“Αναμνήσεις μυρουδιών….” | Του Μανόλη Πετράκη
Κι έπαψε η ντομάτα να μυρίζει….
Κι ο ασβέστης, χάθηκε πια απ’ τις αυλές….
Κι ο βασιλικός, κι ο δυόσμος και κάποια καλοκαίρια που φεύγαν μ’ ένα απαλό αεράκι προς τη θάλασσα με τα λευκά κυματάκια πάνω της, χαθήκαν….
Και ‘γίναν τελικά μια γλυκιά ανάμνηση….
Και το βρεγμένο χώμα του Φθινοπώρου που τόσο γλυκά μύριζε, σταμάτησε πια…
Ή, πια μυρίζει κάπου μακριά στο παρελθόν που δεν θέλουν να θυμάσαι….
Κι η μυρουδιά του λιβανιού στο σπίτι από το θυμιατήρι, έφυγε μαζί με τη γιαγιά που κοιτάς να απομακρύνεται πια αργά από σένα για κείνη την εποχή που η κουβέρτα που σε σκέπαζε το Χειμώνα, είχε άρωμα…
Όπως κι ο ελληνικός σου καφές το πρωί μαζί με κείνα τα τσιγάρα σου….
Όπως κι η μυρουδιά των μαλλιών της κι όλων εκείνων που αγκάλιαζες και φίλαγες πριν φύγεις απ’ το χωριό.
Πριν ανοίξεις το παράθυρο του αυτοκινήτου για να ξαναμυρίσεις το βρεγμένο χώμα….
Άραγε όταν πεθάνεις θα το μυρίζεις, ή θα το κάνουν κι εκείνο, “βιολογικό”, “υβριδικό”, ή και “ηλεκτρικό”, σαν κι εκείνο το αυτοματοποιημένο αυτοκίνητο με τις οθόνες που δεν αφήνει πια τις στάλες της βροχής να σε βρέχουν, ούτε το τοπίο να γεμίζει τη φαντασία σου για το πώς θα ‘σαι όταν μεγαλώσεις….
….Και το κρασί του Χειμώνα, σταμάτησε να μυρίζει….
Σαν τ’ αμάξι που αγκομαχούσε στην ανηφόρα με τις κλούβες τα σταφύλια πάνω του, σαν τον ιδρώτα που ζωγραφιζόταν με το γέλιο των μαζωχτάδων στα πρόσωπα τους, σαν το μούστο στο πατητήρι, στα χέρια και στα ρούχα σου, σαν εκείνη την τηγανιτή μπριτζόλα του παλιού τηγανιού και της φωτιάς μετά το πάτημα των σταφυλιών, σαν κι αυτό το γλυκό κρασί που τότε έπιναν….
Σταμάτησε να μυρίζει κι εκείνο το ξύπνημα για την εκκλησία τα Χριστούγεννα, και τα αρώματα που βιαστικά ‘βάζαν οι γυναίκες, κι η μυρουδιά σου η ίδια, κι η Άνοιξη που μετά θα ‘ρχόταν….
Όλα σταμάτησαν πια να μυρίζουν….
Σαν εκείνα τα καινούρια παπούτσια που άνοιγες στο κουτί τα Χριστούγεννα ‘κείνα….
….Σαν τα λουλούδια μετά στον Επιτάφιο, σαν εκείνα τα νυχτολούλουδα έξω από την εκκλησία την Μεγάλη Πέμπτη, σαν τη φθαρμένη μπάλα σου απ’ τον ιδρώτα και το χρόνο που την επομένη κυνήγαγες σαν έναν ήλιο στο μέλλον σου….
Όλα σταμάτησαν να μυρίζουν….
Σαν το καλοκαίρι και τα καλοκαίρια που θα ‘ρθουν, και πια σου βάζουν και μια μάσκα για να μην μπορέσεις να μυρίσεις και το παραμικρό που τυχόν απέμεινε….
