Aπό το προφίλ της Ariadni Papafotiou
Πραγματική ιστορία. Συνέβη προχθές σε φίλους.
Στη μέση της χαράδρας που οδηγεί σε εγκαταλελειμμένα (πλην μαγευτικά) ιαματικά Λουτρά, το κινητό δεν πιάνει ούτε με επικλήσεις σε όλα τα ιερά του κόσμου.
Ο φίλος μας οδηγώντας προς την πηγή, ενοχλείται από την εικόνα ομάδας χύμα μελαμψών αλλοδαπών που διασκεδάζουν κάτω από τα πλατάνια με τέρμα τη μουσική και κυλιούνται στο γρασίδι απολαμβάνοντας χορό και φαγητό.
“Βουλγαρόγυφτοι!” σκέφτεται. “Έρχονται, βρωμίζουν, ενοχλούν”. Αποστροφή.
—————-
Λίγα μέτρα παραπέρα, το αμάξι πεφτει σε φρεάτιο χωρίς σχάρα και η πίσω ρόδα, …πάπαλα!…
Το σύστημα “ρεζέρβας” που έχει ο φίλος, κάνει για να κλείσει τρύπες αλλά όχι σκισίματα στο λάστιχο… Κανείς γύρω, το κινητό νεκρό.
Παίρνει ποδαράτα το δρόμο για την έξοδο της χαράδρας, προς αναζήτηση σήματος τηλεφωνίας.
Το ελληνικό τζιπ που περνάει, σταματάει βλέποντάς τον πεζό. “Τί έγινε;” “Λάστιχο. Ψάχνω σήμα και η ρεζέρβα μου ακατάλληλη!”… “Ω ρε φίλε! Εμπλεξες” και γκαζώνει…
Το επίσης ημεδαπό ΙΧ λίγο παρακάτω, “Ασε φίλε, Κυριακάτικα το έπαθες; Μανούρα”… και γκαζώνει…
—————–
Προχωρώντας προς τον Πολιτισμό της επικοινωνίας και της αλληλεγγύης (στην εθνική οδό, να πιάσει το τηλέφωνο του βρε αδελφέ, να έρθει βοήθεια…) τον εντοπίζουν οι … “Βουλγαρόγυφτοι”.
“Τί έπαθες; Πού πάς;”, … αυτό κι αυτό τους λέει. “Εμείς. Εμείς θα στο φτιάξουμε, μην στεναχωριέσαι. Παμε να το δουμε”.
Γυρνούν πίσω, πέφτουν στο χώμα, βλέπουν από κάτω, ελέγχουν, δοκιμάζουν, ζητούν γρύλο, βγάζουν την σχισμένη, σκέφτονται, σημασία δεν δίνουν στον φίλο μας, ούτε του ζητούν συμμετοχή, συσκέπτονται και αποφαίνονται: “πρέπει να βρούμε ρεζέρβα”. “Μα δεν έχω”… Κοιτιούνται (“μα φυσικά, μας το είπες”), χαμογελούν “Θα σου δώσουμε μιά δικιά μας να κάνεις τη δουλειά σου”.
Σε δευτερόλεπτα η ρεζέρβα τοποθετείται και το αμάξι έτοιμο, με τρείς καταχαρούμενους “Βουλγαρόγυφτους” να χαιρετούν πριν επιστρέψουν στο υπαίθριο γλέντι της παρέας τους.
“Περιμένετε. Πώς θα σας βρώ να σας επιστρέψω τη ρεζέρβα;”,
“Δεν χρειάζεται, πάρτην. Εφεδρική την έχουμε”… “Μα..” …
Ανένδοτοι. Μόνο ευχαριστώ δέχτηκαν και το καμάρι οτι “τα κατάφεραν”, όλο δικό τους! …
—————-
Ο φίλος είχε μαζί του 30 ευρώ. Θέλησε να τους τα δώσει “Ενα κέρασμα βρε παιδιά, για τη βοήθεια”. Τίποτα.
Τους ακολούθησε ως την παρέα και τα άφησε πάνω στην κουρελού τους κάτω απ’ τα πλατάνια. “Ευχαριστώ” είπε ξανά.
—————-
Ποιός θα ξανασκεφτεί οτι το χρώμα, ο πλούτος, η μόρφωση, ή η καταγωγή κάνουν τον άνθρωπο αλληλέγγυο και συμπαραστάτη;
