Αγάπα τον άνθρωπο! Του Λάμπρου Αναγνωστόπουλου
Είχα καιρό να πάω στο νησί. Πέρασα πέντε χρόνια εκεί, χρόνια στα οποία προβιβάστηκα από παιδί σε άντρα. Ο παππούς μου θυμάμαι είχε πει όταν του ανακοίνωσα ότι πέρασα στο Πανεπιστήμιο: «Τα χρόνια αυτά θα σε κάνουν άντρα, απ’ όλες τις πλευρές».
Το νησί έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Το προσφυγικό ζήτημα έχει ταλαιπωρήσει τους κατοίκους αρκετά. Όσο ζούσα εκεί υπήρχαν ελάχιστοι πρόσφυγες ή μετανάστες. Ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν να επισκεφτώ την επί χρόνια σπιτονοικοκυρά μου. Μια καλοσυνάτη επαρχιώτισσα, που οι γονείς μου μνημονεύουν μέχρι σήμερα γιατί ήταν τόσο καλή με τον γιό τους.
Θυμάμαι που είχε τη φήμη της προξενήτρας και της ειδικής στα αισθηματικά στην γειτονιά. Θυμάμαι που κάθε που μαγείρευε παραδοσιακά φαγητά, μου κατέβαζε κανένα πιάτο. Θυμάμαι τότε που είχα αρρωστήσει και για δυο μέρες μαγείρευε σούπες. Όταν την επισκέφτηκα, φορτωμένος μ’ ένα καλάθι με αυγά κι ένα καλό κρασί- πεσκέσι από την μάνα μου- η έκπληξη και για τους δυο ήταν τεράστια. Μου έψησε τον καφέ όπως τότε και αφού ρώτησε να μάθει για τους γονείς και την κοπέλα μου, η συζήτηση πέρασε στα πολιτικά. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα γιατί έχω πει πολλά στο παρελθόν με την πρώην σπιτονοικοκυρά μου, ουδέποτε όμως είχαμε μιλήσει για πολιτικά.
Μου τόνισε ότι στο νησί δεν υπάρχει ούτε ένας άξιος πολιτικός, ότι οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες είναι παράξενοι και επιθετικοί και ότι με την πολιτική της Κυβέρνησης απειλείται από παντού η Ορθοδοξία.
Προσπάθησα να της πω ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους έφυγαν χωρίς να το θέλουν από τον τόπο τους και παραμένουν χωρίς να το θέλουν στον δικό της. «Αχ βρε παιδάκι μου εσύ δεν μένεις πια εδώ και δεν ξέρεις», με αποστόμωσε. Συνέχισε ακάθεκτη δηλώνοντας περήφανη για την αδερφούλα της που μαζί με άλλους γονείς απ’ το σχολείο της ανιψιάς της, μάζεψαν υπογραφές κατά της εκπαίδευσης των προσφυγόπουλων. Είπε κάτι περί χριστιανισμού και τάχθηκε αποφασιστικά κατά της λειτουργίας των δομών υποδοχής και εκπαίδευσης προσφυγόπουλων κι ας μην έχει η ίδια παιδιά.
Έφυγα με την υπόσχεση ότι θα ξαναπάω για φαγητό μέχρι να φύγω από το νησί, αλλά ήξερα ότι δεν θα πάω. Η αλήθεια είναι ότι στο συγκεκριμένο μέρος υπάρχει μεγάλο πρόβλημα εδώ και καιρό, με μεγάλες εισροές ανθρώπων και σχεδόν ανύπαρκτες δομές. Ζώντας μακριά τα τελευταία χρόνια δεν μπορώ να γνωρίζω ακριβώς το επίπεδο και τα προβλήματα της συμβίωσης. Σκέφτηκα ότι η οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την προπαγάνδα οδηγούν πολλούς ανθρώπους σε ακραίες σκέψεις και στο φόβο προς καθετί διαφορετικό. Υπάρχουν όμως και ορισμένοι άνθρωποι που έχουν μια υποκριτική ηθική και πορεύονται μ’ αυτή. Μετά από χρόνια, μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ ότι η σπιτονοικοκυρά μου μπορεί να μην ήταν τόσο καλή μαζί μου αν δεν ήμουν Έλληνας, μπορεί να μην μου νοίκιαζε καν το σπίτι.
Πριν φύγω από το νησί βρέθηκα και μ’ έναν ντόπιο φίλο, κοινωνικά ευαίσθητο άνθρωπο και πολιτικά ενεργό. Μου επιβεβαίωσε τη σκέψη ότι η πολιτική της ΕΕ και κατ’ επέκταση της ελληνικής κυβέρνησης οδηγεί πολλούς ανθρώπους χωρίς να το καταλαβαίνουν, σε φασιστικές σκέψεις ή συμπεριφορές. Φτωχοί ή άνεργοι επηρεάζονται και χειραγωγούνται εύκολα γιατί φοβούνται. Άλλωστε, το πλαίσιο των ερεθισμάτων της ζωής σ’ ένα επαρχιακό μέρος, είναι στενό και διαφορετικό. Την τελευταία διετία ο φίλος μου έχει βοηθήσει εθελοντικά στο προσφυγικό ζήτημα, μέρες και νύχτες, μοίραζε είτε σωσίβια, είτε φαγητό. Μου ανέφερε την γνωστή ρήση του Καζαντζάκη με την οποία πορεύεται: «Αγάπα τον άνθρωπο γιατί είσαι εσύ»!
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
