Υπήρξε τυφλή.
Μεγάλωσε σε μπουρδέλο.
Από τα 7 της γύρναγε στους δρόμους του Παρισιού και τραγουδούσε μαζεύοντας κέρματα για την επιβίωση.
Ένα απόγευμα, στα 18 της , την ακούει ο ιδιοκτήτης του πιο “ιν” καμπαρέ της Γαλλίας.
Τρελαίνεται με την φωνή της μικροσκοπικής κοπέλας -1,47 μ. το ύψος της..- και της ζητά το ίδιο βράδυ να πάει να τραγουδήσει στο μαγαζί του.
Η μικρή Εντίθ Γκασόν γύρισε το σπίτι, φόρεσε το μοναδικό καλό μαύρο φόρεμά της και το βράδυ που πήγε στο καμπαρέ άκουσε από τον Λουί Λεπλέ , -τον ιδιοκτήτη του καμπαρέ που λέγαμε…- το καινούριο της όνομα. “Εντiθ Πιαφ” που πάει να πει “Εντίθ το σπουργιτάκι”…
Έκτοτε , η γυναίκα που με την φωνή της “χρωμάτισε” ανεξίτηλα τον 20ο αιώνα, όταν τραγουδούσε,φορούσε πάντα μαύρο φόρεμα και πάντα είχε κολλημένα τα χέρια στα πλευρά της.
Όπως τότε.
Την πρώτη βραδιά που στάθηκε αμήχανα μπροστά στο κοινό του καμπαρέ…
Πέθανε σαν σήμερα το 1963.
Σύμπτωση: Την ίδια μέρα πέθανε και ο Ζαν Κοκτω που την λάτρευε και που γι΄αυτήν είχε γράψει τον θεατρικό μονόλογο “Ο ωραίος αδιάφορος”!
