“Γεια σου Μανώλη.”
“Σ’ ευχαριστώ πολύ.”
“Περιμένουμε το πρώτο σου κείμενο νέε μας αρθρογράφε !”
Ανδρέας Ρουμελιώτης
….Και το mail αυτό, το έλαβα 12.40 τη νύχτα της Τετάρτης 13 του Σεπτέμβρη, όταν είχε ήδη αρχίζει να ψιχαλίζει μέχρι που αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι σειρές, βρέχει επιτέλους με το τουλούμι, σαν να θέλω και να περιμένω πως και πως να καθαριστούν τα πάντα απ’ τους πάντες που τα βρωμίζουν τόσα χρόνια, απ’ τα πάντα που φαίνονται να μένουν ίδια και ίδια μέσα σε ακαταλαβίστικες φωνές κι ομιλίες σούργελων που το μόνο που τα ενδιαφέρει είναι η ανέραστη μάπα τους κι οι κεραυνοί που ακούγονται πλέον σαν να ‘ναι οι ίδιοι που ήθελα πριν λίγο να αναγκάσουν να σκάσουν κι αυτούς που κοροιδεύουν χρόνια τώρα αλλά κι αυτούς που κοροϊδεύονται μα κι αυτούς που σαλιώνουν ψηφοδέλτια και παπούτσια για ένα ελεεινό δικό τους “αύριο” και ξένο “μεθαύριο” των παιδιών τους των ίδιων…
“Εμένα πάντα μ’ άρεσε να γράφω”, έγραψα στον κ. Ανδρέα Ρουμελιώτη που τον θαύμαζα από τότε που έγραφε στους 4ΤΡΟΧΟΥΣ, κι εκείνος απάντησε με κείνο το mail, που κρυφά πίστευα ότι θα ‘ρθει αλλά που ποτέ δεν πίστευα πως θα ‘φέρνε αυτή τη βροχή κάθαρσης κι αυτά τα μπουμπουνητά των κεραυνών, που θα πρέπει να ‘ναι κάποιος τουλάχιστον ηλίθιος αν δεν καταλαβαίνει ότι ίσως να ‘ρχονται για κείνον, γιατί απλά χρόνια τώρα ο ίδιος τα προκαλούσε….
Κι η διαφορά μας τελικά σήμερα…; Τώρα..; Αυτή ακριβώς τη στιγμή…;
Μα απλά κάποιοι νιώθουμε τη βροχή τόσο ερωτική, λες και περιμένουμε να μπούμε σ’ ένα ζεστό δωμάτιο με τη σύντροφο μας και να πηδηχτούμε τρελά, μέχρι αυτές οι σταγόνες της βροχής αυτής να γίνουν σταγόνες ιδρώτα, σε μια ασταμάτητη ηδονή ζωής που θέλουμε να ζούμε, και τα μπουμπουνητά να μετατραπούν μετά σε μια αγκαλιά προστασίας ενός δικού μας ανθρώπου ή κι ενός ανθρώπου που γνωρίσαμε για λίγες μόνο στιγμές, κάνοντας τον να καταλάβει πως οι κεραυνοί αυτοί απλά δεν προορίζονται, ούτε θα προοριστούν ποτέ για κείνον, όσο οι σταγόνες της βροχής πάνω στο μουσκεμένο κορμί του μετατρέπονται σε σταγόνες πάθους για ζωή…
…Η βροχή σταμάτησε…
Και τώρα…;
Ώρα για όνειρα γλυκά…;
Φυσικά…, αλλά μόνο για κείνα που βλέπεις όταν τα κυνηγάς, κι όχι για κείνα που περιμένεις να σου ‘ρθουν ξαπλωμένος…
Μανόλης Πετράκης
