Απόσπασματα από τη συνέντευξη του Σταμάτη Κραουνάκη στη Μυρτώ Λοβέρδου για το bovary.gr
“Από πολύ μικρός έλεγα όχι σε ό,τι δεν μου άρεσε. Κι αυτό με χαρακτηρίζει. Ελεγα όχι σε ό,τι καταλάβαινα πως θα με βάλει σε έναν κόσμο που δεν ήταν ο κόσμος μου. Αντιθέτως την ώρα που έλεγα το ναι μου, και έμπαινα στο ποτάμι να κολυμπήσω, έβγαινα πάντα στη στεριά και είχε μείνει κάτι στα ρούχα μου και πάνω στην ψυχή μου από τα κοιτάσματα που είχα συναντήσει. Και είχα μεγάλη τύχη, γιατί δεν συνάντησα σκουπίδια».
«Δεν έπαιξα ποτέ μπάλα. Ημουν μονόμπατος. Ηξερα ότι αυτός είναι ο δρόμος μου. Πήγαινα σινεμά να δω τις καινούργιες ταινίες. Ημουν πάντα αυτός που πρότεινε ταινίες, μουσικές, δίσκους στην παρέα, στους συμμαθητές. Ημουν η γάτα που μύριζε πρώτη το φαΐ. Είχα όμως και συνομιλητές, ή καλύτερα, είχα ακολουθία. Ο χαρακτήρας μου ήταν τέτοιος που παρέσυρε κόσμο…”
“..Τις πιο πολλές φορές, αντί για φροντιστήριο, έκανα κοπάνα και πήγαινα θέατρο. Δεν ήθελα να πάω στο Πανεπιστήμιο. Πήγα από επιμονή της οικογένειας. Ηξερα ότι θα πάω στην τέχνη. Αλλωστε δεν την τέλειωσα τη Σχολή. Επαιξε όμως μοιραίο ρόλο γιατί εκεί γνώρισα τον Μανώλη Παντελιδάκη, γίναμε ζευγάρι με τη Λίνα, αρχίσαμε να γράφουμε τα πρώτα μας τραγούδια. Γνωριστήκαμε στα έδρανα, ήταν μικρότεροι και η Λίνα και ο Μανώλης. Τότε η Λίνα άρχισε να γράφει.
Κάναμε πρώτα ένα τραγούδι μαζί στον δίσκο της Μοσχολιού, και μετά το «Ποτέ» του Μητσιά. Και είχαμε πολλά γραμμένα που τελικά μέσα στα χρόνια μπήκανε σε δίσκους.”
«Η Λίνα μου έγραφε κι εγώ μελοποιούσα ερήμην. Πόσα βράδια επί χρόνια, στα σπίτια μας, θυμάμαι πόσα τραγούδια έπαιζα που δεν είχαν βγει ακόμα σε δίσκους και είχαν ζεσταθεί από τις παρέες. Αυτό που πια δεν γίνεται, δηλαδή τα τραγούδια πριν έρθουν στην κοινωνία, να τα έχει ζεστάνει μια συντροφιά. Ηταν αλλιώς. Με έναν τρόπο φέρνουν τη σιγουριά της δοκιμής τους σε ένα πρώτο κοινό. Βέβαια ήταν φίλοι και μας αγαπούσαν, παρ΄όλα αυτά ήταν ένα πρώτο κοινό που δεν ντρεπόσουν…
…”Μου λένε πολλοί ότι δεν μου φέρθηκε καλά η χώρα. Τις προάλλες, που ήταν η μέρα του θανάτου του Χατζιδάκι σκεφτόμουν αν φέρθηκε καλά η Ελλάδα σ΄αυτόν τον τεράστιο δημιουργό. Οσο ζούσε, έτρωγε σκατά. Την πλήρωσε την αυτοδυναμία του, πανάκριβα. Μην κοιτάς τώρα που η αριστέρα παίρνει όλα του τα τσιτάτα. Οχι μόνον γιατί δεν ήταν αριστερός, αλλά γιατί ήταν αυτόνομος. Ενας από τους μεγαλύτερους συνθέτες, παγκοσμίως, του 20ου αιώνα. Απλώς είχε την ατυχία να ζήσει σ΄αυτή τη χώρα και να την αγαπάει.
