2.”Της εβδομάδας τα …επτάημερα”, υπό ποιητού-θεατρολόγου-κριτικού Κωνσταντίνου Μπούρα.
“Vlak Fried-day” – «Βλάκ Φράϊντ-ντέι»
Αποφάσισα κι εγώ ο ταλαίπωρος, ως κοινός θνητός, συνηθισμένος μικρομεσοαστός, μετρίας νοημοσύνης και χαμηλού βεληνεκούς [εδώ γελάμε! Μακάρι να ήμουνα όλ’ αυτά: θα ήμουνα ευτυχισμένος στη δυστυχία μου]… αποφάσισα που λέτε να επωφεληθώ κι εγώ από τις δήθεν κατεβασμένες τιμές [τα παντελόνια μάς κατεβάσανε, όχι τις τιμές!]… να αδράξω την ευκαιρία από τις πάσης φύσεως προσφορές και να νιώσω κι εγώ καταναλωτικός άνθρωπος κι όχι ένα αηδιαστικό γουρούνι που καταναλώνει όλα τα προϊόντα της υποκουλτούρας που τα σερβίρουν κάποιοι επιτήδειοι μεσάζοντες και τα πλασάρουν σαν Υψηλή Τέχνη τάχαμου-τάχαμου [λέμε τώρρραααα!!!].
Εδώ και καιρό είχα σταματήσει να μετράω την πίεσή μου και να κάνω τσεκ-άπ γιατί με μίσησε ο καπνιστής, παχύσαρκος, αλκοολικός κι εξαρτημένος από τα φάρμακα καρδιολόγος μου. Όλα καλά και συνετά και με λίγη καλή τύχη [να μην σε πατήσει αυτοκίνητο όταν περνάς την πεζοδιάβαση με πράσινο]… με λίγη καλή τύχη λέω και θεού θέλοντος θα έφτανα αισίως μέχρι τα εκατό, θα έβλεπα περισσότερα από εκατό βιβλία μου [τι λέω; χίλια]… τυπωμένα σε διάφορες γλώσσες του κόσμου [όχι απλώς της Υφηλίου, αλλά και πέρα από τα όρια … του γαλαξιακού μας συστήματος]…
Έλα μου όμως που όταν κάνεις σχέδια ο εχθρός γελάει και μια μέρα που σηκώθηκα από τον ηλεκτρονικό υπολογιστή μετά από 18 [ναι, δέκα και οκτώ] ώρες συνεχούς φρενιτικής δημιουργικής πληκτρολογήσεως του επομένου αριστουργήματός μου, ένιωσα ελαφρά το δωμάτιο να γυρίζει πίσω μου και βρέθηκα κάτω ενώ νόμιζα ότι κρέμομαι με τον πολυέλαιο (όχι παίζουμε! έχουμε και πολυέλαιο)… νόμιζα λέγω ότι κρέμομαι με τον πολυέλαιο από το ταβάνι (αμάν πια με αυτές τις παρενθέσεις, τις αγκύλες και τα λοιπά σχήματα!).
Ανησύχησα βεβαίως σφόδρα, αλλά είπα να περιμένω ακόμα δέκα ημερούλες μέχρι την επομένη Black Friday και να πάρω ένα πιεσόμετρο καρπού, για να μπορώ να το κουβαλάω μέσα στη τσάντα μου και να το παίρνω παντού σε θέατρα, λυρικές, επιδαύρους και ηρώδεια…
Έκανα λοιπόν την καρδιά μου πέτρα, έσφιξα τα δόντια, έφαγα λίγο γλυκό του κουταλιού, σπιτικό λεμόνι, λίγο ροκφόρ λύσσα, μερικά τρίμματα φέτας κι αυγά μπακαλιάρου, ήπια και μερικά αφεψήματα, τσάκισα το Ξινό Νερό Φλωρίνης με δύο στυμμένα λεμόνια μέσα!!!… και πέρασαν οι δέκα ημερούλες κι επήγα κι εγώ απέναντι από μεγάλο νοσοκομείο του Κολωνακίου, εκεί που συναγωνίζονται οι παρα-φαρμακοποιοί ποιος θα καμακώσει πρώτος τον πελάτη, βρήκα το πιο ακριβό πιεσόμετρο χειρός, πλήρωσα με την κάρτα μου [για να μπω και στη φορολοταρία], το πήρα, πήγα σπίτι μου, πήρα μια ανάσα και είπα να το δοκιμάσω. Έβαλα τις μπαταρίες, το εφάρμοσα καλά στον καρπό, άπλωσα χαλαρά το χέρι μου πάνω σε ένα τραπέζι και…. κόλαφος! Είχα τόσο υψηλή πίεση όση αρκούδα που ξυπνάει από χειμερία νάρκη θεονήστικη και βλέπει να περνάει δίπλα της ζαρκαδάκι και της μυρίζει κεφτές με μπόλικο κύμινο!!!
