«Βοήθεια, βοήθεια γειτόνοι, ο διαρρήκτης μπήκε, ήρθε και κοιμάται του καλού καιρού στο μαξιλάρι δίπλα μου!» | Του Κωνσταντίνου Μπούρα
Αυτό συνέβη πραγματικά σε μια φίλη μου αιωνίως άστεγη, εκ πεποιθήσεως και λόγω τρέλας κατ’ αρχήν, μετά της έγινε συνήθεια, σαν δεύτερο πετσί ένα πράγμα. Πτυχιούχος νομικής με μεταπτυχιακά στο Παρίσι, εκεί τέλειωσε και τη Σχολή του Βουτσινά, έπαιξε και ως ηθοποιός σε ταινίες για ένα φεγγάρι, ψηλή, ξανθιά, με γαλανά μάτια κι …εύκολη, τι παραπάνω να ποθήσει ένα αρσενικό στα ντουζένια του; Μέχρι κι ένας μεγαλογιατρός την ερωτεύτηκε και την εμνηστεύθη παρευθύς. Όμως εκεί στο δείπνο των αρραβώνων το πράγμα στράβωσε, όχι γιατί όπως λέει η λαϊκή ρήσις «η νύφη έκλασε κι ο γάμος εδιαλύθηκε», αλλά γιατί εκείνη δεν μπορούσε να συγκρατήσει με τίποτα τα νευρικά γέλια που την έπιασαν όταν εκείνος περιέγραφε πώς του κάνανε οι εσατζήδες φάλαγγα επί χούντας και του κρεμάγανε ηλεκτρόδια στις μασχάλες… εκείνη η ταλαίπωρη φαίνεται ότι γαργαλιότανε και μόνο που το άκουγε και ως καλή ηθοποιός «έπιανε αμέσως κατάσταση», αλλά την πιάνανε και τα γέλια.
Τελικά, δεν πήγε καλά στη ζωή της. Κάτι ιδιαίτερα αγγλικών και γαλλικών σε παιδάκια, τρεις συλλήψεις για επαιτεία στο μετρό, διαγραφή από το σύλλογο δικηγόρων, μέχρι και δασκάλα γιόγκα προσπάθησε να γίνει, αλλά δεν τα κατάφερε γιατί δεν είχε πειθαρχία, δεν ήξερε από τάξη και …γελούσε αδιάκοπα, με το παραμικρό, με το κάθε τι και στη μούρη του καθενός γελοίου. Θανάσιμο ελάττωμα. Θα μου πεις, πολλοί άνθρωποι το έχουν αυτό αλλά επιβιώνουν μια χαρά. Ξέρουν να το μασκάρουν.
Κάποια στιγμή μου είπαν πως την έβγαζε στα βράχια της Πειραϊκής κάνοντας έρωτα ασύστολα μπροστά στα μάτια των περαστικών με τον οποιονδήποτε της γυάλιζε.
Αγαπημένη της ιστορία να διηγείται και να την παίρνουν τα ζουμιά ήταν όταν επισκέφθηκε στο Παρίσι τον τάφο της Μαρίας Αντουανέτας και ταυτίστηκε τόσο πολύ μαζί της που νόμιζε πως ήταν ακόμα μία (από τις πάμπολλες) μετενσαρκώσεις της!
Τελικά, μια μακρινή συγγενής, συνταξιούχος ζωγράφος από την Σκανδιναβία, γιατί στην Ελλάδα δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, αποφάσισε να την φιλοξενήσει, πήρε τη γενναία απόφαση να την κάνει άνθρωπο, να τη σπιτώσει, ως “dame de compagnie”, να της διαβάζει από τους κλασικούς κάθε απόγευμα με το τσάι να γουργουρίζει στο ηλεκτρικό σαμοβάρ (λέμε τώρα! ποιητική αδεία)… Εκείνη εδέχθη κατ’ αρχήν, αλλά δεν κράτησε για καιρό η ευτυχία της. Από το πρώτο βράδυ κιόλας που εκοιμήθηκε σε καθαρό κρεβάτι με μοσχομυριστά σεντόνια, ξύπνησε αγριεμένη από κάτι έξαλλες φωνές. Στην αρχή δεν κατάλαβε από πού έρχονταν, όμως στο τέλος έτρεξε στο φωταγωγό και τι να δει και τι να ακούσει… Μια γιαγιά από τον από κάτω όροφο ξεφώνιζε: «Βοήθεια, βοήθεια γειτόνοι, ο διαρρήκτης μπήκε, ήρθε και κοιμάται του καλού καιρού στο μαξιλάρι δίπλα μου!»
Δεν ήξερε τι να κάνει. Η συγγενής της κοιμόταν του καλού καιρού, με μάσκα στα μάτια (μα πώς το φοράνε αυτό το πράγμα) μισό κουτάκι ταβόρ και την αυστηρή εντολή: «μη με ενοχλήσει κανείς! Ακόμα κι αν πάρει φωτιά η πολυκατοικία, αν γίνει σεισμός ή έστω, η συντέλεια του Κόσμου!». Το τελευταίο λίγο απίθανο, για τα υπόλοιπα όμως δεν παίρνω και όρκο στον Μπίθουλα (πάλαι ποτέ Ακαδημία Πλάτωνος).
Αποφασίζει να δράσει η πρώην και μελλοντική άστεγος. Τηλεφωνεί στην αστυνομία: «Παρακαλώ, μία κυρία ουρλιάζει «το και το» στον από κάτω όροφο! Σε ποιον όροφο; Στο δεύτερο νομίζω, αφού εμείς είμαστε τρίτος. Να μην ανησυχώ; Δεν είναι τίποτα; Μα τι λέτε κύριε! ….Πώς; Δεν πρόκειται για διαρρήκτη, αλλά για τον σύζυγό της; Η γριά δεν τον αναγνωρίζει μετά από πενήντα χρόνια γάμου γιατί πάσχει από άνοια; Όλα είναι «άντερ-κοντρόλ» και να πέσω να κοιμηθώ; Όχι κύριε. Δεν θα πέσω να ξανακοιμηθώ στο κλουβί με τους τρελούς. Στα βράχια της Πειραϊκής θα τη βγάλω κι απόψε πάλι, και αύριο και για πάντα από τούδε και εις το εξής. Εκεί μπορείτε να με βρείτε, αν θέλετε, γιατί μου ακούγεστε γλυκούλης… Ααα, μου το έκλεισε! Μα φαντάσου τι ακούνε κι αυτοί οι αστυνομικοί!!!».
Τελικά την πείσαμε να μην ξαναπάει να κοιμηθεί στα βράχια της Πειραϊκής γιατί είναι επικίνδυνο: θ’ αρπάξει καμιά πούντα! Τώρα μάλιστα που σας γράφω την περιμένω εξάπαντος να φανεί για να πάμε να φάμε φτηνά στο «Δίπορτο», πίσω από τη Λαχαναγορά της Αθηνάς, εκεί που έτρωγε και ο Όθωνας. Έχουν ακόμα τον ίδιο μαρμαρένιο πάγκο. Τα βαρέλια δε νομίζω να είναι τα ίδια από τότε. Αν και μοιάζουν…
Κωνσταντίνος Μπούρας
