Από τη μια μεριά η δυτική δήθεν «φιλελεύθερη» ολιγαρχία, από την άλλη ο ανατολικός ολοκληρωτικός αυταρχισμός.
Και στη μέση, οι διαφωνούντες, που πλήρωναν και πληρώνουν με τη ζωή τους την επιδίωξη της ελευθερίας. Αδιέξοδο…
Στην εξελικτική πορεία των ανταγωνιστικών κοινωνιών διαφοροποιείται συνεχώς ο «ύψιστος νόμος» που επικαλείται κατά καιρούς η Εξουσιαστική Διεθνής για να δικαιολογήσει την ύπαρξή της και να ενισχύσει τη θέση της: Η σωτηρία της ιδέας, της φυλής, της πατρίδας, της θρησκείας, του έθνους, του κράτους, του πολιτισμού, της υγείας… Μια ατέλειωτη αλυσίδα αφαιρέσεων οι οποίες «νομιμοποιούν» τις μεμονωμένες δολοφονίες και τις μαζικές ανθρωποθυσίες που σηματοδοτούν την παθολογία της εξουσίας.
Οι τελετουργικές ανθρωποσφαγές και τα βασανιστήρια, τα πογκρόμ, οι πυρές της Ιερής Εξέτασης, το Χάνταμαρ, το Νταχάου, το Άουσβιτς, το Γκουλάγκ, και το Γκουαντάναμο, είναι τυπικά και σταθερά επαναλαμβανόμενα συμπτώματα της εξουσιαστικής σχιζοφρένειας που όλο και πιο γοργά αποσυνθέτει την ανθρώπινη κοινωνία.
Από τη μια μεριά η δυτική δήθεν «φιλελεύθερη» ολιγαρχία, από την άλλη ο ανατολικός ολοκληρωτικός αυταρχισμός. Και στη μέση οι διαφωνούντες, που πλήρωναν και πληρώνουν με τη ζωή τους την επιδίωξη της ελευθερίας. Αδιέξοδο…
Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Χρουτσόφ, Μπρέζνιεφ, Αντρόποφ, Τσερνιένικο, Γκορμπατσόφ… «Μόνο τα ονόματα των βασιλιάδων αλλάζουν, ο Μέγας Μηχανισμός παραμένει πάντα ο ίδιος». (J. Kott: Σαίξπηρ, ο σύγχρονός μας. Αθήνα, Ηριδανός, 1970, σ. 42)
▪ Ο Λένιν και ο Τρότσκι ήταν οι «αρχιτέκτονες». Ο Στάλιν ήταν ο «μηχανικός». Οι επίγονοί τους (Χρουτσόφ, Μπρέζνιεφ, Αντρόποφ, Τσερνιένκο, Γκορμπατσόφ) ήταν οι θλιβεροί «εργολάβοι» ενός ολοκληρωτισμού που η ουσία του έγκειται στο ότι αποσκοπεί στο «βίαιο ξερίζωμα του πολιτικού πνεύματος μέσα απ’ την ανθρώπινη ψυχή» και στη «μετατροπή του ανθρώπου από πολίτη σε παθητικό εκτελεστικό όργανο στην υπηρεσία της απρόσωπης γραφειοκρατικής μηχανής». (Κ. Παπαιωάννου, Η Γένεση του Ολοκληρωτισμού, Αθήνα, 1959, σ. 74)
▪ Και οι διάφοροι ομόφρονές τους ηγετίσκοι σε όλο τον κόσμο –στη Λατινική Αμερική, την Αφρική και την Ασία– ήταν τα κακέκτυπα γελοιογραφικά αντίγραφά τους, που βάδιζαν και βαδίζουν σε ένα δρόμο σπαρμένο με αίμα και θάνατο.
Αυτό το δρόμο ακολουθούν όλοι οι ηγέτες της τσαρικής, σοβιετικής και μετα–σοβιετικής ηγέτες της Ρωσίας, φροντίζοντας πάντα πριν απ’ όλα για τον έλεγχο της μυστικής (πολιτικής) αστυνομίας του καθεστώτος.
Την τσαρική Οχράνα, διαδέχθηκε η κομμουνιστική TCHEKA (Έκτακτη Πανρωσική Επιτροπή για την Καταπολέμηση της Αντεπανάστασης και του Σαμποτάζ) που ιδρύθηκε από τον Φελίξ Τζερζίνσκι το Δεκέμβριο του 1917, ένα μόλις μήνα μετά το πραξικόπημα των μπολσεβίκων.