Ο Χατζιδάκις ήταν ένας ποιητής των καφενείων, όπως και ο Βολανάκης, κι αυτό το κατάλαβα αργότερα, όταν άρχισα να μπορώ κι εγώ να γράφω σε τέτοιους χώρους. Ηταν άνθρωποι που γεννούσαν μέσα από την κοινωνικότητά τους.
Οχι δεν πιστεύω ότι με αδίκησε η χώρα μου. Ακούω πάντα την κοινωνική φωνή. Κυκλοφορώ, κάθομαι στις ουρές, συνομιλώ με όλους παντού, ακούω τον κόσμο, μ΄αρέσει να πηγαίνω για ψώνια. Είμαι έξω. Αναγνωρίσιμος στα χρόνια, και σχεδόν το απολαμβάνω με συγκίνηση όταν μου δίνεται όλο αυτό από τον κόσμο. Προστίθενται γενιές που με αγαπούν. Κι αυτό για μένα σημαίνει ότι έχουν, πρώτον, καταλάβει ότι είμαι εντάξει και μετά ότι δεν κωλώνω. Και γιατί δεν κωλώνω; Γιατί δεν χρωστάω πουθενά…”
…”Του Τσίπρα θα του έλεγα κάτι που το λέω από την αρχή. «Ρίξε και καμιά σφαλιάρα», δεν έχει φάει σφαλιάρα κανείς…
Αισθάνομαι πολύ καλά μέσα στη χώρα μου. Απλώς οι κυβερνήσεις μας έβγαλαν την ψυχή ανάποδα…
Είμαι τριών γενεών αριστερός. Ενοχλώ γιατί κι εκεί είμαι ανένταχτος. Δεν πήγα να σύρω το καρότσι. Εχω την ελευθερία να ρίχνω την πέτρα όποτε γουστάρω.
Ανήκω στο τεράστιο Οχι. Ανήκω σ΄αυτό το προδομένο, τεράστιο Οχι, που έμεινε ξεκρέμαστο. Εκείνο το βράδυ δεν πήγα στο Σύνταγμα γιατί ήξερα τι μας περιμένει. Στις 9 Ιουλίου του ΄15 είχα τη βραδιά με τον Ντάριο Φο στο Ηρώδειο. Ηταν το μισό υπουργικό συμβούλιο. Σηκώθηκε όλο το πέταλο, στην είσοδο του Βαρουφάκη και φώναζε Οχι και ξέρανε όλοι, όταν τέλειωσε η βραδιά, ότι το παίχνίδι είχε παιχτεί».
«Δεν επένδυσα ποτέ στον Τσίπρα. Εκείνη την ώρα θεώρησα, όπως και πάρα πολλοί Ελληνες, ότι ήταν μια πολύ δυνατή αφορμή να σπρώξουμε να φύγουν οι πριν. Δεν εμπιστεύθηκα, απλώς συντάχθηκα δυνατά, και μου κόστισε. Κανείς δεν θέλει έναν ανένταχτο. Δεν ανήκα ούτε εδώ ούτε εκεί. Ολοι ήξερα ότι ήμουν χρόνια ενταγμένος στο ΚΚΕ.
Ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ τον Γενάρη του΄15, ΟΧΙ το καλοκαίρι και τον Σεπτέμβριο δεν ξαναψήφισα. Δεν πήγα να ψηφίσω, δεν ήθελα. Είχα πάρα πολλά νεύρα. Εγραψα το «Μοναδική πατρίδα μας, τα παιδικά μας χρόνια» και έκανα το ερωτικό σόου. Ξαναγύρισα στις ασκήσεις μου. Εμεινα απ΄έξω από όλα…..”