Πέρασαν δέκα ημέρες, πέρασαν δέκα πέντε, είχα αρχίσει να ανησυχώ σοβαρά, όμως ήμουν τόσο απορροφημένος από τη δουλειά μου που σκέφτηκα να πάρω από μόνος μου υπερτασικά χάπια! Μάλιστα. Τόσο ανόητος ο ευφυής. Αφού κατακατούρησα δέντρα, τοίχους, θάμνους, τουαλέτες, τζουρά, ουρητήρια και ό,τι άλλο δεν …πρέπει, βρέθηκα μια μέρα να τα πίνω με μια παρέα λογοτέχνες που έτυχε να είναι και …γιατροί [αμάν πια σε αυτή τη χώρα, μα κανένας δεν κάνει μόνο μια δουλειά – που να το πεις αλλού, σε άλλη ήπειρο, σε άλλο γαλαξία και να σε πιστέψουνε].
Τους διηγήθηκα την κατάστασή μου και όλοι βάλθηκαν να γελάνε με το πάθημά μου. Κάτι χοντρά γέλια, τόσο προσβλητικά που ένιωσα σα να θέλω να ανοίξει η γης και να με καταπιεί, ολόκληρο, σούμπιτο. Ναι, αλλά θα με …χωράει; Η γης, εννοώ.
Τελικά ποιο ήταν το πρόβλημα: τα πιεσόμετρα καρπού δεν είναι αξιόπιστα και δείχνουν πάντα παραπάνω πίεση από αυτήν που πραγματικά έχεις. Μα τότε… τότε, γιατί τα πουλάνε, γιατί δεν ενημερώνουν τον αγοραστή, γιατί δεν το επισημαίνουν οι οδηγίες με bold;
Βρέθηκα να νιώθω γελοίος, ανόητος, ανεπαρκής. Μίλησα για το «dark point» που έχουν στην αντίληψή τους όλοι οι εξαιρετικοί άνθρωποι, δεν φάνηκα να πείθω κανέναν, ούτε καν τον εαυτό μου και…
«Καλά, χριστιανέ μου, βουδιστή μου, ή ό,τι άλλο είσαι, με αυτήν την ξυρισμένη κουρούπα που κυκλοφοράς, δεν ήξερες δεν ρώταγες; Γιατί δεν με έπαιρνες τηλέφωνο πριν αγοράσεις το σκουπίδι σε …βλακ φράϊντ ντέι; Μα τι έχεις στο μυαλό σου εεεε; Τι έχεις;».
Δεν τόλμησα να του απαντήσω, πως κυοφορώ τάχα το επόμενο μυθιστόρημα-θεατρικό μου [έτσι που γίναμε τώρα με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια], γιατί ήξερα βεβαίως τι θα μου απαντούσε ο αθυρόστομος Κύπριος μεγαλογιατρός, ειδικός χειρούργος [όχι χειρουργός!] μετεκπαιδευθείς εις Παρισίους. Κι επειδή η αγωγή μου δεν μου επιτρέπει να μεταφέρω την ακριβή λέξη που χρησιμοποίησε, θα σας την πω σε …σταυρόλεξο: σ..τ.!!! (λέξη με πέντε γράμματα και τρία θαυμαστικά).
Έρρωσθε! Και …να είστε καλά!
Κωνσταντίνος Μπούρας
