπουζούκι χώθηκε στην αγκαλιά του Γρηγόρη κι εκείνος άρχισε να παίζει και να τραγουδάει, εκείνο που έλεγε…., : “γεννήθηκες για την καταστροφή…” (Το τρελοκόριτσο….)
“Εσύ θα το πεις” είπε αποφασιστικά ο Κώστας όταν ο Γρηγόρης τελείωσε…
Εκείνος κοίταξε σκεφτικός….
“Εσύ θα το πεις…” Επανέλαβε το ίδιο αποφασιστικά ο Κώστας κι η φωνή του, ίσως να ‘ταν μια φωνή επίσης ξεχωριστή εκείνο το βράδυ, όχι για τη χροιά ή το μέταλλο της αλλά για την αλήθεια και την αποφασιστικότητα της που κάνουν ξεχωριστή κάθε φωνή μ’ αυτές τις αρετές…
Ο Γρηγόρης πήγε στην εταιρία…
Ο Διευθυντής επίσης σκεφτικός….
“Βρε Γρηγόρη, τη μια μας λες ότι παίζεις μπουζούκι, την άλλη ότι γράφεις τραγούδια, τώρα μας λες και πως θα τραγουδήσεις….;”
Η απάντηση, το ίδιο αποφασιστική κι ειλικρινής σαν την προτροπή του Κώστα, που συνοδεύτηκε όμως και μ’ ένα δυνατό χτύπημα του χεριού στο γραφείο που χώριζε τους δυο τους…
“Όχι μόνο θα τραγουδήσω, αλλά θα γίνω κι ο πρώτος !!!”
………………Μέρες μετά, έστειλε ο διευθυντής της εταιρίας την ιδιαιτέρα του στο μαγαζί που έπαιζε ο Γρηγόρης για ν’ ακούσει τί τέλος πάντως είναι αυτό το “Τρελοκόριτσο…”
Τί είναι…, αλλά και πού σεργιάνιζε…
Γιατί τότε… Τότε που τραγουδιστής γινόσουν μόνο αν είχες εξαιρετική και ξεχωριστή φωνή και συνθέτης και στιχουργός, μόνο αν είχες τη μεγάλη ψυχή και καρδιά που να μπορεί να κυοφορεί και να γεννά τραγούδια, τότε λοιπόν τα τραγούδια, δεν γινόταν γνωστά απ’ την τηλεόραση, τα ριάλιτι, τα clubs, τους ραδιοφωνικούς σταθμούς κλπ, αλλά, από τα…. “σεργιανίσματα τους στις γειτονιές…”
Κι όσο πιο πολύ σεργιάνιζαν, τόσο γνωστότερα γίνονταν, και μόνο τότε, μπορούσαν πια μετά, να βγουν σε δίσκο …
Γύρισε η ιδιαιτέρα την επομένη αφότου είχε επισκεφτεί το μαγαζί που έπαιζε ο Γρηγόρης, και σχεδόν αλαφιασμένη στο γραφείο του διευθυντή και του είπε, πως :”πέντε τουλάχιστον φορές χτες υπήρξε παραγγελιά στο Γρηγόρη για το “Τρελοκόριτσο…”
Κι ο διευθυντής δεν χρειάστηκε πολύ για να καταλάβει πως, αυτό το “Τρελοκόριτσο” είχε ήδη αρχίζει να τριγυρίζει στις γειτονιές, να τις ομορφαίνει, να τις αναστατώνει με την τσαχπινιά και την γοητεία του, και πως σίγουρα θα συνέχισε να σεργιανίζει ακάθεκτο σκορπώντας έρωτα κι αναστάτωση γύρω του και μένοντας αξέχαστο μ’ αυτήν την απίστευτη γοητεία του που σίγουρα δεν θα ξεθώριαζε στο χρόνο…
Υ.Γ ……“Κι ήταν η εποχή που τα τραγούδια, τα παίζαμε στους πενήντα εκατό που μπαίνανε στο μαγαζί, κι εκείνοι μετά, τα πήγαιναν περίπατο στις γειτονιές !”
(Γρηγόρης Μπιθικώτσης.)
