Αλλάξτε τα παλιά πανό και τα συνθήματα, αποσύρετε από την «κυκλοφορία των ιδεών» ότι καταστρέφει μόνο και δεν δημιουργεί, ότι δεν είναι πρόταση και δρόμος για ένα Καλύτερο Κόσμο…..
Τιμήστε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο χωρίς Βία (στο όνομά του….)
Ας σεβαστούμε την επανειλημμένη έκκληση της οικογένειάς του για «Μέρα μη βίας» (έχουν τον πρώτο λόγο για το γεγονός και όχι η δική σας «ανάθεση» στον «Μαύρο Δεκέμβρη»)
Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος δεν ήταν Αναρχικός και οι ανακοινώσεις που τον αναφέρουν ως «αναρχικό μαθητή» αποσκοπούν στην καπηλεία της δολοφονίας του και είναι φτηνή «πολιτική» ιδιοτέλεια που δεν αρμόζει σε Αναρχικούς και Αγωνιστές
Μην κυκλώνετε το Άλφα με τον «θεσμό» της Εκδίκησης
Η εκδίκηση δεν είναι Αναρχικό πρόταγμα, δεν συμβάλλει στην καταδίκη της Κρατικής Βίας, δεν είναι «μέσο αλλαγής και ανατροπής» της Εξουσιαστικής Βαρβαρότητας
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάϊν)
Γιάννης Ευαγγέλου
Στο όνομα της εξέγερσης
Ένα χρόνο μετά, στη μνήμη του αδικοχαμένου αγοριού, κάποιοι πολλοί) αυτοαποκαλούμενοι «αντιεξουσιαστές», με βαθύτατα εξουσιαστική μανία, ζητούν ΕΚΔΙΚΗΣΗ. Με κεφαλαία γράμματα, φυσικά. Για να διατρανώσουν τη δική τους αθωότητα και να καταδείξουν την ενοχή των άλλων. Για να μας ξαναχωρίσουν σε στρατόπεδα. Για να ξαναστήσουν αυτοσχέδια λαϊκά δικαστήρια τα πιο απάνθρωπα δικαστήρια).
Λες και δεν είμαστε όλοι ένοχοι – καθώς συμμετέχουμε με όλη μας τη ζωτική δύναμη στις κουλτούρες της βίας και της εκδίκησης. Λες και ο Κορκονέας δεν είναι σάρκα από τη σάρκα μας. Λες και τα δικά μας χέρια δεν είναι ματωμένα, επειδή έχουν ξεπλυθεί με τις δήθεν καλές μας προθέσεις…
Ένα χρόνο μετά, εξακολουθούμε να σκυλεύουμε το πτώμα ενός παιδιού. Για να δικαιώσουμε το δικό μας σχήμα της εκδίκησης. Για να επιβάλουμε τη δική μας ορθοδοξία. Για να τους πείσουμε όλους (και κυρίως τον εαυτό μας) για τη δική μας αθωότητα, τη δική μας αγνότητα, τη δική μας πηγαία ορμητικότητα. Ο δημαγωγικά αποκαλούμενος «ανθός της ελληνικής κοινωνίας» φροντίζει να την πληγώνει διαρκώς με τα αγκάθια του.
Ένα χρόνο μετά, η πανούκλα του αναδυόμενου μαυροκόκκινου φασισμού αποκτά διαστάσεις επιδημίας. Κάψιμο βιβλιοπωλείων, επιδρομές, ξυλοδαρμοί, απειλές, βίαιη ματαίωση εκδηλώσεων, γκαζάκια, σφαίρες, βόμβες, δολοφονίες. Τα τάγματα εφόδου των δήθεν «αντιεξουσιαστών» (οι οποίοι δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις βαθιά ανθρωπιστικές ιδεολογικές αρχές κάθε αληθινά αντιεξουσιαστικής στάσης) ποδοπατούν και ταπεινώνουν το πτώμα της ήδη τρομοκρατημένης κοινωνίας. Πατούν πάνω στη μνήμη ενός νεκρού σώματος, για να κατασπαράξουν το δήθεν υπνωτισμένο και απαθές ζωντανό σώμα. Με τη σιωπηρή συναίνεση όλων μας. Είναι καιρός να ακουστεί η φωνή της ίδιας της ζωής. Είναι καιρός να σταθούμε απέναντι στον τρόμο και να μιλήσουμε για την ίδια τη ζωή, ο καθένας από τη δική του σκοπιά.
Στο νου μου έρχεται αυτό που έγραψε ο Ντανιέλ Γκερέν στη Φαιά πανούκλα του φασισμού, πριν από πενήντα πέντε χρόνια: «Όλο αυτό το λούμπεν προλεταριάτο που σέρναμε πίσω μας: […] τύποι που τους άρεσε η στολή κι ο καβγάς και που δεν είχαν παρά μονάχα ένα ιδανικό: να κυριαρχούνε στη γωνιά τους, στο πεζοδρόμιο». Κι όμως, πενήντα πέντε χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα. Ούτε καν οι στολές. Κι οι εγκληματίες της κάθε ιδεολογίας (αριστερής ή δεξιάς, αναρχικής ή φασιστικής, εθνικής/θρησκευτικής ή όποιας άλλης) συνεχίζουν να μεταμορφώνονται σε δικαστές, επικαλούμενοι τη μεταφυσική αιτιολογία του «δικαίου».
Ένα χρόνο μετά, κάποιοι ακόμη μιλούν για Εξέγερση με κεφαλαίο Ε). Μόνο που με τη λέξη αυτή εννοούν την εξωτερίκευση του μίσους, και όχι τη λαχτάρα της ζωής. Δεν με εκφράζουν, είμαι απέναντί τους.
Ένας που πέρσι, τέτοιον καιρό, φώναζε «Θάνατος».
Γιάννης Ευαγγέλου, 06.12.2009 http://diapyron.com/