Η TCHEKA, εν συνεχεία μεταβαπτίστηκε διαδοχικά σε GPU, NKVD, NKGB, MGB, MVD, και τέλος σε KGB (Επιτροπή Κρατικής Ασφάλειας). Και η KGB μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, αντικαταστάθηκε από μια νέα εσωτερική υπηρεσία ασφαλείας, την FSB – (Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας της Ρωσικής Ομοσπονδίας), η οποία κατέλαβε την έδρα της πρώην KGB στη Μόσχα.
Όπως δήλωσε ο Ματίας Ρακόζι, διορισμένος δικτατορας-τοποτηρητής της Μόσχας στην Ουγγαρία, ως ηγέτης του μειοψηφούντος Κομμουνιστικού Κόμματος, ήταν απολύτως σαφής:
«Μόνο μιά οργάνωση υπήρξε πάντοτε υπό τον έλεγχο του κόμματός μας, η πολιτική αστυνομία. Την πήραμε στα χέρια μας από την ώρα που δημιουργήθηκε και την κρατήσαμε σταθερά υπό τον έλεγχό μας για να τη μετατρέψουμε σ’ ένα ασφαλές όπλο για τον αγώνα μας». (Κ. Παπαιωάννου, Η Γένεση του Ολοκληρωτισμού, Αθήνα, 1959, σ. 215-6). Και μ’ αυτό το όπλο, η Ουγγαρία μετεξελίχθηκε σε δικτατορία του Κομμουνιστικού Κόμματος (που διέθετε μόνο το 17% των ψήφων).
Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πράκτορας της KGB επί 18 χρόνια, όταν ανήλθε στην εξουσία στη μετα-σοβιετική Ρωσία (ύστερα από μια ανήθικη συμφωνία με τον αλκοολικό και διεφθαρμένο προκάτοχό του Μπορίς Γιέλτσιν), το πρώτο που έκανε ήταν να αναδιοργανώσει και να θέσει υπό τον απόλυτο έλεγχό του την FSB, πράγμα που του επέτρεψε να διατηρεί την εξουσία εις το διηνεκές.
Γιατί, η πολιτική αστυνομία, είναι το κυριότερο αντιστήριγμα του καθεστώτος (τσαρικού, σοβιετικού και μετασοβιετικού): έλεγχε –και ελέγχει– όλους τους τομείς της δημόσιας και της ιδιωτικής ζωής, και «διαθέτοντας απεριόριστες κaι ανεξέλεγκτες εξουσίες, συνελάμβανε, βασάνιζε, φυλάκιζε, δίκαζε, καταδίκαζε, εκτόπιζε ή εκτελούσε χωρίς δικαστική απόφαση όλους εκείνους που της φαίνονταν ύποπτοι». (J. Ellenstein: Ιστορία της ΕΣΣΔ. Αθήνα, Θεμέλιο, 1977, τόμ. Β, σ. 257).
Το τεράστιο δίκτυο των εφιαλτικών στρατοπέδων συγκέντρωσης, καταναγκαστικής εργασίας και θανάτου γνωστό ως GULAG (αρκτικόλεξο της σοβιετικής Κεντρικής Διεύθυνση Στρατοπέδων Εργασίας) δημιουργήθηκε στη Σοβιετική Ένωση λίγο μετά το πραξικόπημα του Οκτωβρίου 1917. Από τη δημοσίευση της εκπληκτικής μαρτυρίας του Alexander Solzhenitsyn Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ το 1973 (που όπως δηλώνει ο συγγραφέας, «το βιβλίο είναι το κοινό μας ομόψυχο μνημείο για όσους βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν»), ο όρος έφτασε να αντιπροσωπεύει ολόκληρο το σοβιετικό ποινικό σύστημα καταναγκαστικής εργασίας.
Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κάλυπταν όλη την έκταση της χώρας κατά τη σοβιετική περίοδο, υπό την εποπτεία της Κεντρικής Διεύθυνσης Στρατοπέδων του υπουργείου Εσωτερικών, που διαχειριζόταν κατά βούληση τη ζωή και το θάνατο «12 έως 15 εκατομμυρίων ατόμων» τα οποία «δεν απελευθερώνονταν όταν έληγαν οι ποινές τους» γιατί ανανεώνονταν διαρκώς με απλές αποφάσεις του εποπτεύοντος υπουργείου. (J. Ellenstein, ο.π., σ. 258-9). Αλλά, όπως αποδεικνύεται, δεν έπαψαν να λειτουργούν και στη μετα-σοβιετική περίοδο.
Το πιο πρόσφατο θύμα, ανάμεσα στα εκατομμύρια που προσφέρθηκαν στον Μινώταυρο του Gulag, ήταν ο Αλεξέι Ναβάλνι, σφοδρός πολέμιος της διαφθοράς στην εποχή του Πούτιν, που σε ηλικία 47 ετών άφησε την τελευταία του πνοή στην κόλαση μιας Ποινικής Αποικίας στην Αρκτική στις 15/2/2024, όπου τα ποσοστά θνησιμότητας είναι τεράστια.
Όπως δήλωσε ο πλέον επιδραστικός Αμερικανός δημοσιογράφος Tucker Carlson, στο The Hill και στη Daily Mail: «Αυτό που συνέβη στον Ναβάλνι είναι φρικτό, βάρβαρο και απαίσιο. Κανένας αξιοπρεπής άνθρωπος δεν θα το υπερασπιζόταν».
Και όταν ρωτήθηκε σχετικά από το περιοδικό Rolling Stone, στις 16/2/2024, απάντησε: «έχω περάσει τη ζωή του μιλώντας με ανθρώπους που διοικούν διάφορες χώρες και έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κάθε ηγέτης σκοτώνει ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένου του ηγέτη της χώρας μου. Κάθε ηγέτης σκοτώνει ανθρώπους, κάποιοι σκοτώνουν περισσότερους από άλλους. Η ηγεσία απαιτεί να σκοτώνεις ανθρώπους. Γι’ αυτό δεν θα ήθελα ποτέ να γίνω ηγέτης».
Στον ιστορικό ορίζοντα του ανθρώπου προβάλλει ήδη το φάσμα της στρατοπεδικής κοινωνίας, που το πειραματικό της μοντέλο έχει δοκιμαστεί μαζικά με «επιτυχία» στα εργαστήρια της «ολοκληρωτικής κυριαρχίας» της Εξουσιαστικής Διεθνούς στη δύση και την Ανατολή:
Tα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε όλη την έκταση του πλανήτη, οι στρατοπεδικές κοινωνίες της Ανατολής και τα στρατοκρατικά καθεστώτα της Δύσης, αποτελούν το εξουσιαστικό προείκασμα του αποτρόπαιου κοντινού μέλλοντος της ανθρώπινης κοινωνίας που θα συντίθεται από μιά ομοιογενή μάζα ανιστορικών ανθρωποειδών, προγραμματισμένων να μην παρεκκλίνουν ποτέ από τον «κανόνα», ένα άθυρμα από ιδεώδεις μέσους «πολίτες» για τους οποίους δεν έχει καμιά σημασία εάν φορούν την ομοιόμορφη στολή των φυλακισμένων ή εάν βολεύονται με ένα συμβατικό ζουρλομανδύα.
Με όλο και πιο γοργούς ρυθμούς, η κτηνωδία της οργανωμένης «νόμιμης» βίας αποβάλλει την πολιτική και υιοθετεί μια «θεραπευτική» ιδεολογία. O πολιτικός ολοκληρωτισμός υποκαθίσται βαθμιαία από έναν «θεραπευτικό» ολοκληρωτισμό, μέσα από τον οποίο προβάλλει το αποκρουστικό πρόσωπο μιάς «ποιοτικής» αναπαλαίωσης της εξουσίας:
«Ο φασισμός που θα έλθει δεν θα λέγεται πια φασισμός». (Γ. Λυκιαρδόπουλος: Η έσχατη στράτευση. Αθήνα, Ύψιλον, 1985, σ. 66). Θα ονομάζεται Ολοκληρωτικό Θεραπευτικό Κράτος. (Κλεάνθης Γρίβας: Αντιπολιτευτική Ψυχιατρική: Μπροστά στο αυταρχικό «θεραπευτικό» κράτος. Ιανός, Θεσ/νίκη, 1989)
