Ανγκούρ, ινάμπ, ουζίμ, ή σταφύλια;
Τέσσερις ζητιάνοι ζητιάνευαν μπροστά σε ένα μεγάλο τζαμί, όταν ένας άνδρας που έβγαινε από αυτό τους έδωσε ελεημοσύνη.
– Πάρτε αυτό το νόμισμα και αγοράστε ό,τι θέλετε! τους είπε.
– Ξέρω τι θα κάνουμε, είπε τότε ο πρώτος, που ήταν Πέρσης. Μ’ αυτά τα λεφτά θ’ αγοράσουμε ένα ανγκούρ και θα το μοιραστούμε.
– Όχι, είπε ο δεύτερος, που ήταν Άραβας. Εγώ θέλω ινάμπ.
– Ούτε να το συζητάτε, είπε ο τρίτος, που ήταν Τούρκος. Ούτε ανγκούρ, ούτε ινάμπ, θ’ αγοράσουμε ουζίμ.
Ο τέταρτος ήταν Έλληνας και ούτε αυτός συμφώνησε.
– Εγώ αυτό που θέλω είναι σταφύλι.
Κι ο τσακωμός τους δεν είχε τέλος.
Ωστόσο, δίχως να το ξέρουν, ο καθένας στη γλώσσα του ζητούσε το ίδιο πράγμα: σταφύλια. Ένα ωραίο τσαμπί, να το μοιραστούν, να χορτάσουν την πείνα και τη δίψα τους.
Παραμύθι του Πέρση μυστικιστή ποιητή Ρούμι (1207-1273), ιδρυτή του τάγματος των περιστρεφόμενων δερβίσηδων.
Από το βιβλίο “Μύθοι για Μαθητευόμενους Φιλοσόφους” των Μισέλ Πικμάλ και Φιλίπ Λαγκοτριέρ, εκδόσεις Πατάκη.
Το είδαμε από την ΜΕΤΑΔΡΑΣΗ
